Waarom tradities ons allemaal raken

Tradities en ons innerlijk kind

Met het sinterklaasfeest voor de deur laaien ook de discussies op over de vorm waarin dit feest plaatsvindt en in het bijzonder over de rol van Zwarte Piet hierin. Vanuit verschillende hoeken kun je voor of tegen zijn. Je kunt het mensenrechtelijk bekijken, maatschappelijk-sociaal, zelfs economisch of politiek. Maar welke visie je ook aanhangt, deze is altijd verbonden met emoties. En meer in het bijzonder met je innerlijk kind, met je dierbaarste herinneringen, maar zeker ook met je kindpijn.

Het ontstaan van tradities

Tradities zijn eigenlijk niets anders dan gewoonten die jaar na jaar, generatie op generatie worden doorgegeven, waarbij tradities niet star zijn, maar meebewegen met de tijdgeest, met persoonlijke voorkeuren, mogelijkheden en zelfs met technologische ontwikkelingen. Een traditie heeft vaak echter wel een vaste basis, namelijk de reden waarom we doen wat we doen. Vaak ook zijn daar uiterlijke kenmerken aan gekoppeld. Bijvoorbeeld: kerst wordt veelal gevierd met een kerstboom. Pasen met eieren en Sinterklaas met pakjes in de schoen en pakjesavond.

De manier waarop die vaste kenmerken worden uitgevoerd kan verschillen.

Nergens staat dat je met kerst een blauw versierde boom moet hebben. Mogelijk wil je liever een houten boom of alleen maar kaarsen. De manier waarop je kerst viert, is geheel jouw eigen invulling. De ware kerstgedachte is echter gezellig samenzijn en zo de donkere dagen in liefde en verbinding doorbrengen. Dat is de basis. Bij Thanksgiving, wat hier in Nederland niet zo veel gevierd wordt, hoef je ook niet perse kalkoen te eten, maar kun je ook een eenvoudige maaltijd kiezen, gourmetten, kaasfonduen of een grote pan erwtensoep nuttigen. De gedachte echter om dankbaar te zijn voor al het goede, voor elkaar en voor de liefde, is de basisgedachte van Thanksgiving. De rest is geheel je eigen invulling.

Waarom wij hechten aan tradities

De reden dat wij zo hechten aan tradities is omdat we onszelf ermee identificeren. Het is een herinnering aan onze jeugd en aan vervlogen tijden, die ons melancholisch maakt en die we graag in ere houden. Soms zelfs houden we er angstvallig aan vast, omdat we daarmee misschien wel de tijd even stil kunnen zetten. Herinneringen worden namelijk niet als een plat feit opgeslagen, maar als verhalen vol geuren en kleuren. Vandaar dat tradities worden opgehangen aan de uiterlijke kenmerken zoals wij die hebben beleefd.  Aan de geur van marsepein en pepernoten, het ritselen van het papier om de pakjes en de kleur van Zwarte Piet.

Door tradities laten wij ons innerlijk kind oude herinneringen herbeleven en laaien daaraan gekoppelde gevoelens weer op. Tradities, zeker de eigen unieke familietradities, zorgen voor herkenning, identificatie, verbinding en vooral een eenheidsgevoel. We hebben iets gemeen, een gezamenlijke viering, een blijvende herinnering die we ons hele leven meenemen en met dezelfde liefde willen doorgeven. Vandaar ook die extra nostalgie als je terugdenkt aan die kerstdagen van vroeger rondom de boom, het paaseieren zoeken in de bossen bij de camping, ofwel de Zwarte Pieten die aan de deur kloppen op pakjesavond terwijl jij achter de bank verscholen lag.

De vorm van tradities als tijdskenmerk

Tradities zijn ontstaan, vaak in een ver verleden, als reactie op een behoefte in de maatschappij. De manier waarop en de uiterlijke kenmerken werden uiteindelijk ook in die tijdgeest van toen bepaald. Naarmate echter de jaren voorbij gingen, kwamen er nieuwe inzichten, nieuwe gedachten en meningen die ervoor zorgden dat de uiterlijke vorm meebewoog met de maatschappelijke ontwikkeling en persoonlijke voorkeuren. We groeien en we ontwikkelen ons, zo wordt ons bewustzijn verruimd. En onze tradities passen we daar op aan.

Heb je je wel eens afgevraagd waarom je vroeger wel bang werd gemaakt voor Zwarte Piet, waarom er werd gedreigd met de roe of met het niet krijgen van cadeautjes als je niet lief was. Toen werd angst tegenover beloning gezet. Nu wordt dat over het algemeen achterwege gelaten. We zijn erachter gekomen dat kinderen, zo gevoelig als zij zijn, hier helemaal niet vrolijk van worden. Dat ze zelfs in bed gingen plassen, nauwelijks meer konden slapen en vooral enorm gestrest de sinterklaasperiode doorgingen. Dat paste niet bij de basisgedachte van vrolijkheid en gezelligheid. Dus hebben velen dit afgeschaft of verandert. En zo nog vele andere details.

