Zoals de titel al zegt, heb ik een aantal moeilijke jaren beleefd in mijn relatie. Ik was zelfs op het punt om de moed op te geven en alleen verder te gaan. Aan de oppervlakte leek het dat onze kinderen de reden waren om mijn besluit niet door te zetten. Toch voelde ik daarnaast iets anders: ik wist intuïtief dat er een dieperliggende reden was voor ons samen zijn. Ik kon hem vóelen.
Antwoord op mijn vraag
Een moeizame communicatie was de bron van mijn onvrede. Zo vaak wilde ik graag van mijn man zíjn mening horen, zíjn kijk op bepaalde situaties. Voor hem was het moeilijk om dit te verwoorden, tot grote frustratie van mij. Na verwoede pogingen van mijn kant om onze communicatie op gang te brengen, gaf ik het enkele jaren later op en groeide de kloof tussen ons. Om niet teleurgesteld te raken, deelde ik steeds minder van mijn zielenroerselen. Mijn overtuiging dat een relatie pas volwaardig was als er volop gecommuniceerd werd, verankerde zich steeds dieper in mij, net als mijn onvrede.
Zoals bij veel relaties, was deze te goed om te verbreken, maar zeker niet vervullend. Het gevoel dat onze relatie een hoger doel diende, liet me niet los en ik besloot het aan mijn Hoger Zelf te vragen. Het antwoord was helder en duidelijk: ‘groei’. Een confronterend antwoord, wat me deed beseffen dat ik nog behoorlijk wat innerlijk werk te verrichten had.
Mijn innerlijke eenzaamheid
Ik werd me ervan bewust dat deze groei in eerste instantie mij betrof en dat het belangrijk was om te werken aan de relatie met mezelf. Als hooggevoelig kind voelde ik me eenzaam in het gezin waarin ik geboren ben. In de relatie met mijn man kwam deze eenzaamheid steeds meer in beeld. Het was tijd om deze eenzaamheid in mijzelf toe te laten en te helen.
De kloof die ik in mijn relatie ervoer, bleek ook in mijzelf te bestaan. Het was de kloof tot mijn hart en ziel. Door voornamelijk te leven vanuit mijn hoofd, was ik in een ster geworden in het benoemen van mijn gevoelens. Ik begreep het allemaal, maar daarmee was het niet opgelost. Het was de bedoeling dat ik de eenzaamheid in mezelf tegemoet zou treden door deze in zijn diepste omvang te ervaren. Doodeng, maar de enige weg. Mijn relatie wees mij de weg naar binnen.
Ik liet de eenzaamheid en het bijbehorende verdriet toe en verkreeg inzicht over hoe deze waren ontstaan. Ik kon contact maken met de jongere delen van mezelf, het meisje dat zich niet begrepen en afgewezen voelde en een grote afstand ervoer tot de anderen in haar gezin.
Je bent geen jojo
Waar ik aanvankelijk maandelijks evalueerde of er al verbetering was in onze relatie, realiseerde ik me mettertijd dat dit een kwestie was van de langere termijn. Door steeds te bekijken of er al vooruitgang was, voelde ik mij een jojo. Natuurlijk ging het de ene maand iets beter dan de andere. Om vervolgens weer geconfronteerd worden met meer eenzaamheid in mijn relatie dan me lief was. Deze processen verlopen niet lineair.
De eenzaamheid in mij had tijd nodig om gezien en geheeld te worden. Pas als ik werkelijk in verbinding kwam met mezelf, zou ik me kunnen verbinden met mijn man. Ik kwam tot de conclusie dat de relatie voorlopig op het tweede plan kwam te staan. De relatie met mezelf en mijn innerlijke groei, was prioriteit nummer één.
Ik bracht vele uren door in de natuur, alleen met mezelf en weggestopte gevoelens die langzaam aan de oppervlakte kwamen. Ik maakte daarnaast energetisch contact met de blokkades die zich via mijn lichaam lieten voelen. Daarmee kwamen ook de kleine Susannes in beeld die zich eenzaam, onbegrepen en ‘anders’ hadden gevoeld. Zij bleken nog steeds in mij te bestaan. Ik verwelkomde deze innerlijk kinddelen en bood hen de veiligheid en geborgenheid in mijn hart.
