Loslaten, het is zo makkelijk gezegd. Het is ook een veelgehoord advies, maak je je zorgen dan zegt er altijd wel iemand: “gewoon loslaten”. Ja, dat had je zelf ook wel bedacht, maar hoe dan?
Loslaten heeft voor mij alles te maken met stoppen met vechten en de situatie accepteren zoals die is. Loslaten is inderdaad een keuze die je kunt maken. En daarbij lijkt het dus zo simpel als het soms wordt gebracht. Toch is het dat vaak niet. Omdat we bijvoorbeeld nog te emotioneel verbonden zijn met de situatie.
Een voorbeeld
Ik, Angelique, ben een tijdje behoorlijk intensief bezig geweest met hoe bepaalde situaties op de school van onze kinderen gingen. Ik zag allerlei dingen die volgens mij anders en beter zouden kunnen. Daarmee ging ik dan naar school met het verzoek er naar te kijken.
Een situatie waarvan je zou kunnen zeggen dat het prima is. Een betrokken ouder, die ideeën heeft en deelt, klinkt als een win win situatie. Dat was het echter niet omdat ik er stress van had. Ik reageerde vaak erg emotioneel en een groot deel van mijn tijd en aandacht ging er naar uit. In mijn omgeving waren er dus al wel een paar mensen die me hadden geadviseerd om los te laten.
Angst
Dat loslaten wilde ik zelf aan de ene kant ook wel graag, maar aan de andere kant ook helemaal niet. Ik had namelijk het idee/gevoel dat het heel slecht zou zijn om los te laten. Toen ik dit wat verder ging onderzoeken bleek dat mijn betrokkenheid bij school niet voortkwam uit de positieve drive om dingen te verbeteren, maar uit angst. Ik was bang. Bang dat de focus op resultaat die er tegenwoordig is, mijn kinderen zou schaden. Bang dat mijn oudste dochter niet genoeg zichzelf mocht zijn (de juf vond dat zeassertiever moest worden). Bang……. Nou eigenlijk was ik voor best veel dingen bang.
Wat ik dus eigenlijk probeerde te doen was mijn angst wegstoppen onder een stroom van goede ideeën. Natuurlijk werkte dat niet, aangezien mijn invloed op school zeer minimaal is. Met elk niet opgepakt idee werd mijn angst feitelijk alleen maar groter.
Zien wat er is
Om te kunnen loslaten, moest ik dus eerst zien wat er aan de hand was. Ik moest mijn angst aankijken en accepteren dat die er was. Toen ik dat kon, mezelf kon toestaan om bang te zijn, kon ik stappen zetten richting loslaten. Ik kon hulp accepteren van mijn omgeving. En ik kon de situatie anders bekijken. Zien dat mijn angst niets meer of minder is dan een verzinsel van mijn geest. Dat die angst waarheid kan worden, of helemaal niet.
Loslaten
Uiteindelijk kon ik loslaten. Loslaten omdat ik er van overtuigd was dat ik alles had gedaan wat in mijn mogelijkheid lag om de situatie te veranderen. Loslaten omdat ik mijn angst accepteerde. En loslaten omdat ik door de stappen hiervoor ook de situatie op school kon accepteren.
Samenvatting
Om te kunnen loslaten is het dus belangrijk om de situatie te onderzoeken. Om te kijken wat er echt, vanbinnen, aan de hand is. Om dat wat je ontdekt in jezelf te accepteren en vanuit daar de situatie te accepteren. En als je dat gedaan hebt, heb je losgelaten. Loslaten is dus inderdaad een keuze, een keuze die je kunt maken als je bij jezelf naar binnen hebt gekeken en dat wat je vond liefdevol hebt omarmd. En dat proces heeft soms tijd nodig. Tijd die de buitenwereld misschien niet altijd lijkt te willen geven, maar tijd die jij te allen tijde mag nemen.
Angelique de Vries