Marli is een zachtaardig, spontaan, creatief meisje van acht dat heel makkelijk in de omgang is. Na een regressiesessie via de ouder waarbij haar moeilijke geboorte werd geheeld, is er eigenlijk nog maar één probleem: Marli praat HARD! Het begon al toen ze haar eerste woordjes ging zeggen. En eigenlijk zien haar ouders dat ze niet alleen hard praat: ook in haar motoriek en omgang met anderen lijkt ze ook maar één stand te hebben: hard. Mari kent haar grenzen niet.
Kat
Zo is het maar goed dat de familie een ongelofelijk verdraagzame kat heeft. Want wanneer Marli de kat aait, gaat dat onstuimig, wanneer ze haar oppakt, vliegen de pootjes door de lucht. Elke andere kat had allang uitgehaald, maar Susi niet: die laat het allemaal gelaten over zich heen komen. Wel pikt vader af en toe zo’n blik op uit de kattenoogjes, bijvoorbeeld wanneer Mari haar als een pop in de wieg heeft gestopt, ‘Help! Haal me hier weg!’.
Sessie op afstand
Omdat er met haar motoriek of empathie in principe niets mis is (Marli kan wel heel precies zijn als het moet, en ook als een ander pijn heeft, kan ze wél zacht en empathisch zijn) en er angst en onrust achter haar gedrag lijkt te zitten, besluiten Marli’s vader en ik tot een tweede regressiesessie voor zijn dochter om te zien of we de bron van haar gedrag kunnen vinden en helen. Marli is hierbij zelf niet aanwezig, we werken dan op afstand via vader. Hiervoor heeft ze uiteraard van tevoren toestemming gegeven (”Wat gaan jullie dan doen, papa?” ”Nou, we gaan kijken of we je kunnen helpen.” ”Als jullie maar niet over mij praten!” ”Nee, we gaan met jou praten.” ”Oké, dan is het goed.”)
Regressie via de ouder
Regressie via de ouder met een kind lijkt wel wat op systemisch werk, of familieopstellingen: alleen gaat het nog een stukje dieper. Bij regressie met een kind via een van de ouders werken we samen met het kind zoals we dat ook zouden doen als het fysiek aanwezig was. We hebben respect voor haar grenzen, volgen haar en luisteren naar wat zij zélf aangeeft, ervaart en voelt. Daarbij betrekken we indien nodig ook de wijsheid van haar eigen Hoger Wezen. Bij zeer jonge kinderen is het niet altijd mogelijk verbaal toestemming te vragen; dan vragen we toestemming aan het Hoger Wezen van het kind.
Assertieve kinderen
Dat kinderen bij regressie op afstand prima voor zichzelf op kunnen komen, bleek eerder wel bij een sessie met Godelieve van 4. Als we maken contact met Godelieve, neemt haar vader in gedachten op schoot. Ik spreek haar aan met ‘Godelief.’ Vader zegt: ‘Goh, ik zie dat gezichtje van haar heel duidelijk voor me en ze zegt: ‘’Nee pappa, het is Godelie-ve.’ Oeps, natuurlijk, mijn fout! Het is wel zo belangrijk dat de therapeut je naam goed uitspreekt. Zo leuk, werken met eigengereide meiden van 4.
Schuld en kritiek
Als we in voorbereiding op de sessie met Marli van 8 nader over haar gedrag spreken, wordt helder dat Marli vooral hard praat wanneer er kritiek of onrecht dreigt. Als het er maar op lijkt dat ze ergens de schuld van zou kunnen krijgen of ze minder zou kunnen krijgen dan haar toekomt, gaat de volumeknop omhoog — en blijft hoog. Alsof ze met haar woorden iets af probeert te weren wat haar heel angstig maakt.
Angst
In de sessie maakt vader contact met Marli, gewoon door zich op haar te concentreren en zich met haar energie te verbinden. We zoeken het gevoel op dat achter haar gedrag zit. Er zit angst, veel angst. En het heeft te maken met onrecht: er zit een gevoel achter dat er iets heel ergs is gebeurd, iets waar ze niets aan kon doen, maar waar ze wel op wordt aangekeken. Iets dat lijkt op een overmacht, alsof er plotseling van alle kanten pijlen op je afkomen en je niets kunt doen om ze tegen te houden.
