Mijn schaduwkanten in dienst van mijn potentieel en zielsmissie
Dit artikel gaat over een intense ervaring, die onderdeel is van mijn prachtige reis als mens op aarde en die van zeer grote waarde geworden is voor mijn diepste ontwaken. Er is niet één manier of theorie hoe om te gaan met ‘negatieve’ energieën, het is een afspiegeling van de persoon die deze ervaring heeft en is derhalve uniek. Ik deel mijn ervaring vanuit mijn hart en om als inspiratie te dienen voor anderen.
Negatieve entiteiten
Negatieve entiteiten/energieën hebben vaak een slecht imago. Het liefst worden deze acuut verwijderd. In zekere zin is dit een logische gedachtegang (alles wat zich ongevraagd in je huis manifesteert, kan een grote mate van onveiligheid oproepen), maar vanuit de wet van aantrekking bekeken, misschien wel een gemiste kans voor verdieping van de ziel.
Als mens in een duale wereld hebben we te maken met tegenovergestelde polen waarvan de duistere kant het liefst buiten ons zelf gehouden wordt, echter kan het één niet zonder het ander en in ieders leven komt een moment waarop deze schaduwkanten erom schreeuwen omarmd te worden.
Duistere aspecten van de ziel
Deze schaduwkanten vragen om belichaming om volmondig JA te kunnen zeggen tegen ons menszijn op aarde. Embodiment van dualiteit is een voorwaarde om uiteindelijk het licht in ons te laten zegevieren.
In mijn huidige incarnatie ben ik in hoge mate geconfronteerd geweest met deze duistere aspecten van mijn ziel. Ik had de pijn van afgescheidenheid ten diepste te doorleven en voelbaar te maken in mijn fysiek, om uiteindelijk los te laten wat mij niet meer diende en de verbinding te herstellen met wie ik in essentie ben..
Een demon in mijn huis
Twee jaar geleden zat ik op een avond in mijn woonkamer toen ik ineens merkwaardige schaduwen op de muur zag. Het waren donkere ronde vormen, die bewogen van de een naar de andere kant. In eerste instantie deed ik alsof ik het niet zag, de schrik was even zo groot dat ik in de ontkenning schoot om me vrijwel direct daarna te realiseren dat er iets niet pluis was. Tot mijn verbazing kwamen de bollen over mij heen en panisch van angst ben ik naar buiten gegaan.
Een tijd heb ik buiten gestaan en alle kosmische hulptroepen aangeroepen die ik maar kon bedenken. Het was een manifestatie die op een of andere manier zo on-aards was dat ik een tijd nodig gehad heb om me te beseffen dat alles zich tegelijkertijd afspeelt. Dat we vanuit de afgescheidenheid gefragmenteerd waarnemen en dat hetgeen zich aan mij liet zien, dus buiten mijzelf zou staan.
De demon
Al snel drong het tot me door, dat ik hier te maken had met een materialisatie van een donker stuk in mijzelf en dat het dus tijd was mijzelf hierin aan te kijken op een respectvolle en zachte manier. Aan de andere kant was er vanuit menselijk oogpunt de vraag: hoe ga ik deze demon (want dat bleek het te zijn) te lijf en hoe zorg ik ervoor dat deze demon mijn woning verlaat.
Ik ben gaan zoeken in het enorme aanbod van hulpverleners gespecialiseerd in het reinigen van huizen en vond iemand die wel raad wist met het ‘kwaad’.. Het werd een uitgebreide schoonmaakbeurt, maar ik voelde diep van binnen dat daar het antwoord niet lag en dat was ook zo, de demon kwam namelijk terug en nog krachtiger dan voorheen.
Omdat het buiten mijzelf werd gezocht, werden mijn angsten groter en groter. Ik durfde de straat niet meer op, want voor je het weet zit er een entiteit op je nek, die je niet wilt hebben.
Contact maken met mijn schaduw
Mijn vraag ging dieper, wat maakt dat dit zich aan mij laat zien en in welke opzichten dient het mij? Dit betekende ten diepste verantwoordelijkheid nemen voor mijzelf en dit was de weg die ik te gaan had en wilde gaan!
