Eindelijk antwoord voor haar na een lange zoektocht.. Gewerkt, gestoeid, gevlucht en gevochten… Altijd onrust, altijd onderweg, altijd op zoek naar iets buiten haarzelf. Altijd totdat er tijdens haar opleiding een foto van een tweeling (op sterk water) rondgaat.
De foto komt bij haar voorbij en er gaat een luik aan tranen open… verdriet vanuit haar tenen. Ze denkt: “Oh, allemaal gevoelige mensen hier, dus dit zal de anderen ook echt wel raken.” Ze kijkt op en wat denk je? Nee, hoor niemand anders die huilde, alleen zijzelf. “Oh?”
Haar docente vertelde haar verhaal en de tranen bleven over haar wangen rollen.
De docente zei:
“Als het jou zo raakt, dan heb je kans dat jij er eentje van een tweeling bent, een alleen geboren tweeling. En weet dat dit veel vaker voorkomt dan een ieder van jullie in de gaten heeft en op dit moment weet. Er is nog niet zoveel onderzoek naar gedaan, maar er is wel een interessant boek over geschreven: ‘Het drama in de moederschoot’ van Alfred R. Austermann en Bettina Austermann.“
En daarmee begon haar zoektocht.
Eenmaal thuis heeft ze het verhaal gedeeld met haar partner en het boek direct op internet besteld. En bij een eerstvolgende ontmoeting met haar moeder aan haar de vraag gesteld: “Mam, ben ik er eentje van een tweeling?”
“Nee, hoor”, antwoordt haar moeder, “jij was alleen in mijn buik, ik ben nooit zwanger geweest van een tweeling.”
Oké, ze geloofde haar, maar bleef vervolgens wel met de vraag rondlopen.
Waarom raakte het verhaal in de les haar zo intens en waar komt dan dat knagende, pijnlijke, lege en eenzame gevoel nog steeds vandaan?
Het boek komt een dag later binnen en ze begint erin te lezen. Tijdens het lezen weer tranen over haar wangen en een soort gevoel van herkenning. Omdat ze nog geen antwoord had dacht ze zelf: “Nou, misschien verbeeld ik het me maar en ben ik echt niet een alleen geboren tweeling ” En ze laat het even rusten.
Opnieuw
Maar opnieuw komt het terug. Het knagende, lege eenzame gevoel komt weer naar boven. Nog meer naar binnen en ‘kijken’ en ‘voelen’ of er een herinnering aanwezig is. En jawel, tijdens een afstemming komt er een beeld in haar geheugen naar boven. Een tweeling, als ieniemienie foetussen van ongeveer 9 weken oud, aanwezig in de baarmoeder met als beeld zichzelf en haar andere helft. Wauw! Blij en verwonderd, maar helaas dat is van korte duur.
De rug van het andere kindje is naar haar toegekeerd. En de ander is helemaal stil en wanneer ze verder “kijkt”, ziet ze dat het hartje van de ander al niet meer klopt. En hoeveel moeite ze ook doet om contact te maken. Er komt geen contact, geen reactie, geen beweging, helemaal niets…
En dan wordt het pijnlijk stil…
Ze besluit om, op dat moment, deze wond niet nog verder te openen.
De leegte
Al die tijd blijft het leeg en eenzaam, maar het gaat een beetje naar de achtergrond. Tot opnieuw, 2 jaar later, de herinnering opnieuw terugkomt. Nu in een totaal andere setting, ‘hartsverbinding maken‘ is het thema waaraan ze werkt. Het contact met het hart opnieuw aangaan. En daar is haar herinnering weer opnieuw.
Zelf is ze volledig open in haar gevoel, maar ze kan nog steeds geen echte hartsverbinding maken, niet met de ander maar ook nog niet met zichzelf, omdat de ander haar al zo vroeg in de baarmoeder heeft verlaten.
“Waarom?” vraagt ze zich af. En het antwoord dat komt is: “Anders was je niet naar de aarde gegaan, om jouw levensopdracht uit te gaan voeren!” Oké, hier vallen een aantal puzzelstukken op hun plaats.
De alleen geboren tweeling eindelijk compleet
Een paar weken later gaat ze naar een business event. En tijdens een meditatie mag ze terug in de herinnering: ‘Wat wil ze loslaten?’ en “Wie is ze, wanneer ze over 20 jaar de deur opent wanneer er aangebeld wordt?”
Er volgt een beeld, alsof ze zelf naar een film kijkt, ze opent de deur en daar kijkt ze in de ogen van haar andere helft; haar tweelinghelft. Een intens gevoel van herkenning, liefde en warmte. En ze voelt dit in haar hele lichaam stromen. Voor het eerst in haar leven, kan ze echt vanuit het hart in verbinding komen met haar eigen tweelinghelft. Hij ‘vertelt’ haar dat hij aan de andere zijde op haar wacht, en vraagt haar: “Kom je nu naar me toe, dan zijn we compleet?”
Tranen over haar wangen; terwijl ze met hem ‘praat’, neemt ze een besluit; ze zegt tegen hem: “Ik kan en wil nog niet naar je toekomen, ik ben moeder van mijn 2 jongens en daar moet ik voor zorgen, die hebben me nodig. En ik weet dat ik nu sterk genoeg ben om mijn zielsopdracht uit te gaan voeren.”
Langzaam komt ze terug in het huidige bewustzijn, wordt de meditatie beëindigd en gaat het programma van de dag verder.
Eenmaal thuis laat ze de dag nog eens passeren en vanaf dat moment begrijpt ze waarom haar leven met alle ervaringen is gelopen waarom het zo is gelopen. Nu heeft ze eindelijk na al die jaren het antwoord op haar vraag! En ze weet, voelt en ervaart voor het eerst in haar hele leven hoe het is om compleet en verbonden met zichzelf te zijn!
Nu kan en durft ze verder haar levensopdracht uit te gaan voeren: vrouwen die vastlopen, op fysiek, mentaal en/of emotioneel gebied terug in balans te brengen.
Kenmerken van de alleen geboren tweeling
Herken je of heb je last van één van de volgende kenmerken:
• Steeds het gevoel incompleet te zijn.
• Het gevoel van intens gemis.
• Je ziet dat andere mensen het goed hebben met zichzelf, jij herkent dit gevoel niet wanneer zij er over vertellen.
• Compleetheid buiten jezelf zoeken;
• Veel onrust van binnen; gejaagd gevoel;
• Met veel dingen tegelijk bezig zijn;
• Zaken niet af kunnen maken;
• Het gevoel dat je overleeft in plaats van leeft;
• Moeite hebben met loslaten/afscheid nemen;
• Het inmiddels van binnen weten dat het zo is, maar het met niemand uit jouw omgeving kunnen delen.
Dan kan het zijn dat jij een alleen geboren tweeling bent, zonder dat jij je er bewust van bent.
Gerelateerde artikelen:
- Tweeling zijn, alleen geboren worden en de imprints hiervan
- Hoe ik mijn verloren tweelinghelft terug vond (in een zwart gat)
- Verlies van je tweelinghelft als grootste kracht
Boekentips:
- Het drama in de moederschoot, van A.R. Austermann
- Ik wou dat ik twee hondjes was. Dan kon ik samen spelen, A Reeuwijk
