‘Waar kan ik Ingrid vinden?’ Een heel plausibel antwoord is dan dat je haar in het oeroude kolenwoud wel vinden zal. Daar wandelt ze, daar schrijft ze, daar vergezelt ze cliënten als life coach en psychologe. Ingrid Bertrand is van alle markten thuis, zo lijkt het wel. Ze vertelt verhalen. Ze schrijft verhalen. Ze maakt prachtige natuurfoto’s want ze is uitermate kunstzinnig aangelegd. Ze gaf les, maakte beeldreportages voor de nieuwszenders. Beroepshalve maakte ze daarvoor ook verschillende reizen naar het buitenland. Ze heeft werkelijk een prachtige spreekstem en zingen kan ze ook al erg goed. En ze is erg lenig… Zoveel talenten verenigd in zo’n frêle vrouw? Maar ook de grillen van het leven, daar viel ze ten prooi aan. Het is zeker niet alleen maar een goed-nieuws-show, dat vertelt ze hierna. Wat wel heel goed nieuws is, dat is dat haar prachtige dierenfabel voor volwassenen zopas werd gelanceerd. Als lezer word je meegesleurd in een spannend avontuur van een kleine muis en andere aardige en minder onaardige bosdieren. Ik kan je al verklappen dat het wilde woud dringend moet gered worden, maar hoe dan en door wie? Het boek bevat natuurlijk ook symbolische lagen….
Tja, ik was kind met veel fantasie, zo werd gezegd. Wie mij zocht, die vond mij verscholen in hoekjes van de wilde tuin, of dwalend in de mistige geest van het oude huis. Een gevoelig kind, zo heette dat toen, want van HSP was destijds nog geen sprake. Ik was de vierde van vijf, en voelde me een beetje verloren in de drukte van het huishouden. Maar ik had mijn eigen wereld en mijn ‘fantasie’. Zo was ik nooit alleen, de tuin was mijn thuis. Opgroeien viel helaas niet mee in een wereld waarvan ik maar weinig begreep en die zo haaks stond op wat ik diep vanbinnen voelde en verlangde. De middelbare schooltijd was een beetje ‘overleven’. Ik was blijkbaar ‘anders’, leerde me wel aan te passen, maar schijn bedriegt, want in mij bleef stiekem dat vrije kind vol fantasie toch haar eigen leven leiden. Gelukkig kwam er verandering in. De jaren ’80 leerden me hoe het echte leven was. Na de humaniora werd ik losgelaten in de speeltuin van het leven: ik ging in ‘de kunstensector’ en behaalde mijn meesterschap in de audiovisuele kunsten. Ik wilde namelijk verhalen vertellen en met audiovisuele middelen kreeg ik daartoe de juiste tools. De speling van het lot bracht mij echter bij de nieuwsdienst. Een piepjonge stagiaire, ik voelde me een soort Alice in Wonderland. Het leven werd een avontuur en het plattelandsmeisje van weleer, ruilde het oude nest in voor een leven in de bruisende stad Brussel.
Na mijn studies ging ik aan de slag in de nieuwsbranche, ik kon er reizen en werken, en werkte ook voor internationale zenders. Het leven nam me vanaf dan mee in een sneltrein. Een trein waarvan ik de bestemming niet kende. Het ging allemaal snel, een vloedgolf van nieuwe ervaringen. Voor een HSP-er is het echter een perfect recept om in een sneltempo te kunnen crashen. Dat gebeurde ook. Zowel professioneel als relationeel geraakte ik op een dood spoor. Ik herkende mezelf niet meer en wist bij god niet hoe het ooit zover kon komen. Het leven bracht me bij een therapeute die op haar eigenzinnige en creatieve manier, het verweesde en verloren kind in mij wist te bevrijden. Het leven werd opnieuw een magisch toneel waarop ik vol overgave nieuwe rollen mocht exploreren. Ja, je ziet, Ik leef wel naar mijn talenten maar het is zeker niet zonder slag of stoot gegaan, integendeel. Elke klap maakte mij strijdbaarder en telkens wanneer ik mezelf terug bij elkaar had geraapt wist ik nieuwsgierig en passioneel weer in het leven te duiken.
Nog voor mijn dertigste ging ik psychologie studeren en nam ik er gelijk een postgraduaat in de psychotherapie bij. Die opleiding moest een antwoord bieden op mijn vele vragen naar zingeving. Zo leerde ik gaandeweg de balans in mijn leven te bewaren of te herstellen wanneer ik die kwijt raakte. Ik combineerde werken met studeren, en even later ook met moederschap. Weer zo’n boeiende fase. Dat het allemaal wat veel was wist mijn ongelukkige kleuter me wel duidelijk te maken. Ik gooide nu het roer om, verliet de televisiewereld, en koos resoluut voor het ouderschap. Onderwijzen, dat leek een perfect compromis. Het werd een aanstelling in de Kunsthumaniora die ik probleemloos kon combineren met mijn privépraktijk. Het plaatje zag er nu ideaal uit. Maar ik was wie ik was, en de rem op mijn ambitie en passionele drang om te leren en te exploreren, was al gauw weer zoek. Ik bleef me bijscholen, en volgde zijdelings steeds nieuwe cursussen waarin ik mij verdiepte in sjamanistische praktijken en intuïtieve ontwikkeling. Niet één kanker wist me daarin te stoppen, ik had er maar liefst twee nodig om mijn ‘schijnbaar’ succesvolle leventje een halt toe te roepen. Inmiddels had ik wel de 50 bereikt. ‘Midlife’ had mijn eindpunt kunnen zijn. Ik koos er echter voor nog even te blijven. Een keuze die ik geregeld betwijfelde, maar waarvan ik nu weet dat het de enige weg was die ik te gaan had. De weg naar huis. De weg naar en van mijn hart. Als celebrant heb ik soms het genoegen de grote en kleine overgangen in het leven te mogen vieren met wie zijn/haar levenspad wil eren en betekenis geven. Als moeder, als vrouw, als wilde wijze, leef en werk ik vanuit mijn landelijke tuin in een Brabants dorp waar de tijd nog een beetje bleef ‘stille staan’ en waar men nog leeft met het hart. Hier dwaalt de oude geest nog over het land. Voor mij is dit erg voelbaar. Hier kun je van een puurheid genieten. Ja, in het Heidebos kan je mij vinden, maar ook achter onze woning vind je een prachtige hoogstamboomgaard en akkervelden. Zo kon het orakelboek met al haar boeiende personages dus makkelijk ontstaan, begrijp je?’
Ingrid Bertrand heeft op 27/11 en dat is kort na de release van het boek, onze aardse wereld toch verlaten en was heel blij de geboorte van haar lang verwachte boek toch nog te mogen meemaken. Ze werd 55.
MaanLicht, Ingrid Bertrand. ISBN: 9789492057297. (22 €) Paperback.