In deze periode was ik bezig met de start van mijn praktijk en dit maakte het voor mij des te interessanter, het één had voor mijn gevoel met het andere te maken. Mijn zoektocht begon in het afpellen van nog diepere lagen, ergens zat een cadeau verscholen!
Ik realiseerde me dat het in eerste instantie belangrijk was mijn weerstand te voelen, om een opening te maken en contact te maken met mijn schaduw. En dat was dansen, ik danste met mijn schaduw door de huiskamer en de tranen stroomden over mijn wangen. Het ontroerde me diep, het verlangen los te laten vanuit de beweging van mijn hart en de lichtheid die ik ben, maar vooral het voelen van die delen in mij die vragen om vergeving.
De pijn van mijn ziel
In een van mijn andere levens, in het oude Egypte, werkte ik veel met energie en licht. Ik had een vrij invloedrijke rol en werkte met grote groepen mensen. Mijn werk werd niet altijd in dank aanvaard en zo gebeurde dat ik gevangen genomen werd en opgesloten in een ruimte zonder licht. Letterlijk werd mij het licht ontnomen.. Gedurende een lange periode leefde ik letterlijk in zeer duistere omstandigheden en maakte kennis met energieën/entiteiten die het licht niet konden verdragen.
Emoties als schuld, woede en verdriet maakten zich van me meester. Mijn ziel had een diepe wond opgelopen en die liet zich zien in mijn huidige leven. Dit verklaarde ook waarom de opstart van mijn praktijk zo moeizaam verliep. Een deelzelf van mij zat nog opgesloten, maar omdat ik me dat nog niet bewust gemaakt had en dus ook niet voelbaar in mijn fysiek, openbaarde het zich via een demon in mijn huis.
Het voelen van de pijn
Ik ben mij ervan bewust geworden dat er een aantal thema’s als rode draad door mijn huidige leven lopen die zeer sterke parallellen vertonen met mijn leven in het oude Egypte.
. – veiligheid versus onveiligheid
. – verantwoordelijkheid nemen voor mijn keuzes, maar vooral vertrouwen om keuzes te maken vanuit mijn hart (focussen op potentie!)
. – begrenzing
. – kwetsbaarheid
Met mijn Mind was ik in staat verbindingen te leggen en via zelfreflectie mijn gedrag te observeren; dit was echter niet de oplossing van het probleem. De demon bleef en kondigde zich nu op allerlei manieren aan, als een klein kind wat z’n zin niet krijgt. Ik voelde alsof ik in een pers zat, ik werd uitgedaagd te VOELEN en wel in mijn LIJF.
Daar zat de pijn opgesloten en mijn ego was druk bezig mij er van te overtuigen dat ik schuldig was. Mijn hoofd maakte overuren en mijn hele lijf was een tijdbom, op van de spanning om maar niet te voelen totdat ik mijn eerste stappen maakte naar de bevrijding van mijn pijn.
Pesterijen
Ik heb ook helderruikende vermogens en met enige regelmaat werd mij een overheerlijke poepgeur in mijn neus geblazen als ik voor de tv een filmpje aan het kijken was. Ook was mijn hondje geregeld doelwit, de demon prikte dan even lekker in haar billen, zodat ze begon te gillen en in bed kroop. Rare tikkende geluiden of ’s nachts harde knallen. Overal in mijn huis liet hij zichzelf zien, tot in de slaapkamer toe. Ik heb me zo bang en onveilig gevoeld dat ik vaak niet naar huis durfde. Ik zat te trillen op de bank zodra het donker werd, niet wetende hoe te voelen..
Door de verdringing ontstond angst totdat ik ervaarde dat ik het zelf was, die de angst creëerde. Hoe zat het met mijn eigen veiligheid en kon ik mijzelf werkelijk dragen? De demon vroeg mij naar die pijn te gaan. Hij werd een BLESSING IN DISGUISE.
