Merk je de laatste tijd dat er iets is veranderd in je omgang met anderen? Voelt het soms moeilijk of ongemakkelijk om over spirituele onderwerpen te praten? Voel je je soms alleen in je overtuigingen? Heb je de laatste tijd geen contact meer met oude vrienden? Je bent niet de enige!
Ik heb gelukkig een heleboel vrienden op Facebook die dezelfde soort links plaatsen. Het gebeurt zo vaak dat mensen er heel trots en stoer over doen, maar uiteindelijk niets durven als het erop aankomt. Ze zijn bang dat hun gedachtes en berichten belachelijk worden gemaakt. Op die manier heb ik zelf ook een aantal hele lange vriendschappen verloren. Maar ik heb er een heleboel nieuwe voor teruggekregen. Zodra je ego vrij is, voel je geen druk meer van je vrienden om je aan te passen.
Groepsdenken is een sociaalpsychologisch concept. Volgens dit concept worden bepaalde overtuigingen gestimuleerd binnen een groep, terwijl individuele creativiteit en onafhankelijke gedachtes worden ontmoedigd. Dit gebeurt overal, zelfs in een groep mensen die al spiritueel zijn ontwaakt.
Als je kijkt naar de hele geschiedenis van de mensheid, dan zie je dat alles in de geschiedenis iemands interpretatie is van een belangrijke gebeurtenis of van een evolutionair proces. En die interpretatie zetten ze kracht bij door verslagen van ooggetuigen, wetenschappelijke data, video of geloof. De echte waarheid kan daardoor verborgen blijven of worden vervormd. Dat kan allerlei redenen hebben, maar gebeurt meestal voor macht en controle. Neem alleen al het ontstaan van de mensheid: iedere cultuur heeft een eigen scheppingsverhaal, en allemaal met een ander beginpunt. Wie heeft er nog gelijk?
Kun jij met je vrienden over het universum praten? Weten ze wat een sterrenpoort of chakra is? Zijn ze bereid te praten over verlichting of spirituele ontwaking? Als je het hebt over het scheppingsverhaal, dan houden de meeste mensen het Christelijke verhaal aan, met het geloof dat de mensheid 5000 v. Chr. is ontstaan. Als je onze herkomst twijfel trekt, dan zie je al snel wie er echt een open instelling heeft.
Als zulke onderwerpen ter sprake komen in relaties, dan ontstaat er vaak verdeeldheid. Het is moeilijk voor iemand om te moeten toegeven dat ze al zo lang voor de gek zijn gehouden. En het is nog moeilijker om te moeten toegeven dat je misschien verkeerd zat in je aannames.
Het laat zo duidelijk zien hoe ons onderwijssysteem ons opgesloten houdt in een bekrompen overtuiging. We stellen nooit vragen over wat we hebben geleerd. Mensen die niet out-of-the-box durven te denken, zijn bang van wat anderen daarvan zouden denken. Dus gaan ze maar mee met de stroom, luisteren ze onderdanig naar wat de maatschappij zegt. Ze leren nooit te vertrouwen op hun eigen observaties en conclusies. De meeste mensen doen hun hele leven alsof ze zijn wat de maatschappij van ze verwacht – en ze hebben het niet eens in de gaten!
Vanuit het perspectief van het ego worden onze gedachtes gevoed door wat we leren van onze ouders, onze vrienden, het onderwijs en ons geloofssysteem. Maar wat wordt ons echt geleerd? Kunnen we ook maar iets zeggen dat ons niet door iemand is voorgekauwd?
Soms doen we ons voor als de persoon die anderen willen dat we zijn. In de psychologie wordt dat ook wel de schaduwzelf genoemd. We projecteren een identiteit die voldoet aan hoe mensen ons zien, in plaats van eerlijk te zijn over wie we echt zijn. Sommige mensen komen dus nooit te weten wie ze echt zijn. Ze leven hun leven puur op basis van de verwachtingen van hoe anderen ze zien.
Maar ook mensen die al zijn begonnen op hun spirituele reis, kunnen tegen dat probleem aanlopen. Dat zorgt dan eerst voor cognitieve dissonantie. Dat is een oncomfortabel gevoel wanneer je tegelijkertijd in twee dingen probeert te geloven. Cognitieve dissonantie ervaar je dus in een overgangsperiode. Veel van ons zullen dat gevoel wel herkennen, van die periode waarin onze overtuigingen veranderden. En ook al hebben we dat doorstaan, we weten nog steeds niet goed hoe we onze nieuwe ideeën kunnen vertellen aan onze vrienden en familie. Uit angst voor afwijzing.
