Eén van de eerdere artikelen die ik schreef over Indigokinderen ging over het thema ‘zelfmoord’ omdat het een krachtig en pijnlijk onderwerp is dat deze generatie stempelt. (je vindt het artikel over zelfmoord hier)
Ik heb de persoonlijke ervaring dat, hoewel mijn kind zichzelf niet daadwerkelijk doodde, ik wel weet dat het iets was wat hij overwoog.
Ik leefde elke dag met de vraag of dit de dag zou zijn dat ik thuis kwam en hem niet meer aantrof.
Dit was gedurende 3 jaar een constante bedreiging.
Hoewel het niet gebeurd is, wist ik dat mijn kind ergens was waar ik hem niet kon bereiken en dat ik machteloos bleef in het hem overtuigen dat hij veel had om voor te leven.
Ik moest aan de zijlijn toekijken en wachten tot hij de beslissing zou nemen om te blijven.
Een kind te hebben dat zelfmoord overweegt is de grootste pijn die ouders kunnen hebben.
Mijn zoon vertrouwde me later toe dat ‘ik’ voor hem de reden was om die beslissende stap niet te nemen.
Ik was erg betrokken bij dit resultaat en was er gegarandeerd zeker van dat hij een manier kon vinden om zich comfortabel te voelen in zijn leven.
Ik was er voor hem zoveel als ik kon.
Ik heb altijd sterke banden van communicatie kunnen onderhouden met mijn kinderen, al vanaf dat ze geboren zijn.
Communicatie is zo belangrijk met indigokinderen, zelfs als ze niet schijnen te luisteren, doen ze dat toch en zelfs dan nog kan het een tijdje duren voor er een reactie komt.
Wat kun je doen om jezelf en hen door deze crisis heen te leiden?
Ik moest vrede hebben met de keuzes van mijn zoon, zelfs als mijn hart zou breken als ik mijn zoon zou verliezen. Ik bereikte een punt waar ik alles deed wat ik kon om met hem te praten.
Het maakte niet uit hoeveel ik van hem zou houden.
Hij moest zichzelf leren liefhebben, en in die liefde zijn keuzes maken en zich niet laten leiden door keuzes op basis van angst, twijfels en gevoelens van onwaardigheid.
Ik hoor veel van ouders die hiermee worstelen.
Sommigen schreven mij dat hun kind is overleden en dat dit verhaal hen geholpen heeft met hun pijn te leren omgaan. Anderen hebben een moeilijk kind waar ze niets voor kunnen betekenen.
Het is hun angst dat elke dag voor hun kind de laatste dag is.
Weer anderen zijn in een positie terecht gekomen waar de worsteling net is begonnen.
Het maakt niet uit hoe je er bent voor je kinderen, je hebt besloten ze op de wereld te zetten en een ouder te zijn die hen lief heeft met alles wat in je zit.
Wat jouw kind ook kiest, het is geen spiegel van jou.
Het is hun keuze, zij maken zelf de beslissing om te blijven of te gaan op basis van wat zij nodig hebben.
Je kunt alert zijn op het feit dat zelfmoord een onderwerp is dat bij veel Indigokinderen speelt, los van de vraag of ze het ook doen.
Zij moeten zelf kiezen om te blijven, omdat het iets is wat henzelf aangaat.
Er is geen snelle manier, makkelijke uitweg, kortere weg of totale oplossing voor deze situatie.
Het is hartverscheurend, angstig en frustrerend.
Het enige wat je kunt doen is je kinderen te laten merken dat je van ze houdt en in jezelf de kracht vinden om, van dag tot dag, verder te gaan.
Weet dat je hiermee het beste van wat je kon doen hebt gedaan.
Meer artikelen van Jennifer Hoffman
Praten over zelfdoding kan bij de landelijke hulplijn 113 Zelfmoordpreventie. Telefoon 0900-0113 of www.113.nl