Het geschenk
Ik begon mijzelf ruimte te geven onverwerkte emoties los te laten waardoor mijn lijf ontspande en de demon minder aanleiding had om zich te manifesteren. Door in mijn kracht te gaan staan nam zijn energie af..
Ik leerde heel duidelijk NEE zeggen. Niet even tussen neus en lippen door een zacht Neetje, maar een heel duidelijke Nee! Buiten het feit dat ik mijzelf stem geef, laat ik hem weten dat dit mijn huis is en dat niemand zonder mijn toestemming mijn huis binnenkomt!
Ook merkte ik het volgende op, hoe meer ik mijn licht laat schijnen hoe meer zijn energie krimpt, maar ook hoe angstiger hij wordt. Als ik bijvoorbeeld iets leuks voor mijzelf had gedaan, stond ie even later in mijn keuken. Het voelde alsof ik het niet had verdiend.
Ook hierin had ik los te laten, maar vooral: mijzelf te vergeven. De pijn is groot als je gaat voelen waarin je jezelf tekort doet of hebt gedaan; echter, de bevrijding is het mooiste geschenk!
Een illusie van negatieve macht
Ik had de moed ook letterlijk in zijn veld te gaan staan. De eerste keer was een moment dat ik niet snel zal vergeten. Mijn licht via mijn fysiek te laten stralen is een unieke ervaring. Het was iedere keer weer voelen wat voor mij mogelijk was en ik begon steeds meer te merken dat zijn energie en aanwezigheid afnam.
Een demon is niets anders dan een illusie van negatieve macht en een weerspiegeling naar daar, waar zich duistere stukken in onszelf bevinden. Het is een reflectie van het niet-ware zelf. In de dualiteit probeert dat niet-ware zelf ook een vorm te vinden, in mijn geval door materialisatie.
Een roep om heling en om het omarmen van de liefde die ik ben. Het licht verdraagt hij niet en het grappige is, dat ik het licht ben. De manier waarop hij omgaat met licht, is het licht niet zijn..
Zelfliefde
Ik had de moed om door mijn basis te zakken. Een oerschreeuw, een klank die ik was vergeten maar die cruciaal werd om me te herinneren wie ik was. Wat maakte dat ik mij zo schuldig voelde en me zo schaamde? Waar had ik mijzelf zo diep in de steek gelaten? Daar zat de pijn! Mijzelf te vergeven, mijzelf opnieuw klank en stem geven.
Ik ging luisteren naar klassieke muziek en dat bracht me in vervoering. De klanken van viool en cello, prachtige stukken die mij meenemen naar dimensies die mij zo lief zijn… herverbinden met mijn deelzelven.. Ik pak mijn koshi’s en speel, mijn zieleklank.. ik loop door mijn huis en laat ze spelen, ik speel.. Langzaam keert het licht terug en wordt het rustig. De helende klanken neutraliseerden de duistere energieën van de demon en ik ging voelen, dat mijn macht die van grote schoonheid was.
Hoe kon ik bang zijn van iets wat een illusie was? Hoe kon ik bang zijn voor mijzelf? In die delen van mij, die nog in de schaduw stonden, maar die van onschatbare waarde zijn. Mijn potentieel vraagt erom te worden geleefd. Het vraagt diepe verbinding met mijzelf en een heldere focus..
De demon werd mijn bondgenoot
Duisternis is een onderdeel van ons aardse bestaan, maar zal steeds minder vat op mij hebben. Ik neem iedere keer weer mijn eigen potentie waar en dan wordt duisternis licht. Donker en licht zijn voor mij even divine, de een is niet minder dan de ander. Ascentie bestaat bij de gratie van descentie, durven afdalen! De demon werd mijn bondgenoot.
Deze ervaring heeft mij gevormd tot wie ik nu ben. Mijn missie is het begeleiden van mensen op een dusdanige wijze dat zij ondersteund, gemotiveerd, geheeld, getroost en geïnspireerd worden en dat zij kennismaken met de vreugde en licht die zij zijn.
In liefde,
Marlies Groenenberg
