Deze maand, Juni, is het de tijd dat mijn moeder overleed, ofwel overging naar de andere kant. Vorig jaar schreef ik na haar vertrek van deze aarde het artikel: Waarom koos ik deze moeder? Een zoektocht naar meer inzicht door reïncarnatietherapie. Ik vertelde daarin over onze ingewikkelde relatie en de karmische achtergrond daarvan.
Ze had na haar overlijden waarschijnlijk geruime tijd nodig om te herstellen van het laatste deel van haar leven dat zowel psychisch als lichamelijk zwaar was geweest, want ondanks het feit dat ze me voor haar dood duidelijk had gemaakt dat ze contact met me zou zoeken, duurde het negen maanden voordat ze dat daadwerkelijk deed. Omdat onze communicatie tijdens haar leven niet gemakkelijk geweest was, was ik er niet op uit om zelf contact met haar te zoeken. Ik vond het eerlijk gezegd wel rustig zo. Toen ik ergens las dat zielen vaak pas na een jaar of langer zover zijn dat ze in actie komen na een periode van herstel, vond ik het ook niet zo raar dat ik niets van haar hoorde. Ik was er dan ook totaal niet op voorbereid toen ze er ineens wél was. Toch had ik de laatste tijd een paar keer van haar gedroomd, wat al die tijd daarvoor niet gebeurd was. Eén droom liet me haar vertrek van de aarde meebeleven. Dat was een emotionele gebeurtenis voor me, waarin ik mezelf hoorde roepen: ‘Ik hou van je!’, tot drie keer toe. Dat verbaasde me zeer, want ik had dat tijdens haar leven nooit zo gevoeld. Ik begreep later dat we op dat moment allebei onze werkelijke verbinding als ziel beleefden, zoals ik ook tijdens haar leven wél liefdevol contact met haar ziel had kunnen ervaren tijdens meditaties.
Een lekker luchtje als signaal
Al een week lang rook ik steeds een prettige, licht geparfumeerde lucht, terwijl ik de bron daarvan niet kon ontdekken. Ik draag zelden parfum, maar wel had ik vroeger een lievelingsluchtje: White Linen geheten. Een paar maanden voor haar dood had mijn moeder mij daarvan een fles gegeven die ze zelf gekregen had, maar nooit gebruikte. Het luchtje deed me daaraan denken. Pas na een week viel het kwartje: het was mijn moeder haar manier om zich kenbaar te maken! Voor haar dood had ze me gevraagd: ‘Hoe zal ik contact maken met je?’ Toen had ik geantwoord dat ze dat helemaal zelf moest bedenken en ik het wel zou merken. Nou had mijn moeder een uiterst verfijnd reukvermogen en ook had ze ooit in Findhorn, een spiritueel centrum in Schotland waar ze eens een workshop volgde, een helder-ruikende waarneming gehad, die veel indruk op haar had gemaakt. Eigenlijk paste deze manier dus heel goed bij haar. Toen ik ervoor ging zitten en me afstemde, begreep ik dat het signaal bedoeld was om contact te zoeken, maar dat het mijn vader was die namens haar het woord deed. Als het moeilijk werd was ze gewend om hem naar voren te schuiven, dus dat paste wel in het patroon van hun relatie, die, zoals te verwachten was, werd voortgezet na hun beider overlijden. Ik begreep dat ze voorzichtig toenadering zocht en zich met me wilde verzoenen. Natuurlijk vond ik dat fijn, maar ik voelde nog wel enige weerstand bij mezelf en zei dat ik het juiste moment daarvoor wel af zou wachten. Dat moment kwam twee dagen later, toen ik vroeg wakker werd en nog wat lag te doezelen. Ik rook opnieuw het lekkere luchtje, dat overigens de vorige keer direct verdwenen was nadat de boodschap over was gekomen, en voelde dat ik er klaar voor was om me met haar te verzoenen. Dat gebeurde in een flits: het was alsof onze harten energetisch versmolten met elkaar. Het voelde warm en goed zo. Wel gaf ik mijn moeder te kennen dat ik er niet op uit was om permanent met haar in verbinding te staan. Tijdens mijn jeugd had mijn moeder altijd bovenop me gezeten met haar overweldigende energie, en daar had ik geen goede herinneringen aan. Maar ze was duidelijk veranderd: ze liet merken dat ze dat respecteerde en dat ík bepaalde wat er in het contact zou gebeuren.
Dromen als verbindende factor
Een paar dagen later zou ik iemand gaan interviewen voor mijn nieuwe boek over gezondheid. Deze vrouw werkte met haar dromen om meer inzicht in haar gezondheidsproblematiek te krijgen. Nu waren en zijn dromen voor mijn moeder en voor mijzelf heel belangrijk en vormden ze ook een thema waarop we wél op een prettige manier contact met elkaar konden hebben. Bovendien zou er iemand bij het gesprek aanwezig zijn die mijn moeder van vroeger kende toen ze bij haar in het Centrum voor Zelfbezinning een workshop dromen volgde.
Het verbaasde me dan ook niet echt toen ik, weer vroeg wakker, het bekende luchtje rook en direct begreep dat mijn moeder me vroeg of ze bij het interview aanwezig mocht zijn! Het leek me niet meer dan redelijk om haar dat toe te staan. Het werd een geanimeerde bijeenkomst en ook beide vrouwen vonden het leuk dat mijn moeder erbij was.
Dat mijn moeder weer helemaal terug was van weggeweest bleek ook uit de voortvarendheid waarmee ze ervoor zorgde dat het appartement dat al bijna een jaar te koop stond zonder dat er veel animo voor was, verkocht werd aan mensen die veel waardering hadden voor de bijzondere manier waarop deze woning onder haar leiding verbouwd was. Zij had altijd graag binnenhuis-architect willen worden en vond het heel belangrijk dat de juiste mensen het appartement zouden kopen. Mijn jongste broer, die de kopers ontmoet had, maar die niet in het leven na de dood gelooft en niets weet van mijn contact met onze moeder zei: ‘Het stel was gewoon een jongere kopie van onze ouders, heel frappant!’
Inmiddels is mijn moeder toegevoegd aan mijn team van gidsen en begeleiders. Het voelt goed zo en het geeft ons beide de kans het verleden te helen.
