Vorige week had ik een prachtig gesprek met een moeder in mijn praktijk. De driftbuien van haar zoontje waren enkele maanden geleden aanleiding om met mij in gesprek te gaan. Inmiddels gaat het gelukkig stukken beter met haar kind en is het contact met moeder veranderd van opvoedtips naar een bewustwordingstraject voor haarzelf.
Een mooiere buitenkant
Vorige week kwam in ons gesprek naar voren dat moeder een afslanktraject is gaan volgen. Fijn om te zien dat ze gaat omschakelen naar gezonde voeding. Super. Wat mij een beetje dwarszat in het gesprek, is dat deze moeder een hartstikke mooie vrouw is, waar echt niks mis mee is. Natuurlijk kan gezondere voeding wat aan haar gewicht veranderen, maar dat gaat haar niet zomaar lukken. En waarom niet? Omdat ze in haar basis nog heel onzeker over zichzelf is. En die onzekerheid staat haar in de weg om voor zichzelf te gaan staan. Om voor zichzelf maar ook voor haar kinderen op te komen. Met andere woorden: er ontbreekt nog een stukje in haar basis om volledig in haar eigen kracht te gaan staan.
Samen hebben we erover gesproken wat het betekent voor je lichaam als je zo graag slank wilt zijn. Ik weet zeker dat heel veel vrouwen dat gevoel, dat verlangen, herkennen. Om slank te zijn, om een mooi jurkje te kunnen dragen (liefst zonder corrigerend ondergoed), om die buik kwijt te zijn en om als mooie vrouw gezien te worden.
Rank en slank
Wat ik echt wel herken en om me heen ook vaak zie gebeuren, is dat vrouwen hun buik in gaan houden, hun billen gaan samenknijpen om er op bepaalde momenten toch echt wel op je voordeligst uit te zien. Corrigerend ondergoed aan, als het toch nog niet helemaal gelukt is met lijnen en zo kan ik nog even doorgaan.
Nou ga je er fysiek wellicht wel op vooruit als je dat zo doet. In ieder geval voor de eerste vijf minuten. Ik weet niet hoe het bij jullie is, maar na een half uur zat mijn corrigerende slip zo oncomfortabel dat ik er spontaan buikpijn van kreeg. Wat voor mij veel belangrijker is, is wat dit voor effect heeft op je lichaam. Wat betekent het voor jou als je steeds je buik intrekt? Als je je billen bij elkaar knijpt? En jezelf daarmee zo uit je bekken tilt, dat je daar nog nauwelijks aanwezig bent?
Impact op je binnenkant
Wacht even, wat schreef ik daar nou net… nog nauwelijks aanwezig zijn in je basis? Dat lijkt me niet handig. In je basis, daar zit je stevigheid, daar zit je zelfvertrouwen, daar zit alles wat met je gevoel en met emoties te maken heeft. En wat gebeurt daar dan mee? Juist, daar ga je steeds minder contact mee maken als je niet oppast. Minder contact met je gevoel, minder contact met je emoties. Je leert jezelf dus eigenlijk aan om over je lichaam heen te stappen, om over je gevoel heen te stappen en emoties maar vooral niet teveel te voelen.
Welk voorbeeld leef jij?
Veel kinderen van deze tijd laten zien dat ze niet meer gewend zijn om naar hun lichaam en naar hun emoties te luisteren. Ze hebben vaak al vroeg geleerd om over hun eigen verlangens en wensen heen te moeten gaan en zichzelf te overschreeuwen. Daarmee is hun aandacht voornamelijk naar buiten gericht. Ze maken vooral contact met datgene wat buiten henzelf is en niet meer met datgene wat binnen henzelf is. Het gedrag wat je dan bij kinderen ziet, is erg vergelijkbaar met ADHD. Maar dat wil niet zeggen dat een kind ook daadwerkelijk ADHD heeft. Dat vind ik een groot verschil.
Andere kinderen gaan zich juist terugtrekken in zichzelf. Als de wereld om hen heen niet prettig en vertrouwd voelt, dan brengen ze hun aandacht juist meer naar binnen en gaan ze meer en meer uit de verbinding met de buitenwereld. Deze kinderen gaan zichzelf niet overschreeuwen, maar terugtrekken. Ze trekken zich terug en gaan met hun aandacht in hun lichaam steeds meer omhoog, richting hun hoofd en hun denken. Ze trekken zich van binnen terug uit hun bekken en hun basis. De overlap van dat gedrag met autisme steekt de kop op. Maar ook hier is het de vraag wat waar is.
Wat al deze kinderen nodig hebben, is om te leren om in hun lichaam te komen. Ze hebben het nodig om hun eigen basis te ontdekken en te ontdekken waar hun stevigheid vandaan komt. Stevigheid zit niet aan de buitenkant, die zit van binnen. Wat zou het mooi zijn als we kinderen gaan leren hoe hun lichaam voelt en hoe emoties in hun lichaam aanvoelen. Waar zit boosheid in jouw lichaam? Wat verandert er in jouw lichaam als je bang wordt? Wat maakt jou verdrietig en voel jij je dan groter of juist kleiner van binnen?
Zijn wie je bent
Maar laten we eerlijk zijn, als wij als vrouwen onszelf de ruimte niet meer geven om te voelen en echt te doorleven wat er op ons pad komt, hoe kunnen we dan van onze kinderen verwachten dat zij het anders zullen doen? Heel simpel: voordoen, nadoen. Wat wij kinderen voorleven, leven zij van ons na. Rust en harmonie in huis beginnen bij jezelf. Door jezelf te accepteren zoals je bent. Door goed voor jezelf te zorgen. Voldoende rust te nemen en gezonde voeding te eten. Maar eerst en vooral door te accepteren dat jij goed bent zoals jij bent. Ruim je blokkades op die je verhinderen om jezelf dat supertoffe mens te vinden dat jij van binnen bent. Ga opgroeien van stressmoeder tot powervrouw en leef vóór wat jij wilt leven.
Wat wil je zijn? Onzeker en slank? Of stevig en in je kracht, met het risico dat je niet meer in maatje 36 past? Voor mij is dat laatste het geval. Sinds ik mezelf ben gaan ontwikkelen, ben ik steviger geworden en is mijn figuur veranderd. Al die jaren dat ik dagelijks steps en aerobicslessen gaf en een gespierd lichaam had, die dagen zijn echt voorbij. Maar wat gekomen is, is de rust en de acceptatie van mezelf. Chocolade? Lekker hoor, een paaseitje op z’n tijd. Maar een hele reep? Ik moet er niet aan denken. Ik hoef niet meer. Balans in je emoties brengt ook rust in je eetpatroon. De combinatie van gezonde voeding en emotionele balans is een prachtige basis voor een leven in vrijheid en geluk.