Hoe verder we komen op onze spirituele reis, hoe comfortabeler we ons voelen in onze overtuigingen. En hoe minder we inzitten over hoe onze vrienden en familie kijkt naar onze ontwaking. Dat is de periode waarin ons ego loskomt van onze Ik, waarin angst verandert in liefde. Het is het punt in ons leven waarop we beginnen te praten met onze kennissen, vrienden en familie. Over spirituele en metafysische onderwerpen. En met minder focus op wat ze ervan zullen denken of hoe we op andere mensen overkomen.
Uiteindelijk zal ´spiritualiteit´ de overheersende overtuiging worden. Hoogstwaarschijnlijk zien we dan als eerste de mensen terug die nu juist van ons weglopen. Omdat ze zoeken naar hulp om zich aan te passen aan het nieuwe paradigma.
“En zij die dansen worden gezien als krankzinnig door hen die de muziek niet kunnen horen.” – Friedrich Nietzsche
Vergeet niet: je bent niet alleen! Mensen die echt van je houden, staan altijd achter je. Wat er ook gebeurt. Iedereen die uit ons leven is gelopen, heeft zijn of haar rol volbracht. Ze kunnen ons niet verder helpen te ontdekken wie we echt zijn. Soms heb je juist polariteit nodig om het verschil te zien tussen wie we zijn en waar we naar op weg zijn. Daar komt de hulp van mensen die nog niet zijn ontwaakt, ontzettend goed van pas. Zij geven het contrast en laten ons het verschil zien.
Stel je voor dat ieder ontwaakt persoon op Aarde een kaars vasthoudt. Jouw eigen kaarsje geeft misschien niet zoveel licht. Toch speelt het een enorme rol in het creëren van een wereld VOL met licht. En dankzij je kaars blijven we verbonden, waar we ook zijn. Het doet veel pijn om goede vrienden te verliezen, maar denk vooral aan wat ze je leven gebracht hebben en waarom.
Je ontkomt er haast niet aan, je zult een aantal oude vriendschappen beëindigen. Mensen verliezen waar je ooit heel hecht mee was. Dat is nodig om nieuwe relaties te ontwikkelen met mensen die hetzelfde denken als jij. Vergeef jezelf en vergeef je vrienden, als je je daar slecht over voelt. Ze kwamen in je leven voor een reden, een seizoen of voor heel je leven:
Reden, seizoen, of een leven lang
“Mensen komen in je leven voor een reden, een seizoen of een leven lang. Zodra je weet welke van de drie het is, dan weet je ook wat je voor die persoon kunt doen.
Als iemand je leven binnenkomt met een REDEN, dan is die reden meestal een behoefte die je hebt uitgedrukt. Ze zijn gekomen om je te helpen iets moeilijks te overwinnen, om je begeleiding en steun te geven, om je fysiek, emotioneel of spiritueel te helpen. Ze lijken wel op een geschenk van Boven, en dat zijn ze ook. Ze zijn er voor de reden waarvoor jij ze nodig hebt.
En dan – zonder dat je iets fout hebt gedaan, misschien zelfs op een ongelukkig moment – dan zegt of doet deze persoon iets waardoor jullie relatie eindigt. Soms sterven ze. Soms lopen ze weg. Soms gaan ze zich raar gedragen en ben je gedwongen daar iets mee te doen. We moeten ons realiseren dat onze behoefte is voldaan, onze wens is vervuld. Hun werk is dus klaar. Het gebed dat je de wereld in bracht is beantwoord. Nu is het tijd om verder te gaan.
Sommige mensen komen in je leven voor een SEIZOEN, omdat het jouw beurt is om te delen, te groeien of te leren. Ze geven je een gevoel van vrede of ze laten je lachen. Misschien leren ze je iets wat je nog nooit hebt gedaan. Ze geven je bijna altijd een ongelofelijke blijdschap. Geloof erin. Het is echt. Maar tijdelijk – voor een seizoen.
LEVENSLANGE relaties leren je lessen van levensbelang. Dingen waar je op moet bouwen voor een sterke emotionele basis. Het is aan jou om de les te accepteren, van de persoon te houden, en toe te passen wat je hebt geleerd in alle andere relaties en delen van je leven. “De liefde is blind, maar vriendschap is helderziend.” – Auteur onbekend
