“Het deel van mij dat jij bent zal nooit sterven”. Lady Gaga´s “Always remember us this way” echode al een tijdje in mijn hoofd, maar ineens begreep ik het. Dat deel is er écht. Dat deel van mij en dat wat ik mijn zusje was gaan noemen. Het wezen dat een tijdje met mij in de baarmoeder van onze moeder woonde voordat ze vertrok en ik wél geboren werd. Het wezen waar ik heel lang naar op zoek was geweest omdat ik het zo zeer mistte kon ik misschien wel eindelijk vinden. In het midden van een deel dat ik me voorstelde als de Vesica pisces. Een figuur die bestaat uit twee cirkels die even groot zijn en het midden van beide cirkels ligt op elkaars rand. Ik wist ook ineens direct hoe ik het kon vinden. Via mijn hart. Binnenin mij dus, en niet buiten mezelf.
“Het is wel grappig hoe ik het dan te zien krijg” , zei Hermelijn van der Meijden een aantal maanden van te voren, tijdens een reading in haar praktijk. “Wat ze als ziel nu laat zien”. “Ze ziet er nu uit als een zwart gat, een soort wormhole. Dus bijna alsof ze je uitnodigt om door het zwarte gat heen te gaan, door de wormhole heen te gaan. Om in een andere dimensie geboren te kunnen worden. Alsof het daarmee samenhangt.“
Ze vertelde verder: “Het is niet gewoon een wedergeboorte wat mensen wel eens hebben in hun leven, maar het is nog iets diepers dan dat, namelijk het geboren worden in een andere dimensie. “En wat zou er gebeuren als je het zwarte gat induikt? Waar kom je dan uit? Nu lijkt het wel een spiegel bijna, waarin het eruit ziet als pijn. Maar als je er doorheen valt dan blijkt het geen pijn te zijn, maar een andere dimensie soort. En dat noemen wij met ons beperkte bewustzijn `liefde`. En daarvoor hoef je dus niet dood. Je hoeft alleen maar door het zwarte gat. Dan kan je je voorstellen dat als één van een tweeling niet geboren wordt dat ze je faciliteert vanuit een andere dimensie”.
“Het is echt wel héél interessant”, zei Hermelijn nog lachend, want ze meende het. Waarop ik antwoorde dat ik als ik dat hoorde zin had om iets door haar ruiten heen te gooien. Want het deed al 50 jaar pijn. Dat begreep ze prima overigens.
Maar goed, daar zat ik dan, vijf maanden later, getriggerd door Lady Gaga´s ene zinnetje. En dus ging ik op reis via mijn hart. Naar dat zwarte gat. Ogen dicht en voelen. Ik was er in een paar seconden. Alsof ik in de ruimte was. Een immense zwarte leegte, die alhoewel er niks was ALLES in zich had. Ik schat in dat ik minstens een uur bezig was om er doorheen te bewegen, stap voor stap. Ik heb mezelf er letterlijk energetisch doorheen geduwd, mezelf aan mijn bureau vasthoudend, voorbij de immense pijn en de angst. Ik wilde het zo graag!
Ik weet nog dat ik dacht dat niemand me zou geloven, behalve Hermelijn, als ik zou zeggen dat ik door een zwart gat was gereisd via mijn hart. Maar toch, dat is precies wat ik gedaan heb. En vanaf die dag verschoof mijn oude waarheid van pijn en gemis, naar een nieuwe: deze verbinding is er altijd (al geweest). Ik weet niet of ik ook al in een andere dimensie geboren ben. Vind het voor nu niet zo belangrijk. Ik weet wel dat van ons tweeën ik de enige was die op aarde weer tot leven gebracht moest worden.
Liefs,
Gordon
P.S: Als je ook energetisch op reis wilt om jezelf te helen of vooruit te brengen dan kan dat onder de bezielende leiding van Hermelijn van der Meijden in haar zachte en krachtige begeleide meditaties, waarbij we gebruik maken van de kosmische energie die op dit moment zo sterk is: De Leeuwenpoort energie. Sluit je aan op 4, 8 en 12 augustus om 20u? Meld je hier aan: https://bit.ly/leeuwenpoort88