Tradities en onze gezamenlijke kindpijn

Waar we tradities vaak zien als slechts iets onschuldigs en positief, kunnen zij dan ook juist een bevestiging zijn van onze gezamenlijke kindpijn. Zij zijn een weerspiegeling van ons bewustzijn, van de wijze waarop we onszelf zien en waarop we met elkaar omgaan. Ons collectief bewustzijn lijdt onder de onderdrukking van anderen, onder prioriteitsgevoelens en onder discriminatie. Als een traditie een vorm heeft die gebaseerd is op onze geschiedenis waarin haat en verdeeldheid een rol speelden, hoe graag wil je die dan nog vasthouden?

Onze tijdgeest is anders, ons bewustzijn ook. Onze kindpijn van het slavernijverleden mag nu gezien en geheeld worden. En die is niet alleen van de families wiens DNA dit al generaties met zich meedraagt. Het is de kindpijn van ons allemaal. Wij zijn namelijk door onze verhalen met elkaar verbonden. Energetisch, emotioneel, mentaal en spiritueel, misschien zelfs fysiek. Iedereen heeft wel eens te maken gehad met discriminatie op basis van geloof, uiterlijk, geslacht of bijvoorbeeld persoonlijke voorkeuren. En mogelijk heb jij zelf ook een ander wel eens gediscrimineerd. Uit angst, onwetendheid of onbegrip. Of misschien wel vanuit eigen oude pijn en trauma. Vanuit een gevoel van onmacht, onzekerheid in een zoeken naar houvast, bevestiging en erkenning. Daarom raakt dit verhaal dus niet enkel één bepaalde bevolkingsgroep, maar is het een verhaal van ons allemaal.

Twee kanten van de medaille, maar samen één

Onze verhalen verbinden onze levens(geschiedenis). Het zijn deze verhalen die wij met ons meedragen en die we overdragen op onze kinderen. En aangezien we pas door onze schaduwkant de liefde leren kennen, hebben deze verhalen ook altijd een donkere kant. En pas als we die schaduwkant helen en er ons licht van bewustzijn op laten schijnen, kunnen we dit trauma uit ons collectieve onderbewustzijn halen. Dan kunnen we onze kindpijn helen en samen stappen zetten naar een hoger bewustzijn.

En net als elke verandering in bewustzijn heeft het veranderen van een traditie ook te maken met groeipijnen, met vertrouwen hebben en loslaten. Die begint ermee je eigen kindpijn onder ogen te durven zien. Waaraan hou je vast, waar zoek jij je erkenning en bevestiging in? Kun jij open en zacht het leven omarmen en meebewegen met wat zich aandient? Want een kind dat leeft vanuit zijn hart, in liefde en vanuit zijn ik-kracht, heeft geen enkele moeite met de vorm loslaten, maar verbindt zich met de boodschap erachter. Is je innerlijk kind vrij of zit het gevangen in het verleden?

De magie van de sinterklaastraditie

Blijf je hangen in je kindpijn, op welke manier dan ook, dan zijn het deze lagere energiefrequenties die niet alleen het feest zelf, maar ook ons als geheel, als mensheid naar beneden halen. Omdat we de verbinding verliezen, de eenheid tussen ons allen uit het oog verliezen en star vasthouden aan ons verleden, in welke vorm dan ook. Daardoor gaan we voorbij aan de intentie van het sinterklaasfeest. Door vast te houden aan de vorm waarin jij een traditie hebt meegekregen kun je hem misschien herbeleven, maar het verhaal leeft in je hart en bevond zich in het verleden. Jij leeft nu en de tijdgeest waarin je leeft, zal er toch niet meer dezelfde energie aan geven. Omdat het bewustzijn al anders is. De uitnodiging aan jou is om mee te bewegen. Om vol vertrouwen vanuit verbinding met je hart voorbij te gaan aan wat verdeelt, maar je te richten op wat heelt.

De traditie van het sinterklaasfeest gaat om gezellig samenzijn, liefde en verbinding en iets voor een ander doen. Laten we die traditie in ere houden en samen onze kindpijn helen, door onze verhalen te delen, in respect voor en naar elkaar. Ieder kind mag er zijn, ook jouw innerlijk kind. En dus ook jouw vreugde en jouw pijn. En slechts daar in die dualiteit vind je jezelf. De magie van tradities zit hem dan ook niet in de wijze waarop je die uitvoert, maar in de boodschap die je deelt in je hart. Er is geen voor of tegen, alleen wij samen die onze kindpijn kunnen helen en onze wereld met meer liefde verlichten door de harten van onze (innerlijke) kinderen te verwarmen met een gezellig sinterklaasfeest.

Een helend verhaal over de magie van tradities

Als mensenrechtenjurist, als voorvechter van de liefde, maar zeker ook als moeder van 2 (getinte) kindjes met donkere voorouders heb ik getracht de essentie van het feest te omvatten in een verhaal over tradities en waar het uiteindelijk allemaal om draait. Omdat een helend verhaal veel beter werkt dan ruziemaken.

Het gaat namelijk om LIEFDE, SAMENZIJN, VERBINDING en vooral DENKEN aan ELKAAR.