De dualiteit in de wereld kan je helpen ‘echt’ thuis te komen
Het is bijna een halfjaar geleden dat ik mijn laatste artikel heb geschreven. Deze ‘pauze’ heb ik nodig gehad om mijzelf met mijn aardse bronkracht te verenigen en mijn innerlijk kind weer thuis te laten komen op aarde. Het voelde zich onveilig en zat vast in de spagaat tussen mijn oorspronkelijke ‘wezen’ en mijn aardse, fysieke lijf. Ik voelde dat wanneer ik mijn lijf volgde, ik werd meegetrokken in de omgeving, weer ging voelen wat er nodig was, afgeleid werd en probeerde te voldoen aan verwachtingen.
Mijn lijf wilde zich blijven aanpassen aan de omgeving, terwijl mijn ‘wezen’ mij vertelde echt haar eigen weg te willen bewandelen. Het is alsof ik de strijd in mij eindelijk kon waarnemen en kon onderscheiden hoe twee krachten aan mij trokken. En mijn kind zag ik er tussenin zitten en ik voelde haar ontredderde en opgejaagde gevoel. Dit gevoel staat mij in de weg om mij over te geven aan aardse kracht en mijn zielsmissie uit te gaan voeren.
Het klinkt tegenstrijdig, maar de dualiteit in de wereld heeft mij geholpen om mijn lijf en mijn wezen weer te herenigen. Het resoneert met de dualiteit in mij. Door de spanning in de wereld actief uit te nodigen in mijn cellen, trigger ik de strijd tussen mijn lijf en wezen. Door midden in de strijd het kind te laten voelen dat ik aanwezig ben en wat ik werkelijk wil, komt het tot rust. Door dit proces voel ik me meer thuis en geborgen in het aardse bestaan en groeit mijn vertrouwen.
De bescherming van het ‘hoger zelf’
Mijn kind is heel bang om oude geprogrammeerde patronen in mijn lijf los te laten. Die geven haar namelijk zekerheid, ook al zijn ze niet prettig. Diep in haar voel ik dat ze zich verlaten voelt, in de steek gelaten. Ze is de oorspronkelijke verbinding met mijn wezen kwijtgeraakt. Het loslaten van het oude voelt alsof ze daarmee in een diep gat valt.
Pas nadat het hogere zelf in mijn hart uitreikt naar mijn innerlijk kind, het omarmt met de onvoorwaardelijke liefde en het vertelt wat ik werkelijk wil, mijn oorspronkelijke waarheid, voel ik rust bij haar komen. Het kind durft dan oude patronen in het lijf te laten gaan, zoals het stoppen met het voorkomen anderen teleur te stellen. De nieuwe waarheid geeft het kind en mij samen de ruimte voor overgave aan de oerbron. In contact met mijn hogere zelf voel ik mij meer beschermd, alsof ik een paar armen om mij heen heb. Het ‘alleen voelen’ is verdwenen. En juist deze overgave aan het onbekende is de toegang naar wie ik echt ben.
Hartenpijn creëert dualiteit
Overgave aan de oerbron roept allerlei angsten in mijn lijf op. Reflexen sluiten de voorkant van het lichaam (darmen, maag, hart en keel) en de heupen af. In de voorkant van het lichaam zitten veel onverteerde emoties en hartenpijn. Terwijl de milt en de lever juist enorme nijd en boosheid dragen. De emoties zijn deels van mijn kind naar mij. Omdat ik haar zolang al niet gehoord heb.
Mijn overlevingsreflexen doen er alles aan om onverwerkte emoties en gevoelens te blokkeren en zo ontstaat de strijd in mijn lijf. De reflexen proberen te voorkomen dat ik de pijn van mijn oude levens herbeleef. Het gevolg is dat mijn lijf zich ook afsluit voor de inspirerende en voedende levenskracht van Moeder Aarde die de hartenpijn juist zou kunnen los bewegen en helen. De strijd in mijn cellen veroorzaakt pijn, stramme spieren, vocht vasthouden, extreme moeheid en angstgevoelens.
Op het moment dat mijn kind zich omdraait naar de bron, wordt mijn lijf rustiger, voel ik me blij en komt meteen mijn verlangen omhoog. Er stroomt dan fijne energie door mijn lijf en het is net of alles wat niet fijn voelde, wegebt. Het verlangen van mijn wezen om samen te vloeien met de krachten van Moeder Aarde en één te worden, overheerst.
Zolang je lijf in dualiteit is met je wezen, ontvang je niet de ‘power’ om je verlangen te manifesteren en je zielsmissie te creëren. Zoals ik beschreven heb in het artikel van eind maart 2021 ‘Samenwerken met je bron om je zielsmissie uit te voeren, hoe doe je dat?’ zal de transformatie waarin we ons bevinden bepaalde wegen die we gewend waren te bewandelen, doodlopend maken. De aardse kracht wordt de essentiële energiebron die we nodig hebben om in de toekomst te leven op deze wereldbol.
De shift naar je bron
Humanity must shift from living ‘on’ earth to living ‘with’ earth. Tiokasin Ghoshorse
Duidelijker kan ik het niet verwoorden. Hoe zorg je dat je innerlijk kind thuiskomt op aarde zodat jij vanuit je bron kan manifesteren?
Dagelijks neemt mijn hogere zelf opnieuw mijn innerlijk kind bij de hand. Haar gevoelens, angsten en emoties, zoals teleurstelling in het leven, mogen gevoeld worden. Het innerlijk kind wordt eindelijk echt gehoord. Mijn hogere zelf praat met haar, bemoedigt haar en nodigt haar uit om alle (harten)pijn, verdriet, oordelen naar zichzelf en anderen en aangeleerde overtuigingen mee te nemen naar de bron. Die is in staat dit af te voeren, het te zuiveren en haar te voeden met nieuwe informatie.
Bizar is dat de dualiteit in de maatschappij ons kan helpen de dualiteit in ons te helen. De strijdende collectieve energie resoneert met het geheugen van traumatische ervaringen in onze cellen. Juist omdat onze overlevingsreflex geraakt wordt, en je lichaam afsluit, heb je de mogelijkheid deze te helen.
Het vraagt je om actief en liefdevol je lijf weer te open voor de collectieve energie. Dankbaarheid te voelen voor de reactie en je open te stellen voor de collectieve energie. Zelfs als je die verafschuwt. Bewuste uitnodiging van de reagerende cellen én de collectieve energie, laat de duale energie verdwijnen en brengt vertrouwen in je terug. Hoe meer mensen de duale collectieve energie individueel zuiveren, hoe meer het effect van die kracht zal afnemen in onze maatschappij. Terwijl nu de dualiteit in de wereld door onze aandacht juist versterkt wordt!
Wil je de dualiteit in jezelf helen en daarmee de maatschappij helpen? Doe dan mee met de workshop waarin je leert je innerlijk kind in jou thuis te laten komen. Voor meer informatie kijk op: https://makeyouturn.nl/agenda/
