Het is ‘hot’ om het over de spirituele bypass te hebben. En ik begrijp dat. Sterker nog, ik voel enorm de waarde die deze term in zich heeft. De spirituele bypass, oftewel het gebruiken van spirituele ideeën om eigen schaduwstukken te vermijden, creëert meer bewustzijn over het wél aangaan van deze schaduwstukken. En daarin zit voor veel mensen een grote uitdaging.
Want in een maatschappij waarin er veel geoordeeld wordt over de ‘slechte kanten van de mens’, willen we die schaduwkanten liever niet zien. We zijn graag lief, aardig, grappig en begripvol en we schamen ons vaak voor onze jaloezie, angst en boosheid. Dus stoppen we dat soms weg. Dan roepen we bijvoorbeeld dat alles liefde is zonder dat werkelijk zo te voelen (een veel gebruikte spirituele bypass). We gebruiken het spirituele concept dat alles liefde is om niet te hoeven voelen wat er werkelijk gebeurt. Uit angst voor onze schaduw creëren we dan een spirituele bypass.
Maar wat als de spirituele bypass wordt ingezet als spirituele bypass? Wat als mensen die wijzen naar een ander en zeggen dat de ander aan het ‘spiritueel bypassen’ is, eigenlijk zelf een spirituele bypass creëren door niet te willen werken met de weerstand op dat wat ze zien in de ander?
Is alles liefde?
Ja. En nee. Het hangt af van het perspectief dat je hanteert. Vanuit het perspectief van de Bron, dat ook in ons aanwezig is, is alles liefde, vanuit ons menselijk perspectief kunnen wij dat meestal niet zo zien. Vanuit de Bron is ons leven een spel tot groei, waarin wij mensen uiteindelijk de liefde in alles gaan zien, vanuit ons menszijn is oorlog of misbruik alles behalve een spel. Of liefde. We geloven dat de ellende in de fysieke wereld écht is, om de simpele reden dat het ons dient dat we dit als echt ervaren.
De vervanging van ‘alles is liefde’
Er is een eenvoudige manier die je helpt om te gaan met de alles-is-liefde instelling. Transformeer deze zin naar de zin: “in alles zít liefde”. Natuurlijk geldt dan nog steeds dat er immense uitdagingen zitten om in oorlog of misbruik de liefde te zien. Maar het geeft meer ruimte aan de emoties die bij zulke traumatiserende gebeurtenissen opkomen dan de zin ‘alles is liefde’. In plaats van te zeggen dat alles liefde is, stel jezelf de vraag of je de liefde kunt zien in dat wat er is. Anders gezegd: hoe is het dienstbaar? Hoe is bijvoorbeeld oorlog dienstbaar aan de mens? Hoe is dat wat oorlog initieert, angst, dienstbaar aan de mens? En hoe kan ik begrijpen wat de waarde van het duister is?
Het volgende kan je misschien helpen bij het stellen en voelen van deze vragen: het duister is geschapen om te weten wat het licht werkelijk is. Zonder tegenpool dus ook geen kennis over het ware Zelf. En aangezien het duister geboren is uit het licht, is het duister niets anders dan licht in onwetendheid. Het is liefde geboren uit liefde, maar een vorm van liefde die bewust vergeten is wat liefde werkelijk is. Maar het is wél liefde. Dus technisch gezien is alles liefde. Maar of het nou handig is om steeds te roepen dat alles liefde is? Nee, volgens mij niet.
Ik ben, dus ik vermijd
Openheid dient de mens. Op manieren die we steeds meer gaan beseffen. Dus laat ik beginnen met mezelf; ik vermijd, ik vermijd soms mijn schaduw, ik stop dingen weg. Ik wil niet alles zien, ik creëer soms een spirituele bypass. Zo, dat is fijn. Nu vraag ik jou hetzelfde te doen. Als je zin hebt, natuurlijk. Geef jezelf op zijn minst wat ruimte, door te voelen dat je ontzettend krachtig alles aan kunt gaan maar dat het nooit te bepalen is of je onbewust nog dingen wegstopt. Je mag best mens zijn. Jouw schaduwkant mag best zijn dat je jouw schaduwkant veroordeelt. Het is wel fijn als je dit op een zo bewust mogelijke manier aanschouwt. Vergeet niet, gewaarwording is de basis van alle transformatie.
De spirituele bypass tegen zichzelf
Hoe zit het nu met het gebruiken van de spirituele bypass als spirituele bypass? De werkelijke vraag die je jezelf hier kunt stellen zou best eens kunnen zijn; in hoeverre gebruik ik deze term op een bewuste manier? Ben ik me bewust van eventuele weerstand op dat wat ik bij een ander als een spirituele bypass label?
Een voorbeeld. Stel, je hebt moeite met mensen die zich alleen maar focussen op het licht. Voor jou is dit een spirituele bypass en je benoemt dit ook zo. Kun je voelen of er eventueel weerstand zit op dat wat je waarneemt in de ander? Heb je de ruimte om naar die weerstand te kijken? Of ben je eigenlijk het gedrag van de ander als spirituele bypass aan het labelen om niet naar je eigen weerstand te hoeven kijken? Als dat zo is, dan doe je dus precies dat wat je in de ander waarneemt. Oh, die krachtige spiegel van het leven. Erg mooi. Meestal.
Omarming van het duister, vanuit de waarde van het licht
Eigenlijk gaat het hier, zoals in zoveel gevallen, over het delicate spel tussen acceptatie en verlangen. Vanuit een controle-behoefte zijn we geneigd om een voorkeur te hebben voor het hanteren van één perspectief. Iets is waar, óf onwaar. Iets is licht, óf duister. Je voelt acceptatie, óf verlangen. Laten we daar nu eens mee stoppen. Laten we ons open stellen voor de kracht van het parallel plaatsen van acceptatie en verlangen. ‘Ik zie dat er duister is, begrijp vanuit diepe lagen van mijn zijn dat dit een creatie is uit liefde. Én ik begrijp dat mijn verlangen om duister te transformeren een belangrijk onderdeel is van de acceptatie van al dat is.’ Dát is de werkelijke weg naar verlichting. Een prachtig pad vol met uitdagingen. Loop je mee?
