Een van mijn goede vrienden zegt altijd ‘Laat gaan en laat God’, wanneer hij in een situatie zit die zijn petje te boven gaat. Het is zijn manier om te erkennen dat er een punt is waarop we anderen hun eigen lessen laten leren op hun eigen manier en op hun eigen tempo en vanuit hun eigen kracht.
Hoeveel keer houden we iemand energetisch recht, zien we hen in hun beste licht, houden we de hoogste intentie voor hen en hun leven vast alleen maar om hen dan weer helemaal terug zien te gaan naar hun oude leven omdat ze niet kunnen leren en groeien in onze tijdlijnen en ze niet genezen als we hen forceren of het werk voor hen proberen te doen.
In veel situaties moeten we ‘laten gaan en God laten doen’ hetgeen onze manier is van toegeven dat we niet in staat zijn van de loop van iemands leven te veranderen. Denken dat we dit wel kunnen of zouden moeten doen plaatst ons in de riskante positie van de Bron te zijn in iemands leven en als ze nu niet naar God luisteren, wat doet ons dan veronderstellen dat ze dan wel naar ons zouden luisteren? Naarmate we naar het eind van 2011 gaan gaan we nog meer gelegenheden hebben om dingen te laten gaan op deze manier, omdat we zullen ontdekken dat we geen ruimte kunnen bieden voor iemands transformatie terwijl we zelf in transformatie zijn.
We hebben deze healingreis al vele levens lang gemaakt
Terwijl we aan het worstelen zijn met onze eigen healingsreis en we ons vast voelen zitten, heeft de verleiding om anderen te healen terwijl we aan het wachten zijn tot ons leven verandert ons de verkeerde indruk gegeven dat we tijd en energie genoeg hebben daarvoor. Nu de dingen beginnen in beweging te komen (en dat zullen ze doen in september) zijn er nieuwe prioriteiten vereist omdat we niet én de op de proef gestelde healer voor anderen én de meester in ons eigen leven kunnen zijn terzelfdertijd. Iemand moet prioriteiten stellen en dat moeten wij zijn. We moeten die keuze maken met een helder hart, in het besef dat als wij loslaten, God het kan overnemen.
We hebben deze healingreis al vele levens lang gemaakt met onze zielegroep, we hebben het licht en de plaats gehouden, we zijn de healer geweest en de gehealde, en we hebben onze vooruitgang en beweging uitgesteld. Nu is het tijd voor ons om te laten gaan en God het werk te laten doen omdat iemands healingpad waarlijk iets tussen hem en God is, en we daar geen deel van uitmaken behalve als energetische toeschouwer.
Twee dingen gebeuren wanneer we anderen loslaten zodat ze hun eigen healingpad kunnen gaan – ze hebben de motivatie om harder te werken omdat hun groei en healing nu hun eigen verantwoordelijkheid zijn, en we hebben meer tijd en energie voor onze eigen healingreis omdat onze energie niet verstrooid is en beperkt door hetgeen we bijdragen aan de levens van anderen.
