Al zo lang ik me kan herinneren, steun ik anderen. Werd iemand buitengesloten op school? Dan ving ik diegene op. Was iemand verdrietig? Dan troostte ik. Het klasgenootje dat op de middelbare school dacht aan zelfmoord? Ik ging ermee in gesprek. Mijn moeder noemde me vaak liefkozend “Sister Nightingale (naar Florence Nightingale). Zelfs een rupsje waarvan ik dacht dat het zielig was, wilde ik als huisdier nemen om hem te kunnen blijven aaien.
Toch ben ik niet eens de zorg ingegaan in eerste instantie, maar het opkomen voor anderen, bleef in me zitten en in het onderwijs zag en hielp ik vaak juist die leerling die het moeilijk had. Nu ik uiteindelijk toch in de zorg ben beland, als begeleider van jongeren met autisme (weliswaar nog aan de onderwijskant van de begeleiding), merk ik dat mijn drang om anderen te helpen en problemen op te lossen nog meer aan de oppervlakte komt. Niet alleen met cliënten, maar ook met vrienden.
Weet ik dat een vriend(in) niet lekker in zijn/haar vel zit, dan wil ik helpen. Desnoods als ik ze in de houdgreep moet nemen tot ze ophouden met tegenstribbelen… (Hier overdrijf ik natuurlijk, maar het maakt mijn drang om te helpen wel duidelijk.) Ik merk dat er meer hulpverleners, coaches en therapeuten zijn die dit hulpverleners-syndroom hebben. Altijd maar willen helpen, of die ander nu geholpen wil worden of niet.
Met name op social media en vele sites zoals ook deze, vliegen de ongevraagde adviezen je om de oren. Wil iemand gewoon even spuien waar ze mee zitten en iedereen buitelt over elkaar heen om adviezen te geven over naar wie je toe moet gaan, wat je moet doen of laten of wat je moet eten om het allemaal beter te maken. Er wordt zelfs vaak modder naar elkaar gegooid om de adviezen van de ander de grond in te boren en zelf beter te lijken. Ik lees vaak met groeiende verbazing en soms met plaatsvervangende schaamte.
Waarom doen we dat eigenlijk? Waarom staan we de ander niet toe zijn eigen “fouten” te maken? Raakt het misschien een angst van onszelf? Durven we te geloven dat we allemaal eigenlijk oneindig krachtig zijn en heel capabel onze “problemen” op te lossen? Als de ander het is, zijn wij het zelf ook. Willen we dat wel onder ogen zien? Persoonlijk geloof ik niet in fouten maken, ik geloof niet dat een keuze fout kan zijn. Het is jouw keuze van dat moment en op dat moment juist voor jou. Dat je het later misschien anders zou doen, of dat de uitkomsten niet gunstig waren, wil niet zeggen dat het niet de juiste keuze was.
Ik schreef eerder al over het vinden van je eigen kracht (in “Wees je eigen goeroe”). Op diezelfde manier zouden wij, als hulpverlener of als vriend, kunnen vertrouwen op de kracht van de ander om zichzelf te helpen. Zolang ze niet geholpen willen worden, kunnen we niets anders doen. Vertrouwen op de ander, zet hem ook weer in zijn kracht. Het los kunnen laten en weten dat het goed komt, dat je vriend of je cliënt het kan, is moeilijk, maar vaak heel waardevol.
Natuurlijk mogen we altijd helpen als er om hulp gevraagd wordt, maar ook dan zal ik vanaf nu proberen vanuit vertrouwen te handelen. Zou jij ook niet liever geholpen worden door iemand die je ziet als krachtig dan als een hulpeloos vogeltje? Vaak kan iemand alleen zijn eigen kracht even niet meer zien. Diegene dan helpen om opnieuw naar zichzelf te kijken en te zien welke oplossingen ze zelf al aan kunnen dragen, is veel waardevoller dan hem bevestigen in het gevoel van onwaardig zijn, wat we vaak doen. We leggen de focus toch op wat er niet goed gaat, in plaats van iemand zelf de keuze te laten hoe ze het “probleem” het beste aan kunnen pakken. Zoek naar de wijsheid in iemand zelf en je zal deze bijna altijd vinden, als je maar durft te vertrouwen!
