“Jouw stukjes in de nieuwsbrief geven ruimte,” zei een cliënt deze week tegen me tijdens een wandelcoaching. En laat dat nou net het thema zijn waar ik al een paar weken mee bezig ben, in mezelf en in gesprekken met anderen: ‘expansie’.
Jezelf meer ruimte geven doe je door je perspectief op jezelf te veranderen. Doordat je met je hart naar jezelf kijkt in plaats van je hoofd. Compassie ontwikkelen voor jezelf, voor waar je nu bent en waar je vandaan komt. Ik vergelijk het wel eens met een te krappe jas aan hebben en in je binnenste verlangen naar meer licht en zuurstof op je huid. Die behoefte aan verruiming voel je denk ik nergens duidelijker dan in je pijn. In je schaduw.
Stel dat je, net als ik, in je jeugd en daarna hebt geleerd om je aan te passen. Aan je ouder(s). Aan school. Aan de maatschappij. Dan ben je al snel geconditioneerd, toch? Je hebt al vroeg geleerd om jezelf in bepaalde opzichten klein te houden. Om niet naar je pure gevoel te luisteren. Dit te onderdrukken. Omdat het veiliger was dan je uit te spreken en ernaar te handelen. Die onderdrukking van je pure zelf zorgt ervoor dat je niet echt op jezelf vertrouwt. Want je bent er niet voor jezelf. En als dat maar genoeg pijn doet, kan het best zijn dat je de keuze maakt om jezelf te helen en er steeds vaker voor kiest om er wél te zijn voor jezelf en je gevoelens.
Als je na een tijdje genoeg liefde in je basis hebt toegelaten en je je daardoor steeds veiliger voelt in jezelf, kan het tijd zijn voor een kwantumsprong. Want na de vele lessen is het tijd om een meer liefdevol perspectief op jezelf te integreren. En dat doe je door in het nu te kijken naar wat je inmiddels hebt geleerd. Van ouders. Van school. Van de maatschappij. Van je pijn en je eenzaamheid. Wat heeft het je opgeleverd? En deze vraag mag je niet beredeneren met je hoofd, dit is een vraag die je aan je hart stelt. Aan je ziel.
Als je daarnaar durft te luisteren, zal deze je een verhaal vertellen over de door jou ontwikkelde vaardigheden en geleerde lessen op zielsniveau. Ze zal je vanuit dat compassievolle perspectief ook vertellen dat ouders, school of de maatschappij je nooit hebben klein gehouden. Dat je zelf verantwoordelijk bent voor het perspectief waarmee je de wereld inkijkt. Dat je pijn en je eenzaamheid zijn ontstaan omdat je zelf in de schaduw bent gaan staan. Omdat je zelf een veel te krappe jas hebt aangedaan.
Pas dan ontstaat er ruimte voor meer licht en zuurstof op je huid. Voor een nieuw perspectief op jezelf.
Voor vreugdevolle expansie van liefde en bewustzijn.
