Huilende kinderen afleiden is geen goed idee

Je zit op een terras, je kind stoot zijn knie aan de tafel en zet het op een schreeuwen. Je loopt in de supermarkt en komt met het winkelwagentje tegen je kind aan, een spectaculaire huilbui volgt. Jouw kinderen maken ruzie, de één doet de ander pijn en dat is op straat nog te horen. Grote kans dat jij een troostend gebaar maakt om daarna snel de situatie te sussen en/of je kind af te leiden zodat de rust terugkeert.

Uit goede bedoelingen (kinderen beschermen tegen het ervaren van pijn) en sociaal ongemak (iedereen kijkt naar ons, ik schaam me dood) hebben veel ouders de neiging om huilende, schreeuwende of angstige kinderen zo snel mogelijk te kalmeren. Dat kan een prima strategie lijken, zeker voor de korte termijn, maar dat is het niet.

Jonge kinderen

Als je naar jonge kinderen kijkt die pijn hebben dan zie je dat ze de pijn volop beleven. Ze schreeuwen het uit, eisen aandacht op voor de pijn die ze hebben en ze zullen alles doen om zichzelf te troosten (hand op de zere plek leggen) en/of troost te krijgen. Ze ontzien zichzelf door het zere lichaamsdeel rust te geven. En als dat heeft geleid tot voldoende ontspanning, dan gaan ze vanzelf weer met frisse energie en plezier spelen. Zij gaan op een heel natuurlijke en zinvolle manier om met pijn.

Niet de bedoeling

Steeds vaker echter zullen ze gaan ervaren dat op deze manier met pijn omgaan niet ‘de bedoeling’ is. Ze zullen merken dat ze worden getroost en horen ondertussen dat het allemaal wel meevalt of niet zo erg is. Ze zullen worden afgeleid met grapjes, iets lekkers, speelgoed of de TV. Daarmee leren ze (onbedoeld?) dat het niet de bedoeling is om pijn te ervaren. Ze leren dat je pijn kunt negeren, onderdrukken en dat je de signalen van je eigen lichaam niet zo serieus moet nemen. Zo groeien ze op en worden ze, net als wij, meesters in het negeren van emotionele en fysieke pijn. Ze gaan leven vanuit hun hoofd, in plaats van vanuit hun lichaam. Zo raken ze het contact met zichzelf kwijt. En als dat maar lang genoeg duurt, dan ontwikkelen ze, net als wij, fysieke klachten waarvan niet helder is waar ze vandaan komen. Of ze belanden in ongezonde sociale relaties, omdat ze niet meer voelen wat goed voor ze is en wat niet. Of ze werken zich tien slagen in de rondte om maar niet te hoeven voelen en zitten op een dag ineens thuis met een burn-out.

Onze kinderen als voorbeeld

Dat is toch niet wat we willen voor onze kinderen? Dat is toch ook niet wat we ze willen voorleven? Dat hoeft ook niet, het kan ook anders. Door te beseffen dat hoe kleine kinderen omgaan met pijn ons voorbeeld mag zijn en door zelf weer contact te maken met onze eigen pijn(en) kunnen we het tij keren.

Boos

Stel je voor dat je net ruzie hebt gehad met jouw kind en jullie zijn boos uit elkaar gegaan. Dan kun je die boosheid wegdrukken door te gaan stofzuigen of te snaaien. Je kunt jezelf afleiden door vrolijke muziek op te zetten of een vriendin te bellen. Je kunt jezelf sussen door te zeggen dat er niks aan de hand is, dat je je niet rot hoeft te voelen. Dat kan. Het gevolg is dat de spanning die is ontstaan door de ruzie zich vastzet in jou. Op korte termijn merk je daar misschien niet veel (of niks) van en voelt het dus prima om te doen. Maar op lange(re) termijn keert het zich tegen je. Als je boosheid maar vaak genoeg wegstopt dan komt er vanzelf een moment waarop je totaal uit het niets ontploft. En de kans dat je verbitterd raakt door opgestapelde boosheid is ook niet ondenkbaar.

Pijn mag er zijn
ontladen is een heel natuurlijk proces

Ontladen

De lading die ontstaat door bijvoorbeeld boosheid, pijn (fysiek of emotioneel), angst of verdriet heeft ontlading nodig. Dat is wat jonge kinderen doen. Ze huilen, schreeuwen, springen in het rond en doen alles wat maar nodig is om te ontladen. Dat doen ze automatisch, dat hoeven we ze niet te leren, dat zit in ons systeem. Wat wij doen, is ze dat afleren. Omdat het ons ook ooit is afgeleerd.

