Hoe evenwichtig is jouw hart?
Opeens is daar die ander die jou mateloos fascineert, die jij liefdevol aanschouwt en met heel je hart aanvaardt. Wat deze persoon misschien ook aan eigenaardigheden heeft, jij beziet het met de pure liefde van je hart. Je ervaart een spiritueel ontwaken waarin je je ten volle bewust wordt van de perfectie in jou en om je heen. De wereld is volmaakt en jij ook!
Een evenwichtig hartchakra vormt de poort tot zowel spirituele vervulling als persoonlijk zeggenschap. Vanuit de onderste chakra’s stijgt de aardse, bevrijdende stroom op, via de bovenste chakra’s daalt de kosmische, manifesterende stroom af. Het is in je hart dat beide zich verenigen. Vanuit dit innerlijke evenwicht ontstaat ook zelfliefde: je voelt je vrij helemaal jezelf te zijn in de ontmoeting met de ander. Heel je je hart. dan breng je het mystieke en het alledaagse samen en kun je eenvoudigweg ‘zijn’ in je ontmoeting met het leven.
Teruggeworpen op het verleden
Is je hartchakra juist uit balans en ervaar je een afwijzing in de liefde, dan kan dit diepe angst, wanhoop en verdriet in je oprakelen. Zal er ooit nog iemand van je houden? Zul je je ooit weer heel voelen? De scheiding van de ander lijkt ook een scheiding van je eigen essentie en dat is bijna ondraaglijk. Je wordt teruggeworpen op je verleden, je tuimelt uit de heerlijkheid van het liefdevolle hart terug naar de chakra’s daaronder. Daar mag je alsnog de pijn voelen die jouw vereniging met het goddelijke in de weg staat. En dat kan een pittige ervaring zijn.
Misschien vertrouw je niet langer op jezelf, vraag je je af wat echt is en wat niet, wat van jou en wat van de ander: je gaat kopje onder in de emotionele chaos van een overactief tweede chakra. Misschien ook trek je uit angst je muren weer hoog op en koppel je jezelf los van de buitenwereld en jezelf: je verdwijnt in de existentiële leegte van een onderactief tweede chakra.
Jouw overtuiging: ‘Ik ben slecht’
Als kind ben je biologisch geprogrammeerd om onvoorwaardelijk van je ouders te houden en verwaarlozing en misbruik hebben dan ook altijd effect op het hartchakra. Door de ervaring van de mishandeling raakt je afstemming op jezelf en anderen van slag. Je leert: het leven doet mij pijn, het leven is mijn vijand en om dit te kunnen doorstaan sluit je je af van anderen, of van jezelf. Je interpretatie van de mishandeling is: ‘Ik ben slecht’, want aan je ouders kan – en mag – het niet liggen, je bent voor je overleving immers afhankelijk van ze.
Je voelt je onbeminnelijk en gemankeerd en zoekt je basis bij een ander, die voor de onmogelijke taak staat jou de liefde te schenken die je niet van je ouders mocht ontvangen. De situatie wordt hierbij verergerd doordat de versmelting van mishandeling en liefde in je jeugd ervoor zorgt dat je als volwassene onbewust destructieve relaties opzoekt.
Destructieve relaties lonken
Je hebt de beschadigde ouder-kindrelatie verinnerlijkt en treedt van hieruit anderen tegemoet. Je relaties ga je aan vanuit je gewonde Innerlijke Kind en de vele patronen die je daar ter bescherming omheen hebt moeten bouwen.
Een beschadigd innerlijk kind verwacht geen relatie met wederzijdse aanvaarding en respect, het verwacht een vervormde kopie van wat het eerder heeft meegemaakt.
Zo ontstaan er allerlei onheilige allianties: je beschaamde Innerlijke Kind bindt zich aan de Innerlijke Criticus van je partner, zodat je je onwaardig blijft voelen. Onprettig misschien, maar wel bekend en daardoor vertrouwd. Of je ‘verboden’ boze Innerlijke Kind, vindt steeds weer een partner die opvliegend van aard is. Zo blijft je leven toch nog in het teken van woede staan. Je ziet het al: je relatie is je spiegel, maar kijk je er ook echt in en doe je vervolgens wat helend is voor jou op de lange termijn?
Melodrama of een leeg toneel
Is je hartchakra uit evenwicht dan kan zich dit uiten als melodrama: je vele en grootse gevoelens uit je onmiddellijk en op een voor anderen vaak overdreven manier. Je stort je hele hart uit, telkens weer. Die intensiteit denk je nodig te hebben om toch nog wat aandacht te krijgen. Je lijkt een heel open persoon, maar in werkelijkheid ben je wantrouwig tot op het bot: bij het geringste spoortje van onraad sluit je hart zich onverbiddelijk. Die pijn kun je niet aan, is jouw overtuiging. Je wil misschien wel, maar je kan niet en zo sta je uiteindelijk met lege handen.
Je hartchakra kan ook leeg zijn en dan valt er helemaal niets uit te storten, integendeel: anderen moeten jouw hart juist steeds maar blijven vullen met hun liefdevolle energie. Zij moeten naar jou toe komen, zij moeten steeds weer bewijzen je vertrouwen waard te zijn. Zelf zul je geen stap dichterbij komen en maakt die ander een kleine vergissing, dan zet je je hart hermetisch op slot. Vergeving? Geen denken aan! Het is allemaal bedoeld als verdediging tegen liefdeloosheid, maar effectief is het niet: je blijft hangen in het verleden, bent kritisch en veroordelend en kan uiteindelijk verbitterd en alleen achterblijven. En zo is de cirkel weer rond: je leven is inderdaad liefdeloos geworden.