Vorig leven
Als ik vader help zich meer in Marli’s gevoel te laten zinken, wordt het duidelijk: de oorzaak zit niet in haar korte meisjesleven. Het gaat verder terug naar een vorig leven. Ze is een man. Iemand die de leiding heeft over een troep soldaten. Ze lopen in een hinderlaag. Plotseling is er een grote flits, een harde knal en is iedereen dood. Iedereen behalve hij. Het is een slachtpartij. Maar ook al zeggen mensen naderhand niets, toch wordt hij erop aangekeken. Alsof ze hem het verwijten, ook al kon hij er niets aan doen.
Raadsel
Maar er is iets vreemds aan de herbeleving. Hoe kan het zijn dat iedereen dood is, behalve hij? Ik vermoed als regressietherapeut dat de man wellicht niet door heeft dat hij dood is en denkt dat hij nog leeft. Dit gebeurt wel vaker bij een plotselinge, traumatische dood: dan lijkt het net of iedereen je negeert en afwijst, maar dat is niet waar: mensen kunnen je gewoonweg niet meer zien omdat je geen lichaam meer hebt! Maar de waarheid gaat nog verder.
Shock
Omdat het vorig leven van Marli nog stééds stijf staat van de shock van de traumatische ervaring, laten we hem eerst de shock-energie uitademen. Dat lucht op. Nu kan hij zijn lichaam weer voelen, zijn emoties, want die kon hij niet meer voelen. Net zoals Marli in dit leven haar grenzen niet meer aan kan voelen. Dan kan ook duidelijk worden wat er écht gebeurd is. Want het verhaal was nog niet af: de man die de leiding had over de soldaten, het vorige leven van Mari, was wel degelijk geraakt en lag bloedend op de grond, de enige die nog leek te leven.
Dood
En dan komt er een man naar hem toe. Hij lijkt een soldaat van zijn eigen partij. Hij kijkt hem aan met ogen vol haat. Hij trekt zijn pistool en schiet hem door het hoofd. Het lijkt alsof zijn eigen mensen hem afschieten omdat ze hem erop aankijken (letterlijk) dat hij zich in de nederlaag heeft laten lokken en zijn hele groep is gedood. Maar wacht eens even…
Waarheid
Als hij beter kijkt, ziet hij dat de man een vreemde is. Een infiltrant van de tegenpartij, maar met het uniform van zijn eigen troepen. Het was een list. Dit is de man die ervoor gezorgd heeft dat ze in de hinderlaag liepen. Dit was de man die hem aankeek met ogen vol haat. Zijn eigen mensen verwijten hem helemaal niets. Hij is gedood door de vijand maar had het in zijn shock niet door. Opluchting. Rust. Eindelijk is het duidelijk.
Rust
Dan voelt hij pijn in zijn hoofd: op precies dezelfde plek waar Marli ook vaak klaagt over pijn in haar hoofd. Het is de pijn van de schotwond. Als we de man helpen zijn lichaam los te laten, gaat de pijn vanzelf weg. Nu is het goed. Ik stel voor dat hij contact maakt met zijn mannen en ook dat zit nu goed: ze verwijten hem niets. Het is allemaal oké. Rustig zweeft de man naar boven, eindelijk in rust.
Landen
Twee weken later zie ik Marli’s vader weer. Marli heeft een ommekeer gemaakt: sinds een paar dagen na haar sessie gaat ze nu, als ze weer in de stress en emotie schiet, automatisch terug naar zichzelf, landt, draait haar volumeknop weer omlaag en benoemt haar gevoel in plaats van erin door te schieten. Een enorm verschil!
Wel zorgt iets in haar er nog voor, dat ze de kat nog even onstuimig aait als altijd. Daar zit kennelijk nog iets anders achter. Susi zal nog even geduld moeten hebben: dat is stof voor een andere sessie.
