Je zit in een kamer en je voelt dat degene naast je zenuwachtig is. Hoewel jij volledig rustig was, voel je de onrust in jouw lijf nu ook toenemen. Of je bent op een feestje geweest en komt ontzettend sip terug. Je was gewoon vrolijk en iedereen op het feestje deed ook vrolijk. Dat dat een façade was, vermoedde jij al vrij snel, maar ja, wat kun je daaraan doen?
Herkenbaar? Voor mij ook! Als je hierop gaat googlen, er advies over vraagt, of stukjes over leest in groepen met hooggevoelige personen, dan staat er vaak dat je moet leren je af te sluiten. Een denkbeeldige kaasstolp over je heen moet zetten, in je glazen bubbel moet gaan zitten, een rozenhaag om je heen moet bouwen, noem maar op. Soms helemaal geen slecht advies, maar ik heb er moeite mee.
Sowieso heb ik er moeite mee om me daadwerkelijk zo af te sluiten, het lukt me vaak simpelweg niet, maar ik vind het ook meestal niet fijn. Ik wil niet voelen wat niet van mij is, maar als ik me afsluit, voel ik ook niet meer hoe het gaat met wie me na staat. Voor mij voelt het vaak zelfs alsof ik ook minder compassie op kan brengen en zelfs mijn eigen emoties minder bij me binnenkomen. De keren dat afsluiten me goed lukt, voel ik me alsof ik medicatie heb genomen die me afstompt. Ik troost mensen nog wel bijvoorbeeld, maar voor mij voelt het dan alsof ik mijn hart er niet in meeneem. Soms kan het misschien fijn zijn, maar heel vaak vind ik het juist niet prettig. Ik voel niet voor niets zo diep, ik kan daar mensen mee helpen. Als ik me in mijn hart laat raken, kan ik ook een ander vanuit mijn hart troosten. Zeg ik de juiste woorden, kom ik dichterbij.
Ook in mijn voormalige werk en in mijn huidige ondernemerschap, vind ik verbinden belangrijk. Voorheen gebruikte ik mijn voelsprieten om te scannen of de jongeren om mij heen zich fijn voelden. Ik werkte met jongeren met autisme en voelde aan wanneer er één overprikkeld was. In de zeven jaar dat ik dit werk heb gedaan, heb ik geen enkel incident meegemaakt waarbij het een jongere zodanig teveel werd dat het escaleerde. Nu gebruik ik het bij netwerken en in contact met mijn klanten. Nee, ik kan niet door de telefoon heen horen hoe het met iemand gaat. Nee, via Skype neem ik ook niets over, maar toch merk ik wel dat ik me, zeker als ik iemand beter leer kennen, verbind met die persoon. Voor mij voelt dat gewoon fijner. Ik voel daardoor ook vaak aan welke klant wel en welke niet bij mij past, een fijne bijkomstigheid. Dat ik daardoor vooral hooggevoelige vrouwen aantrek, maakt het voor mij en hen makkelijker, we begrijpen elkaar.
Wat wel werkt voor mij en mogelijk ook voor jou is, als het lukt, kiezen met wie ik me verbind. Zo was ik ooit op een druk feest, waar veel mensen aan het klagen waren. Ik werd er een beetje door meegezogen tot ik een ober zag met de meest stralende lach die ik ooit bij een jonge man gezien heb. Het soort lach dat je meestal bij kinderen ziet. Prachtig vond ik die lach! Iedere keer dat hij in de zaal was, hadden we even oogcontact en schonken we elkaar een lach (“schonken” inderdaad, want een lach is een cadeautje!). Soms hadden we een kort gesprekje. Vanaf het moment dat ik deze verbinding aanging, voelde ik me beter. Ik had geen last meer van alles om me heen, want ik had me, vanuit mijn hart, verbonden met iemand die lekker in zijn vel zat. Op het einde van de avond heb ik hem verteld hoe ik van zijn lach genoten heb, hij glunderde nog meer dan voorheen! Bijna overal is wel zo iemand te vinden, een mens of dier met een fijne energie waar je je mee kunt verbinden.
Weet ook dat je andermans emotie weer kwijt kunt raken. Soms al door je simpelweg voor te nemen om niet mee te nemen wat niet van jou is. Of door denkbeeldig de gemaakte verbinding los te koppelen. Lukt dat niet, ga dan iets doen waar je blij van wordt. Zet muziek op, dans of zing, teken, schrijf, of maak een wandeling en laat het lekker gaan. Wat niet van jou is, hoeft niet bij jou te blijven.