Verlatingsangst en een excessieve liefdesstroom
Als je vroeger geleerd hebt de behoeften van anderen boven die van jezelf te stellen om je geliefd te voelen, dan ben je ook nu nog ten koste van jezelf op anderen gericht. Omdat je niet goed weet wat je zelf wilt, stem je excessief af op wat die ander wil. In ruil hiervoor hoop je dan liefde terug te winnen. Jouw excessieve liefdesstroom is er een uit wanhoop: zou je stoppen met geven, dan raak je de ander kwijt, denk jij.
De liefde is er om de onvolledigheid in jezelf te compenseren en het voortdurend laten stromen van je hartsenergie wordt als een drug: je gebruikt de high om de verantwoordelijkheden die je naar jezelf toe hebt te ontlopen. Zorgen voor jezelf en je Innerlijke Kind is het laatste op je lijstje, jij zit op je roze wolk van geven, geven, geven. Doordat je afhankelijk wordt van dit goede gevoel vervaagt je onderscheidingsvermogen: je ziet alleen het goede in de ander, niet wat er ontbreekt.
Het ideaalplaatje is wel lastig hoog te houden: de harde, kille werkelijkheid dringt zich steeds nadrukkelijker op. Je ervaart: mijn liefde wordt niet beantwoord, mijn partner is niet werkelijk geïnteresseerd in mij, ik ontvang niets terug voor al mijn moeite en zorg. Je kan geobsedeerd raken, jaloers worden en steeds weer om bevestiging vragen. Die bevestiging is nooit genoeg, of houdt maar heel kort stand, want de enige die de liefdeswond in jou werkelijk kan helen, dat ben jijzelf.
Bindingsangst en een geblokkeerde liefdesstroom
Vanuit bindingsangstige patronen blokkeer je je hart, je pantsert jezelf tegen pijn en teleurstelling in de liefde en gaat als surrogaat vaak op jacht naar werelds succes. Prestatiegericht als je bent, is het lastig voor je om de dingen op hun beloop laten, terwijl dat juist zo nodig is om oprechte liefde te kunnen laten groeien. In plaats daarvan streef je naar onmiddellijke perfectie en is je liefde voorwaardelijk: je speelt het spel van de onverschilligheid. Omdat je hart uitgeput is, moet die ander zich eerst bewijzen en de eerste tweede en derde stap zetten. Tot die tijd houd jij je onverschillig.
Je wacht eigenlijk op redding van buitenaf, je wilt dat iemand ziet hoe gekwetst je bent, maar dan zonder het risico van de kwetsbaarheid te dragen. Je wacht op de prins op het witte paard, je wacht op de perfecte godin, zij moeten jou komen halen, voor minder doe je het niet! Gewone stervelingen maken geen schijn van kans, zij zijn jouw liefde niet waard en zo kun je wachten tot je een ons weegt. Je hebt je gevoel van onmacht op de ander geprojecteerd en ervaart uiteindelijk een fundamentele eenzaamheid.
Tegengestelde verlangens verenigen
Ben je een mens dan geldt: je ziel wil verbonden zijn, je geest wil leven in vrijheid en deze twee verlangens in jezelf verenigen vormt de sleutel tot de liefdevolle relatie met jezelf en anderen. In tegenstelling tot wat je vanuit verlatingsangst of bindingsangst ervaart, stimuleert de vervulling van het ene verlangen, juist de vervulling van het andere: als je je duurzaam verbindt, is het makkelijker om je partner vrijheid te geven. Als je weet dat jouw vrijheid wordt gerespecteerd, is het makkelijker je te verbinden.
Om de verbinding met anderen te ervaren verbind je je eerst met jezelf: wat zijn je behoeften, je wensen, je grenzen? Wat ervaar je van moment tot moment? Hoe geef je hier uiting aan? Door liefdevol en oprecht aandacht aan jezelf te schenken, integreer je de vele delen in jou tot één ondeelbaar geheel. Zo eer je jezelf en vanuit dit diepe zelfrespect treed je ook de ander met eerbied tegemoet.
Een oefening voor een evenwichtiger hartchakra
Heb je de indruk dat je hartchakra vooral gesloten is, doe dan eens iets buitensporig liefs voor een ander, liefst iemand die je helemaal niet zo goed kent. Een bloemetje voor de oude dame die tegenover je woont, een kaartje voor de collega die je zo goed heeft geholpen, of echt even de tijd nemen voor de persoon bij de bushalte die haar verhaal zo graag kwijt wil.
Merk je juist dat je vanuit je hartchakra dwangmatig liefde uitstort naar anderen, doe dan eens iets buitensporig liefs voor jezelf, ook al denk je dat dit ten koste gaat van een ander. Een weekendje het bos in, een middag naar de sauna, je telefoon op stil en met een boek op de bank… het zijn maar een paar ideeën.
Het meest interessante aan dit experiment is te ontdekken dat aan een ander geven vaak jouzelf het meeste schenkt en dat zorgen voor jezelf in essentie ook zorgen voor de wereld is.
Lees de eerdere delen in deze reeks:
- Hoe het eerste chakra je relatie beïnvloedt
- Hoe het tweede chakra je relatie beïnvloedt
- Hoe het derde chakra je relatie beïnvloedt