Je kind helpen

Wil je je kinderen dus echt helpen als ze bijvoorbeeld verdrietig zijn, laat ze dan ontladen. Bied ze een veilige en steunende omgeving en maak ruimte voor hun natuurlijke aanleg om te ontladen. En ja, dat geeft soms vreemde gezichten in je omgeving, er zullen mensen zijn die zich eraan storen en het zal mensen misschien bezorgd maken, maar dat doet niet ter zake. Het enige wat voor jou en je kind van belang is, is dat de spanning ontladen wordt.

Misschien heb jij oudere kinderen, die al geleerd hebben om hun natuurlijke impulsen niet te volgen. Dan zul je ze dus moeten leren om daar opnieuw contact mee te maken. En dat vraagt waarschijnlijk van jou, dat jij dat zelf ook opnieuw leert. Want wat je zelf niet kunt, kun je ook een ander niet daadwerkelijk leren.

Hoe doe je dat dan?

Als je merkt dat je geraakt wordt door iets, kijk dan wat je het meest opvalt aan je lichaam. Prikken de tranen achter je ogen, laat ze dan gaan. Gaat dat niet vanzelf, zoek dan een manier om het te laten gebeuren. Klopt je hart in je keel, tel dan aandachtig je hartslagen terwijl je rustig gaat zitten, net zolang tot je hart weer tot rust is gekomen. Voel je onrust in je lijf en merk je dat je eigenlijk wilt bewegen, doe dat dan. Stampvoet, spring, ren tot je merkt dat je rustiger wordt. Zit er ergens een verkramping, verlicht de spanning op die plek dan met warmte (je hand kan al genoeg zijn) of een lichte massage. Kortom: heb aandacht voor de signalen die je lichaam je geeft. En blijf dat doen totdat je merkt dat je lichaam de spanning die is ontstaan door de situatie heeft losgelaten.

In eerste instantie kan het allemaal wat overdreven aanvoelen en ben je misschien geneigd om er al snel een eind aan te maken en over te gaan tot de orde van de dag. Maar als je jezelf deze tijd en aandacht gunt, dan zul je merken dat je steeds meer in contact komt met jouw lijf. Je leert sneller herkennen wanneer je gespannen bent, je zult emoties eerder opmerken en je zult meer ontspanning ervaren doordat er geen nieuwe spanning meer wordt opgestapeld in je lijf.

Aandacht geven

En dan kun je dus ook je kind leren om pijn (welk soort dan ook) aandacht te geven en te verwerken. Je helpt je kind eerst om de lichamelijke spanning te ontladen en kunt daarna samen kijken wat de situatie nog meer vraagt. Zijn er dingen die geleerd kunnen worden? Kan je kind (of jij) in de toekomst iets anders doen waardoor deze pijn niet meer ontstaat? Is er een behoefte die vervuld kan worden? Of is enkel de ontlading voldoende?

Je kinderen en jezelf de tijd en de ruimte gunnen om spanning te ontladen en pijn te verwerken zorgt voor ontspanning, inzicht en wel-zijn. Wie wil dat nu niet?

Foto van Gelukkige Gezinnen

Gelukkige Gezinnen

Gelukkige Gezinnen helpt ouders om hun kinderen beter te begrijpen, problemen in het gezin op te lossen en plezier in het opvoeden (terug) te vinden. Kortom om het geluk in hun gezin te vergroten.
nieuwetijds 5-hoek

Overige artikelen

8 Harde Waarheden Die Je Toch Moet Horen Om Je Leven Op Orde Te Krijgen
Het belang van het juiste moment
Post traumatische stress energetisch gezien
Ben jij al Verlicht?- Wat is verlichting dan eigenlijk?
10 Edelstenen en kristallen ter ondersteuning van zwangerschap en geboorte
Waarom zeemeerminnen waarschijnlijk echt bestonden
Nachtlichtwerkers – voor Licht in de duisternis
Maak gebruik van je bekkenbodemspieren om makkelijker tot een orgasme te komen
Zo zuiver je je aura van negatieve energie ! 6 effectieve manieren
Zie jij ook 11:11 overal? Wat is de betekenis van 11:11?
Zo kom je terug in je lijf en weer terug op aarde
Heb jij al écht besloten om de regie over je leven te nemen? Inzichten, tips én een oefening