Lieve mensen,
Jullie moeilijke overgangsfase is nu compleet. Je hoeft je geen zorgen meer te maken over wat er morgen zal gebeuren, of over een maand, of volgend jaar. Het zal natuurlijk nog wat tijd kosten om daarin te durven geloven. Je zult nog best wat gedachtes als “Maar wat als” of “Hoe?” tegenkomen.
door Brenda Hoffman
Dat komt omdat je nu eeuwen aan angst verdrijft in een paar jaar of een paar maanden tijd. Dat proces ervaar je waarschijnlijk als een verschuiving in meerdere fases. Eerst zal je geloven dat je tegen een soort muur bent opgelopen, wat ook zou kloppen in 3D. Totdat je ontdekt dat die muur nog best flexibel is. En zo gaat dat met meerdere ‘muren van angst’, totdat je je van binnen bewust wordt dat jij en alleen jijzelf verantwoordelijk is voor de angst die je achterlaat. Dat is een belangrijk onderdeel van eigenliefde.
Je komt uit de grot van je winterslaap en test voorzichtig iedere stap die je zet. Totdat je weet, zonder twijfels, dat je zelf je leven stuurt vanuit eigenliefde. En dat de liefde het krachtigst is.
Veel van jullie denken nu, “Dat kan ik niet. Dat wil ik niet. Ik wil thuis zijn zonder alle stress van de buitenwereld. Ik heb me aangepast aan de vrijheid van mijn leven van vorig jaar en ik wil die vrijheid niet op de proef stellen in de buitenwereld.”
Die gedachte komt bij je op, omdat de buitenwereld een uitdrukking was van angst. Van doen wat je moet doen volgens de regels van anderen. Het afgelopen jaar heb je je eigen regels en activiteiten kunnen bepalen, zelfs al leek dat helemaal niet zo leuk. Totdat je weer moest denken aan terug de buitenwereld ingaan – en dat is waar we nu zijn.
Het is alsof je schoppend en schreeuwend op vakantie werd gedwongen. En nu je je realiseert hoe fijn die vakantie eigenlijk was, word je juist weer gedwongen om het gewone werkleven in te gaan.
Daarmee wil ik niet ontkennen dat we nogal wat stress hebben ervaren, dit afgelopen jaar. Ik wil je juist helpen erkennen dat deze isolatie je waarschijnlijk meer persoonlijke vrijheid heeft gegeven dan je hebt gehad sinds je een kind was. Misschien heb je meer of andere verantwoordelijkheden aangenomen dan voordat de quarantaine begon. Maar die hoefde je waarschijnlijk niet langs je emotionele en fysieke sociale poortwachters te brengen, zoals je bijna je hele 3D-leven wel hebt gedaan.
Met andere woorden: ook al had je in 2020 misschien meer of andere verantwoordelijkheden, jij was zelf de baas over de timing daarvan. Je hoefde je waarschijnlijk niet of minder te houden aan de schema’s van het normale werkleven, schoolleven, de kerk of een andere sociale instantie – tenzij je daar zelf voor koos. Maar elke keer dat je de emotionele veiligheid van je huis verliet, voor bezoekjes of boodschappen, werden er weer sociale regels en acties van je geëist. En zo werd je thuis een heilige plek.
Nu heb je van die vrijheid geproefd, en is het weer tijd om de buitenwereld in te gaan. Je terughoudendheid is je 3D-angst dat de buitenwereld sterker en bestraffender is dan jij zelf bent geweest. Dat, zodra je je huis verlaat, alle sociale regels je gevoel van veiligheid de prullenbak in gooien. Dat je de juiste dingen moet zeggen of precies goed moet handelen, om maar aan de sociale normen te kunnen voldoen.
Maar geen zorgen. In plaats daarvan zal je merken dat de regels waar je nu zo op neer kijkt helemaal niet meer gelden. Omdat de meeste wezens op Aarde hebben ontdekt dat ze verder willen op hun pad van eigenliefde, in plaats van met die oude 3D-regels.
Iedereen die wel in 3D is blijven leven, zullen jou niet meer begrijpen. En voor jou is het ook lastig om hen te begrijpen. Daardoor hoef je ook niet te voldoen aan hun 3D-behoeftes of angsten. Het is alsof er een gordijn is getrokken tussen 3D en iedereen die heeft gekozen om verder dan 3D te gaan. En hoe meer mensen voorbij 3D gaan, hoe minder belangrijk de disharmonische kreten en eisen van 3D voor je worden.
Voordat je op de Aarde kwam, hebben je voorouders al besloten dat je voorbij 3D zou gaan – waarschijnlijk net zoals de golven die net na jou kwamen. Na zo’n beetje de eerste vier golven, worden alle nieuwe beslissingen genomen door de volgende golven, voor zolang die op Aarde zijn. Als jij en iedereen in die golven meteen beginnen met leven en stromen in vrede en in liefde, dan wordt die manier van leven, voorbij 3D, ook aanlokkelijk voor mensen die nog niet overtuigd waren.
3D staat in het teken van angst en pijn. Voorbij 3D is er vrede, tevredenheid en geluk. Met zo een keuze zijn er niet veel mensen die helemaal in 3D willen blijven. En iedereen die verder gaat, helpt anderen om ook voorbij 3D te gaan. 3D-angst en -woede blijven alleen maar toenemen, omdat de mensen in 3D zich zullen beseffen dat dit niet de weg is. En hoe sneller de Voorbij 3D-beweging zich uitbreidt, zoals nu al steeds meer gebeurt, hoe minder wezens nog zullen geven om hoe het ooit was.
Wees niet bang om je huidige comfortzone te verlaten, want wat ooit was – angst voor sociale druk – dat bestaat niet meer. Er zijn natuurlijk nog 3D-wezens die je die druk willen opleggen, maar je zult zien dat die pogingen geen effect hebben op jou of op wie dan ook die gelooft in hun eigenliefde. Je kunt niet twee meesters dienen – het is de maatschappij of jezelf.
Dat betekent natuurlijk niet dat je een soort banneling wordt, maar juist dat jij zelf zult creëren, functioneren, aanpassen en zal opbouwen. Alles in lijn met je innerlijke behoeftes in plaats van wat de maatschappij van jou verlangt. En jouw innerlijke behoeftes zullen altijd perfect passen bij de innerlijke behoeftes van anderen. Net zoals het idee dat “ronde vormpjes passen in ronde gaatjes”, zoals ooit gold in de 3D-wereld.
Er zijn geen vormpjes meer die niet passen, behalve in de 3D-wereld waar je niet meer in leeft. Je bent een vierkantje geworden dat in een vierkant gat past, of een rondje dat in een ronde past. En om de wereld om te bouwen tot een Universeel model hebben we alle vormpjes en alle gaatjes nodig.
Mensen in 3D bouwen niets op. Zij hebben de taak om te vernietigen of om anderen te herinneren aan wat ze niet meer willen. Het zij zo. Amen.
