In het woord zelfacceptatie zit voor mij een bijklank van een beoordeling, een keuring, een ballotage. Zelfacceptatie zou ik kunnen omschrijven als: door mijn eigen ballotage komen. Het raakt daarmee net niet de kern van het probleem. In plaats van zelfacceptatie zou ik liever willen zeggen: mijzelf met mijn hart ontvangen en vergeven. Zoals de vader in de parabel van de verloren zoon die, ondanks dat hij de erfenis van zijn vader opeiste en verbraste, zijn zoon vergeeft en een groot feest houdt ter ere van zijn terugkomst.
Zelfacceptatie in de goede zin van het woord
Van alle levende wezens heeft alleen de mens moeite met zelfacceptatie. Andere dieren lijken zich heel vanzelfsprekend thuis te voelen bij zichzelf. Ze leven niet in de abstracte wereld van het denken, maar ze ‘zijn’. In dat opzicht benijd ik ze, want ik heb af en toe best veel moeite mezelf te accepteren. Als ik een afspraak vergeet, als ik mijn telefoonoplader ergens laat liggen of als ik in een vergadering de computer niet aan de praat krijg, daalt mijn zelfacceptatie naar een bedenkelijk niveau. Ook al bedenk ik: “Fouten maken mag” en “Ik kan ervan leren”, dat positieve station is dan al gepasseerd. Nog moeilijker heb ik het met alles waarin ik minder goed ben dan anderen. Niet zo slim, handig, snel, mooi, moedig, sterk, muzikaal, welbespraakt, ervaren of geleerd. Er is altijd wel iemand die daarin beter is dan ik. Dat brengt me alleen maar verder van huis.
Ik weet het, het zijn maar gedachten, oordelen en objectiveringen over mijzelf. Ik heb ze zo vaak gehoord en gevoeld dat ik ze ooit ben gaan geloven. Ik ben ze als ‘de waarheid’ gaan zien. Het vraagt veel ont-denken en liefdevolle contacten om die oude gedachtes over mijzelf los te laten, mijzelf te worden, te zijn zoals hier en nu goed voelt. Ik ben dan mijn eigen ondernemer en bouwmeester van mijn eigen bestaan. Ik zet mijn talenten en kwaliteiten in waar ik wil. Ik vraag hulp die ik nodig heb voor mijn levensproject. Doordat ik mijn focus en liefde zet op mijn eigen project, mijn ontdekkingsreis – in mijn tijd en op mijn manier – blijf ik dicht bij mezelf. Ik heb geen tijd en zin om mezelf te vergelijken met anderen. Op mijn unieke pad ben ik helemaal goed.
Als ik mezelf kan aanvaarden, kan ik dat dan ook bij anderen? Bij die ‘anderen’ die mijn pad kruisen en mij soms gevoelens van pijn, teleurstelling, boosheid en zelfs rancune geven? Kan en wil ik dat vergeven en loslaten? En wat heb ik daarvoor nodig? Vergeven in blijheid, zoals de vader dat doet in de parabel van de verloren zoon.
Vergeving
Het grappige is dat dieren, net zoals wij, tijd nodig hebben om te vergeven. Als mijn kat zich door mij niet goed behandeld heeft gevoeld, gaat ze een tijdje met haar rug naar me toe zitten. Van de olifanten wordt gezegd dat ze nooit vergeten en vergeven. Mijn eigen vergevingsgezindheid zit tussen een kat en een olifant in. Ik heb nog altijd in een paar kieren en hoeken rancune zitten. Vooral naar het gezin waarin ik ben opgegroeid, of liever gezegd dat ik ben ontvlucht. Een angel die me in die rancune vasthoudt, is dat ik mezelf ben gaan schamen voor mijn wonden en beperkingen die ik toen heb opgelopen. Met mijn hoofd weet ik dat dit ongegrond is, maar het helpt me te beseffen dat ik hierin mezelf nog beter met mijn hart kan ontvangen en opvangen.
Ik heb ervaren dat de vergeldingscyclus, waarvan rancune – hoe subtiel ook – een onderdeel is, toch doorbroken kan worden. Het begon met mijn keuze om een ervaring uit het verleden te willen helen. Ik heb iemand opgezocht met inlevingsvermogen die weet had van een bepaalde periode in mijn leven. Ik heb gevraagd of ik mijn verhaal over die periode mocht vertellen. Dat mocht. Ik heb mijn verhaal verteld met alle gevoelens die daarbij hoorden. Door het onvoorwaardelijke luisteren van die ander, en door mijn wil om zo diep en feitelijk mogelijk contact te maken met mijn verhaal en de bijbehorende pijn, heb ik mijn gewonde waardigheid geheeld en mijn vastzittende levensenergie herwonnen. Vergeving is een proces dat voortkomt uit mijn verlangen heel, compleet en gelukkig te zijn. Vergeving is daarom op de eerste plaats een geschenk aan mijzelf.
Deze oefenplek gun ik iedereen
Ik heb best wat stappen moeten zetten om hier te komen. Onderweg besefte ik ook: alleen lukt me dit niet. Gelukkig heb ik een plek gevonden waar ik kan kijken naar alles dat in mijn leven de revue passeert en waar ik moeite mee heb, zoals mijn rancune. In de prachtige omgeving in Friesland vond ik deze plek waar ik me veilig voel. Waar ervaren coaches mij begeleiden. Waar ik zonder oordeel gehoord ben en feedback krijg op gevoelsniveau. Waar met lichtheid, diepgang én humor met me mee wordt gekeken zonder ‘met me mee te huilen’. O ja, soms is dat confronterend. Maar tjonge jonge, ik maak wel grote stappen! Ik gun het iedereen, zo’n plek. Voor mij is dat Trainingsinstituut Tjongeroog in Friesland.
Open dag Stichting Tjongeroog
Op de Open Dag op zaterdag 19 augustus kun je gratis meedoen aan verschillende mini workshops, geniet je van de prachtige omgeving en van het lekkere biologische eten. Nieuwsgierig? Leuk! Ik kijk ernaar uit je te ontmoeten op de nieuwe locatie aan de Grindweg 10 in Nijeberkoop.
Misschien is mijn geheime oefenplek dan niet zo geheim meer, maar ik gun het jou en ik vermoed dat we over en weer van elkaar leren. Op naar de volgende stap in mijn en jouw ontwikkeling!
Stichting Tjongeroog, Hein Mannaerts
