Geruisloos gaat ze zitten. Ze staart langs me heen, uit het raam. Haar handen om de hete kop thee geklemd. Ik adem diep in en langzaam uit om me extra te gronden in haar afwezigheid. ‘Welkom’, zeg ik. Even kijkt ze me heel kort aan, dan kijkt ze weer weg. Het blijft stil en ik maak energetisch ruimte tussen ons door mijn energie heel bewust bij me te houden. Ze zakt een klein beetje in haar energie en kijkt naar beneden. ‘Spannend hè?’, vraag ik en ze knikt zachtjes. ‘Misschien zou je zelfs liever weer weg gaan, klopt dat?’ En opnieuw knikt ze.
Een deel van haar schreeuwt dat ze hier niet wil zijn. Dat de aarde een enge plek is, gevaarlijk en koud. Het is een mix van boosheid en verdriet. Van diepe pijn zelfs. Een ander deel verlangt naar hier zijn en meedoen aan het leven. Dat deel heeft haar hier naar de sessie gebracht.
Dapper
‘Het is oké’, zeg ik. ‘Het is oké dat je liever weg wilt. Dat mag. Als je wilt gaan, dan is dat oké. Ik vind het dapper dat je gekomen bent’. Ze blijft stil zitten en schudt uiteindelijk zachtjes haar hoofd. Onze blikken kruisen weer en ik knik bemoedigend naar haar. Ik voel dat we niet veel woorden nodig hebben. Hier samen te zijn is misschien wel het belangrijkste van vandaag.
Met mijn hart spreek ik tegen haar hart: Je bent welkom. Je bent zo welkom hier. Wat fijn dat je er bent. Er klinken geen woorden, maar de energie vindt zijn weg.
Strijd
Dan klinkt zacht haar stem. ‘Ik vind het zo moeilijk, het leven. Ik voel me vaak zo verward en alleen, ik snap er niks van. Bij vlagen gaat het even beter, ben ik socialer en meer naar buiten gericht, maar vaak wil ik me alleen maar verstoppen. Onder mijn dekbed blijven en er niet meer onder vandaan komen’.
Ik knik. Ik ken haar strijd. De strijd van hier zijn, van echt op aarde komen. De Bron verlaten en de aardse werkelijkheid echt accepteren. Dat is niet voor iedereen een makkelijke opgave. Vooral als er in de eerste periode, tijdens de zwangerschap, de geboorte of de periode net daarna, iets gebeurt waardoor het kindje zich onveilig of niet welkom voelt. Dat kan een moeizame geboorte, een keizersnede of een verblijf in de couveuse zijn. Of een onbewuste boodschap van de ouders: ‘Het komt nu eigenlijk slecht uit dat jij geboren bent’, of ‘We hadden eigenlijk liever een meisje gekregen’. Het kindje pikt deze boodschappen feilloos op en verinnerlijkt ze. Het trekt de conclusie dat het er beter niet kan zijn, of dat er iets mis met hem is. Een pijnlijke start. De eerste levensbehoefte van een baby, het zich welkom en gedragen voelen, wordt niet vervuld. Als reactie trekt de baby zich energetisch terug, om zich te beschermen. Het verdwijnt zo veel mogelijk uit zijn lichaam en uit contact, om de pijnlijke conclusie ‘er is geen plek voor mij op aarde’ niet te voelen. Zijn of haar levenskracht verzwakt.
Heling
Margot staart in haar thee. Ze is moe. Ze vertelt me met lange tussenpozen wat meer. Hoe moeilijk ze het vindt om in de aandacht te staan. Hoe spannend ze het vindt om zich uit te spreken en haar mening te geven. Dat ze het moeilijk vindt om keuzes te maken, omdat ze vaak zoveel weerstand voelt, of maar niet weet wat ze wil. Omdat niks belangrijk lijkt. Een diepe zucht volgt. Ik weet dat dit vertellen haar veel moeite kost, maar ook een heel belangrijke stap is. Juist door te erkennen dat het zo moeilijk is, is de eerste stap naar heling gezet. Door het uit te spreken maakt ze ruimte voor haar strijd en haar pijn, in plaats van deze weg te drukken.
‘Wie zijn daar eigenlijk?’, vraag ik haar, ‘Bij wie voel je je zo veilig, daarboven?’. Even trekt ze haar wenkbrauwen op, maar dan glimlacht ze verdrietig. ‘Mijn zusje is daar, ik ben graag bij haar. Bij haar voel ik me veilig, is alles goed.’ Een traan biggelt over haar wang. Ik knik weer en zie haar pijn. Met mijn hart zeg ik in stilte; het is oké, maak maar ruimte, je verdriet mag er zijn. ‘Ik voel me zo in de steek gelaten!’ klinkt het dan vanuit haar tenen. Diepe halen van verdriet vinden hun weg naar buiten. Oud, lang weggestopt verdriet en machteloosheid. Na een poosje vult een diepe rust de kamer.
Mijn hart is blij, blij om wat eindelijk gezien mocht worden. Ik voel de liefde in mijn hart stromen en de ruimte om ons heen vullen. Ik weet dat Margot belangrijke patronen doorbroken heeft vandaag.
Ritueel
Met Margot werk ik de maanden daarna aan het leren zich veilig gaan voelen bij zichzelf en in haar lichaam. Ze leert stap voor stap omgaan met de pijnlijke gevoelens die bij het leven horen. Op die manier kan ze ook meer gaan genieten van de fijne dingen hier op aarde. Want hoewel het heel veilig en comfortabel kan zijn om uit je lijf te vluchten, mis je ook een hoop van het leven. Met een ritueel verbindt Margot zich op een nieuwe manier met haar overleden zusje, op een manier waarop ze niet meer loyaal aan haar dood hoeft te zijn. Margot leert bovendien de voordelen van een sterke verbinding met boven in te zetten in haar leven; haar creativiteit, sterke analytische geest en haar grote wijsheid. Zo maakt ze van haar pijn meer en meer een kracht.
Het is pijnlijk om je niet thuis te voelen op aarde. Het raakt existentiële angst en kan veel leed en verdriet veroorzaken. Weet dat er ook een weg terug is. Dat je, ondanks je start, geboren bent met het recht hier te zijn. Dat er óók plek voor jou is. Je bent welkom.
