Ik herinner het me nog goed: tientallen studenten verdrongen zich om mij heen om ook hun tentamencijfers te zien. Ik rook het zweet van de één, de wasverzachter van de ander. Ik kreeg het er warm van. Het gekakel om me heen joeg door mijn hoofd. Ik ging op in de menigte en ineens was daar het besef: ik heb mij nog nooit zo alleen gevoeld. Op het moment dat ik het dacht, drong gelijk tot me door hoe gek dat was: daar stond ik dan, tussen al die mensen, sommigen ervan waren zelfs vrienden van me, en ik voelde me intens alleen.
Anders
Eigenlijk had ik dat al vaak gehad, het gevoel van eenzaamheid in de menigte. Anders zijn. Niet begrepen worden. De vreemde eend in de bijt. Anderen zagen het ook, ik paste er niet goed tussen. Ik paste beter in de kleine clubjes mensen die wat ‘apart’ waren, dan in de grote meute.
Pas veel later, tijdens mijn burn-out, kwam ik erachter dat ik ook een beetje anders was. Toen pas kwam ik erachter dat mijn gevoeligheid een naam had. Dat het niet zo gek was dat ik veel zo intens voelde. Dat mijn liefde voor muziek en kunst, mijn gevoeligheid voor sfeer, lawaai en geuren en zelfs mijn langzame eten ergens vandaan kwamen.
De loopbaan coaching die ik volgde, volgde ik ook bij een hoogsensitieve coach. Het was zo helend en fijn om bij iemand te zijn die wist hoe het werkte in mijn hoofd.
Herkenning
Ik merk het ook bij mijn eigen klanten. Ik schrijf teksten voor coaches en therapeuten en de meesten daarvan werken met hoogsensitieve mensen en kinderen. Samen werken we eraan dat hun klanten zich herkennen op hun site en in hun blog omdat ik weet hoe fijn dat is, iemand vinden die je echt begrijpt. Want hoe hard mensen het ook proberen, als je niet hoogsensitief bent, zul je het nooit volledig begrijpen. Hoe vaak ik niet tegen anderen heb gezegd: “Horen jullie dat gezoem ook?” En dat zij het dus pas bleken te horen als ze zich enorm focusten, terwijl ik er al doodmoe van was.
Gisteren waren we met onze kinderen in een binnenspeeltuin. De kinderen vinden het fantastisch (zelfs ons hoogsensitieve mannetje, gek genoeg), maar ik vind het een soort hel. Als je dan ziet hoeveel ouders daar tussen het lawaai zitten of meedoen met hun kinderen, zonder dat het eruit ziet alsof ze doodvermoeid – of knettergek – raken… Ik vind het verbazingwekkend. Het zegt mij ook hoeveel mensen er zijn die dit wél aankunnen. Ik zoek het stilste, rustigste plekje uit en dan nog hebben mijn kinderen geluk als ik het twee uurtjes volhoud.
Zoek ze op
Dus als jij soms worstelt met je hoogsensitiviteit, teveel stress ervaart, een burn-out hebt of het gewoon even niet meer weet, zoek dan gericht op coaches of therapeuten die zelf weten hoe het is. Er zijn er heel veel, geloof me! Voor iedere vraag zijn er tientallen coaches en jij kunt, met jouw gevoeligheid, vast de perfect passende vinden.
Zoek ze ook in je vriendenclub. Ik heb een aantal vriendinnen die ook hoogsensitief zijn en ik koester ze. Om gewoon toe te kunnen geven dat je niet altijd alles kunt, is heerlijk. Weg kunnen gaan omdat een café niet ‘fijn voelt’, is fijn. En van elkaar begrijpen dat je keuzes moet maken om te kunnen blijven functioneren, is een verademing. Misschien zie je elkaar wat minder vaak, maar de herkenning en diepgang als je elkaar wel ziet, maakt alles goed!
