Ik ben wel eens naar Italië gereisd omdat ik geloofde mijn tweelingziel te ontmoeten. Dat is een ‘gelijkgestemde ziel’ die ooit op precies hetzelfde moment uit de goddelijke eenheid afdaalde in individueel bewustzijn. Een in tweeën gedeelde ziel.
Je kunt je misschien voorstellen welke diepe innerlijke band er tussen tweelingzielen bestaat als je letterlijk dezelfde vibratie hebt. En dat je die terug wilt vinden.
Maar ook al was me verteld door mijn spirituele gidsen dat ik haar in dit leven zou ontmoeten, in Toscane was ze zeker niet. Het zou daarna nog 9 jaar duren want ik moest nog een boel innerlijk werk verrichten voordat ik klaar was voor onze ontmoeting.
In Nederland zeggen we: “zoekt en gij zult vinden”. Maar als je dat langs de spirituele lat van de wet van de aantrekking legt dan zal wat je zoekt jou vinden. Omdat je het naar je toe haalt als een magneet die aantrekt wat ie uitzendt. Gelijksoortige energie trekt immers gelijksoortige energie aan.
Die universele wet betekent dat je nergens naar op zoek hoeft, alleen maar je geest in harmonie moet brengen met het verlangen dat je hebt. En in dat laatste ligt direct ook het grootste probleem want onze onbewuste overtuigingen staan vaak in de weg van dat waarnaar we verlangen.
Bijvoorbeeld als je het concept tweelingziel zo opvat, dat er een ander is die jou perfect aanvult en jou ‘heel’ maakt. Want dat was het onbewuste verlangen dat ik had.
Tweelingzielschap gaat wat mij betreft niet over de hereniging van twee zielen, maar over de terugkeer naar de eenheid van waaruit je ooit kwam. En dan bedoel ik niet terugkeren naar de bron, naar de hemel bij wijze van spreken, maar deze in jezelf ervaren in deze wereld van dualiteit.
De hemel op aarde dus. Eenheidsbewustzijn in jezelf.
Ik heb na die trip naar Italië hard gewerkt om dit weer in mezelf te kunnen voelen. Om als het ware thuis in mezelf te komen.
Pas toen ik niet meer op zoek ging stapte ze zo mijn leven in.
Dat gun ik jou ook, dat liefdevolle thuiskomen.
