Schuld, spijt, verdriet, boosheid, familiegeheimen, onuitgesproken liefdesbetuigingen….. Wanneer we dit bij leven niet uitspreken en helen, nemen we dit mee in onze verdere reis na ons overlijden. Aardse zaken die niet afgerond zijn, belemmeren op zielsniveau onze verdere groei.
Natuurlijk is dit makkelijker gezegd dan gedaan. Het vergt nogal wat om deze gevoelens toe te laten en uit te spreken. Het is als ouder uiterst pijnlijk om tegen je kind te zeggen dat je bepaalde zaken anders had willen doen. Dat je tekort bent geschoten op momenten, dat je er voor hem of haar had willen zijn.
Of om anderen deelgenoot te maken van je diepste pijn, je eenzaamheid en het verdriet dat je hierdoor dagelijks ervaart.
En familiegeheimen zijn zéker moeilijk om te openbaren, maar het is van groot belang. Wanneer we een geheim met ons mee dragen, vormt dat energetische blokkades, ook na ons overlijden.
Als we dit uitspreken, brengt dit licht, ruimte en rust. Je bevrijdt jezelf van een sluimerende last.
Helen van de ziel
In sessies ervaar ik vaak hoe overledenen worstelen met onopgeloste zaken. Regelmatig blijkt dat cliënten energetisch zijn verbonden met overledenen, meestal familie. Deze laatsten stagneren in hun verdere groei vanwege onafgeronde aardse kwesties. Met als gevolg dat de cliënt ook ervaart dat het lastig is om te groeien, omdat ‘iets’ hem of haar blokkeert.
Het feit dat we na onze dood stagneren roept vragen op, want veel mensen zijn in de veronderstelling dat we, eenmaal overleden, de aardse zorgen loslaten en bevrijd zijn. Deels is dit zeker zo. Wanneer we overlijden ontstaat er in de andere dimensie ruimte om te helen met de hulp van onze gidsen en andere energetische krachten. Toch blijkt in mijn werk steeds weer dat er geen instant heling is. Ook in de andere dimensie maken we processen door die inzicht, reflectie vereisen en tijd vragen. Het alsnog helen van aardse pijn is zeker mogelijk. Maar het kost ‘aan de andere kant’ meer moeite dan wanneer we nog in leven zijn.
Verwijdering en eenzaamheid
Ter illustratie beschrijf ik de sessie met Leonie. Deze brengt duidelijk in beeld wat er gebeurt als we met verdriet, schuld en schaamte overlijden.
Leonie ontdekte in een sessie sinds wanneer haar oma energetisch met haar verbonden was. Ze zag een beeld van zichzelf als peuter in oma’s huis. Oma paste regelmatig op haar. De keuken was klein en een ongeluk zat letterlijk in een klein hoekje: de kleine Leonie kwam te dicht bij de kachel en de ketel met heet water viel over haar heen. Ze raakte hierbij levensgevaarlijk gewond. In de sessie was de schok die oma destijds ervoer voor Leonie en mij voelbaar. Net als het immense verdriet dat als een last op oma’s schouders lag. Zoals dat meestal ging in de jaren 60, ging de aandacht vooral uit naar het fysieke herstel en werd er verder niet over gesproken.
Nu blijkt hoe deze gebeurtenis de familie tot op heden emotioneel in zijn greep houdt.
Oma, die al lange tijd overleden is, blijkt nog steeds te kampen met een groot schaamtegevoel. Daarnaast voelt ze zich schuldig en heeft ze het verdriet nooit los kunnen laten. Uit angst voor wat haar zoon, Leonies vader, van haar zou vinden, durfde ze er niet over te praten. Dit maakte haar eenzaam.
Even later is ook vader energetisch aanwezig. Hij is al geruime tijd overleden, maar ook hij draagt zijn verdriet nog steeds met zich mee. De gebeurtenis heeft hem destijds veranderd. De angst dat Leonie zou overlijden was zo groot, dat zijn onbezorgde en vrolijke aard veranderde in geslotenheid. Ook hij sprak er niet over. Er ontstond een emotionele afstand tussen hem en zijn moeder en zijn dochter.
Ook Leonies moeder blijkt de gevolgen van de gebeurtenis nog energetisch met zich mee te dragen. Ze is wrokkig omdat haar verdriet destijds niet gezien en erkend werd. Niemand bekommerde zich om haar, er was geen ruimte voor haar emoties. Net als haar man en schoonmoeder, sleet ook zij haar dagen in emotionele eenzaamheid.
De mythe van Ma’at
Dat we onze lasten meenemen na ons overlijden, wordt prachtig geïllustreerd met het verhaal van Ma’at uit de Egyptische mythologie. Toen ik dit verhaal voor het eerst las, werd ik overspoeld door een golf van herkenning. Ik ‘wist’ dat het waar was. Later kreeg ik de tweede bevestiging. Nadat ik dit verhaal naar iemand had verstuurd, keek ik op en zag een veertje naast mijn voeten liggen. Ik zat binnen, dus dat was nogal opmerkelijk.
De mythe van Ma’at uit Het Egyptische dodenboek in het kort:
Ma’at staat voor waarheid, kosmische orde en rechtschapenheid.
Na het overlijden moest de gestorvene verschijnen voor de rechter Osiris en 42 andere rechters, om zich te verantwoorden voor zijn of haar daden.
De overledene moest zijn hart op één schaal van de weegschaal leggen. Aan de andere kant van de weegschaal lag een struisvogelveer, de veer van de waarheid. Als het hart even zwaar was als de veer, mocht de overledene door naar het hiernamaals. Als het hart zwaarder was, werd de overgang lastiger.
Ik herken hierin een kern van waarheid. Al heb ik ervaren dat wij onze eigen rechter zijn. Wanneer we niet naar onszelf willen of durven kijken en verantwoordelijkheid nemen voor onze daden of gevoelens, bemoeilijken we hiermee de overgang. Een bezwaard gemoed door de pijn die we met ons mee dragen, nemen we mee na onze dood.
Ruimte voor liefde
Leonie bracht haar familie in de sessie energetisch bij elkaar. In de andere dimensie hoeft er niet veel gezegd te worden. Vader sloeg zijn armen om zijn moeder heen en hierdoor ervoer oma vergiffenis en troost. Leonies moeder kwam er ook bij en kreeg erkenning voor haar leed. Het was fijn om er getuige van te zijn hoe ze weer met elkaar in contact kwamen en er ruimte ontstond voor liefde.
Het is fantastisch dat mensen op deze manier alsnog energetisch kunnen helen en verder kunnen groeien. Maar het zou nóg mooier zijn als dit energetisch werk niet meer nodig zou zijn.
Natuurlijk is er veel veranderd in vergelijking met vroeger. Het is meer geaccepteerd om over onze gevoelens te praten. Toch is het belangrijk dat we ons hiervan bewust blijven en onszelf eraan herinneren om het daadwerkelijk te dóen: ons verdriet, onze schaamte en schuld bespreekbaar maken. Daarmee ontstaat ruimte om te helen. Dit is een prachtig geschenk aan jezelf.
