Onze transformatie bevindt zich in een stroomversnelling. Waarschijnlijk heb je dit zelf ook al ondervonden. Thema’s die zich nog in ons systeem bevinden, komen nu naar boven. Bovendien worden de sluiers tussen het universum en ons dunner. We ontvangen meer informatie, bijvoorbeeld in dromen of meditaties en we kunnen makkelijker bij de diepere lagen komen.
Maar er zijn ook valkuilen zich op dit moment veelvuldig laten zien. Zoals oude thema’s waarvan we denken dat we ze alláng hebben opgelost en dingen waar we tegenaan lopen in het contact met onze (innerlijke) kinderen.
En vraag jij je ook weleens af wat het doel van deze transformatie is? Waar zijn we eigenlijk naartoe op weg met zijn allen?
Groeien door los te laten
Deze transformatie is al decennia gaande en op grote schaal sinds 2012. De laatste maanden, sinds de corona crisis, zijn we in een stroomversnelling terecht gekomen. Het universum doet er nog een schepje boven op. Er komen intense energieën naar ons toe die de processen in ons opstuwen. Je merkt dat oude stukken naar boven komen, zoals pijn, angsten en twijfels. Met de bedoeling dat we deze los gaan laten. De ziel wil groeien en zich ontwikkelen. Ons aardse jasje met onze pijn en angst wordt echt te krap. We zullen moeten loslaten, we hebben geen keuze.
Het kind in jou
Een van de valkuilen is het plaatsen van het verstand boven het gevoel. Mogelijk komen er thema’s naar voren waar je al veel inzicht in hebt. De kans bestaat dat je daardoor het idee hebt dat je het al hebt losgelaten. Je weet wanneer en hoe het is ontstaan en begrijpt de patronen. Maar iets daadwerkelijk loslaten is iets anders dan het begrijpen. We zijn nu aanbeland bij het daadwerkelijke loslaten, mocht je dat nog niet hebben gedaan.
Ik zie veel mensen nog worstelen met de pijn vanuit hun kindertijd.
Ze begrijpen heel goed waarom iets is gebeurd, zelfs als het heel naar was of als ze een groot gemis hebben ervaren. Ouders hadden hun eigen pijn, het was hun onvermogen, ze konden niet anders… Dat is zeker waar, maar dat is één gedeelte van de realiteit. Het andere deel is, dat zich een klein kindje in jou bevindt dat gezien wil worden, gevoeld, gekoesterd, getroost. Wanneer je hier alleen met je verstand naar kijkt, doe je je innerlijk kind tekort. Het is heel belangrijk om de gevoelens die hieronder liggen, toe te laten. Het doorleven en doorvoelen is zeker net zo belangrijk als het begrijpen.
Zelfcompassie
Daarmee zou je op de volgende valkuil kunnen stuiten: het gevoel dat je verzandt in zelfmedelijden. Ik hoor vaak van mensen: “Het is al zo lang geleden, ik moet me er nu maar overheen zetten, ik moet me niet aanstellen”. Dat zijn conditioneringen vanuit de kindertijd. Uiteindelijk helpen deze ons niet verder.
Zelfmedelijden helpt ons inderdaad niet, maar er is een verschil tussen zelfmedelijden en zelfcompassie.
Zelfmedelijden leidt ertoe dat je in de slachtofferrol terecht komt en zelfcompassie helpt je te helen en in je eigen kracht te komen.
Kijk goed naar dit onderscheid. Er is niks mis met verdriet hebben om hetgeen jou is overkomen. Wanneer je dit toelaat, ontstaat er ruimte. Ruimte om te helen en te groeien.
Oude thema’s
Op het moment komen er stukken naar boven die je al eerder hebt gezien en waar je al werk in hebt verricht. De valkuil is, dat je denkt dat je dit al hebt afgerond en hier niets meer mee hoeft. Toch zie je, juist nu, dat we hier nog een keer naar mogen kijken. Zo kunnen we de bodem ‘opruimen’, de basis. Je hebt er inderdaad al veel in gedaan, maar besteed hier ook aandacht aan.
Ik weet uit ervaring dat het frustrerend is als een thema waarin je naar jouw idee veel werk hebt verricht, levensgroot voor de deur staat. Weet dat je niet de enige bent en weet ook dat het de kleinere stukjes zijn die je nog mag loslaten.
De verbinding met je kind
Ik zal wat dieper in gaan op de problemen die we ervaren in het contact met onze kinderen. Het past wel in deze periode. Doordat we vanwege de corona-crisis meer in elkaars leefwereld zijn en meer met elkaar geconfronteerd worden, komen de vlakken waar het schuurt meer naar boven. Het kan natuurlijk zo zijn dat er iets met je kind aan de hand is, zoals een geboortetrauma of hooggevoeligheid waardoor het moeite heeft met prikkels. De valkuil is dat je het probleem bij je kind legt en niet verder kijkt.
Er is namelijk een thema dat vaak speelt tussen ouders en kinderen en dat misschien nog wel een taboe is. Namelijk dat we als ouder niet emotioneel bereikbaar zijn voor ons kind, we zijn niet emotioneel beschikbaar. Of tot op bepaalde hoogte.
Terwijl dit wel een vanzelfsprekendheid lijkt. Wanneer je vader of moeder wordt, ervaar je onvoorwaardelijke liefde, je gunt je kind het beste. We gaan er dan ook van uit dat ons hart open staat.
Vaak is dat niet zo. Ik heb dit zelf ook ervaren toen ik moeder werd en mijn kinderen jong waren. Mijn hart stond wel open, maar ik merkte diep van binnen dat het deurtje niet volledig open was. Er was nog een bepaalde gereserveerdheid. Deze wordt veroorzaakt door wonden uit onze eigen kindertijd. Zolang deze nog bestaan, staan ze tussen ons en onze kinderen in.
Als dit speelt, zul je dit aan je kind merken. Ieder kind reageert hier anders op. Het ene kind neemt meer afstand en trekt zich terug. Het andere kind zal woede-uitbarstingen hebben en ageert ertegen. Hiermee kloppen ze als het ware op de deur van je hart.
Dit is niet iets om jezelf kwalijk te nemen. Het is wel belangrijk om eerlijk te zijn naar jezelf en hiernaar te kijken.
Waar zijn we naar op weg?
Wat is het uiteindelijke doel van al dit loslaten en naar jezelf kijken? Het is de bedoeling dat we gaan scheppen en creëren. Naarmate we meer loslaten, zullen we meer en meer onze potentie zien en omarmen. Als we daartoe in staat zijn, kunnen we in de wereld zetten waarvoor we hier zijn gekomen.
We zijn energetische wezens in een aards jasje. We zijn meesters in het manifesteren, maar we zijn het vergeten. Het is belangrijk dat we ons dit weer gaan herinneren.
Het scheppen, creëren en manifesteren mogen we samen met het universum doen. Heel simpel gezegd: het universum geeft ons de inspiratie, inzichten en ideeën en wij voeren het uit. Het is een samenwerking tussen onze aardse ik, onze ziel, ons Hoger Zelf en het universum. Het lijkt nu alsof dit afgescheiden delen zijn, maar eigenlijk zijn we één. We zijn verbonden. Naarmate je verder komt in je proces, zul je deze samensmelting steeds meer ervaren.
Als we hiertoe in staat zijn, dan kunnen we de hemel op aarde scheppen. Dat zou fantastisch zijn. Zoals Abraham-Hicks het zegt: “co-creatie op zijn best!“
