Mijn tekst van vorige week, over “de gemiddelde man”, heeft veel reacties opgeleverd. Van vrouwen die hun partner, ex of (nog) niet, erin herkenden. En van mannen die zich afvroegen wat dan nou de volgende stap zou moeten zijn. Om meer te voelen dus. Daarom nu een vervolg en een antwoord, een hoe…
De korte versie is dat je beter gaat voelen als je je gevoelens in je buik, je lijf en je hart leert herkennen en deelt met anderen. Want zo verbind je je. Op die manier leer je uiteindelijk dat je er mag zijn met je gevoelens, en je malle menselijke fratsen. In die verbinding(en) ontstaat uiteindelijk ruimte voor (zelf) vertrouwen. Als je dat pad blijft bewandelen ga je hopelijk leren dat al je gevoelens, al je pijn en verdriet, je eigen verantwoordelijkheid zijn. En daarna misschien wel dat je altijd je eigen leven hebt gecreëerd, en nog steeds. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Of zoals Eric me mailde: “sommige mannen, ik dus, komen van ver”.
En dat is ook zo, natuurlijk. Al hoef je daar geen man voor te zijn. Je hoeft er alleen maar voor in een 3D wereld geboren te worden waar je sinds je geboorte geprogrammeerd wordt om niet van jezelf en een ander te houden. Wij oude zielen komen, ieder op zijn of haar eigen manier, allemaal wel van ver. En dat vraagt vooral om compassie. We krijgen en kregen allemaal unieke levenslessen voor onze kiezen. Ik kan ook nog wel een tijdlijn voelen waarin eenzaamheid, angst, pijn en boosheid de boventoon voerden. Maar tegelijkertijd kan ik ook voelen dat mijn vermogen om een leven vol overvloed, plezier en liefde te creëren tegenwoordig sterker dan ooit is. Mezelf met al mijn fratsen in het donker leren kennen heeft me zo ontzettend veel geleerd dat ik steeds beter begin te snappen dat het leven niet om mij draait maar door mij heen stroomt. En dat het aan mij is om zoveel mogelijk in mijn hart aanwezig te zijn zodat ik er liefdevol getuige van kan zijn. Zelfliefde gaat immers niet over vechten met dat wat er is, maar over verantwoordelijkheid nemen voor dat wat je zelf hebt gecreëerd. Daar vrede in weten te vinden en zelfs schoonheid in te zien.
En dat gaat in stappen, voor- en achteruit, waarbij je steeds weer een nieuwe laag in jezelf afpelt én aanboort. Want naast dat donker wacht het licht, immer geduldig, op je overgave. Net zolang tot je de immense vrijheid en het meesterschap ervaart die dit geeft. Want elke keer dat je verantwoordelijkheid neemt voor het creëren van je eigen leven dompel je je ziel in onvoorwaardelijke liefde.
Net zolang tot je je herinnert dat jij dat zelf bent.
Die Ziel.
Die Liefde.
Die Meester.
En de Hemel op Aarde.