Wat ik anderen met relatieproblemen vanuit mijn ervaring wil meegeven: word geen jojo. Als je merkt dat het de tijd is om aan je eigen groei te werken, is het verstandiger om je relatie tijdelijk op een zijspoor te zetten. Houd het contact voor nu zo prettig mogelijk, misschien zelfs functioneel. Maar laat je verwachtingen dat het beter zal gaan, los. En aanvaard het als het nog steeds moeizaam is. Daarmee voorkom je dat je voortdurend op en neer beweegt en hiermee de twijfels rondom je relatie onbedoeld voedt.
Stilte
Mijn voortdurende gepraat en het uitwisselen van ideeën (en mijn overtuiging dat dit essentieel is in een relatie), bleek een maskering voor het feit dat ik stilte bedreigend vond. In de stilte was er de confrontatie met mijn Zijn. Ongemakkelijke gevoelens die ik jarenlang had onderdrukt, zoals pijn en eenzaamheid, kwamen omhoog. Naarmate ik leerde om in mijn eigen stilte te verblijven en me daarin comfortabel te voelen, durfde ik de stilte in onze relatie ook steeds meer toe te laten.
Ik groeide op in een gezin waar we makkelijker praten dan dat er ruimte is voor stilte en gevoelens. Juist doordat mijn man geen moeite heeft met stiltes en meestal rustig is, leerde ik dat je ook op een andere manier met elkaar kunt verbinden. In het Zijn.
Onvoorwaardelijke steun
Ik begon steeds duidelijker te zien dat mijn man mij alle ruimte gaf om te groeien. Dit maakte het voor mij mogelijk om mijn blokkades uit mijn kindertijd te ontdekken en op te lossen, mijn wonden te helen en mijn potentie te ontdekken. Hij nam mijn proces uiterst serieus en was oprecht geïnteresseerd in wat er in mij omging.
Toen ik op een belangrijk kruispunt in mijn leven kwam, bleek hoe waardevol onze relatie was. In deze turbulente periode was mijn vriend een rots in de branding. Hoe fijn was het, dat hij niet een mening had over welke richting ik wel of niet op moest gaan en me geduldig aanhoorde. Hij was nog steeds een man van weinig woorden, maar wát hij zei was spot on. Bovendien voelde ik zijn onvoorwaardelijke steun.
Bereidheid tot groei
Op mijn beurt droeg ik bij aan de innerlijke groei van mijn man. Door mijn eigen proces te delen, begreep hij hoe groot de invloed van blokkades is. Bij hem groeide de behoefte om ook naar binnen te keren en te helen.
Het feit dat hij hiertoe bereid was, gaf mij hoop en een groeiend vertrouwen dat we samen konden blijven. Ik voelde diep vanbinnen: zolang we allebei bereid zijn om onszelf te helen, is er steeds meer perspectief op een vervullende relatie.
De ideale relatie
Inmiddels begrijp ik dat de sprookjesachtige liefde die de meesten van ons voor ogen hebben (ik ook!) helemaal niet de ideale relatie hoeft te zijn. Wanneer het contact comfortabel en gemakkelijk is, is dat natuurlijk heel prettig. Maar dit is niet altijd wat we nodig hebben.
Omdat we nu als mensheid mogen groeien en helen, zullen we steeds vaker partners aantrekken die ons aan zetten tot groei. Dit kan gepaard gaan met diepe dalen en flinke botsingen.
Ook wij hebben nog wel eens een dalletje. Meestal hangt dat samen met mijn eigen proces en daagt dit mij uit om geduld te bewaren en te accepteren dat de realiteit soms anders is dan mijn ‘aardse ik’ wenst. Wat een vloek is voor mijn aardse ik, is een zegen voor mijn ziel. Door mijn relatie komen mijn aardse ik en mijn ziel steeds meer op één lijn.
Met veel dank aan mijn lieve man, die tijdens onze turbulente jaren dankzij zijn rust een groot vertrouwen heeft weten te behouden.
