‘In het leven van mijn kinderen ben ik zelf vaak het grootste probleem.’ Dit zijn de rake woorden van een inspirerende collega. Deze zin opende jaren geleden mijn ogen.
Niet dánkzij mij, maar óndanks mij heeft mijn dochter haar middelbare school goed doorlopen. Ja, ik zat haar flink in de weg. Met de beste bedoelingen.
Ik had het niet door
Het begon in klas 1 van de middelbare school. In oktober kreeg ze haar eerste onvoldoende terug. Vanaf dat moment had ik buikpijn…
Wat gebeurde er met mij? Ik kon het toen niet plaatsen. Ik ging me (meer) bemoeien met haar school. Wist precies hoe ze ervoor stond bij elk vak. Hielp haar door woordjes te overhoren. Zat samen met haar wiskundesommen te doen voor een toets. Ik moest haar er elke keer bij trekken. Zo frustrerend, omdat ze er geen zin in had en ik zag dat ze het echt wel kon, als ze maar oefende.
Spanning in mijn lijf
Wat een stress kreeg ik daarvan. Alsof ik mijn middelbare school opnieuw deed. Blij als ze een goed cijfer terugkreeg, alsof ik de toets zelf gemaakt had, maar bij een onvoldoende was ik van slag. Vroeger had ik vaak een migraineaanval voor een toets. Nu voelde ik de spanning in mijn lijf als mijn dochter er een had. “Heb je dit wel goed geleerd? Heb je je aantekeningen ook doorgenomen? Heb je de oefentoets gemaakt? Denk je aan… Let je op…?”
Mij zo achterlatend fietste ze dan naar school. Dit is de hele onderbouw ongeveer zo gegaan. Ik was aan het trekken en sleuren aan haar. Alle focus op haar en haar school. En wat deed zij? Niets, steeds minder… “Het komt wel goed, mam.” Haar gedrag triggerde mij enorm. Ik kon het niet loslaten, evenmin als haar. Wat kostte dat me veel energie.
Projectie
Wat was het ‘knap’ van haar dat zij nog steeds relaxed naar haar toetsen ging! Je zou toch stijf van de spanning staan met zo’n moeder?! Ik projecteerde mijn gevoel en leerstrategie op mijn dochter. Mijn manier, mijn perfectionisme, mijn drang om te presteren, mijn angst om te falen.
Helaas is mijn ervaring met de jongeren die ik coach, dat zij ook vaak last hebben van het ‘probleem’ van een ouder.
Wat mij hielp…
In mijn zoektocht kwam ik in aanraking met systemisch werk. Familieopstellingen, individuele opstellingen, opvoedopstellingen. Ouders en kinderen zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden in het familiesysteem. Niet alleen karaktertrekken, de bruine ogen en lange benen, maar nog zoveel meer krijgen we mee van onze ouders, onze grootouders…
Dat inzicht heeft me veel gebracht. Wat zit er in ‘mijn rugzak’ wat niet van mij is? Welke energetische lasten draag ik mee uit een vorige generatie en vaak nog verder terug en ‘dreig’ ik door te geven aan mijn kinderen?
In opstellingen heb ik veel kunnen ‘teruggeven’, kunnen doorbreken. Blinde vlekken werden zichtbaar. Het geziene wordt nooit meer ongezien. Het liet mij los. Ik kwam dichterbij mezelf en kon daardoor mijn dochter meer zichzelf laten zijn.
Zij mocht het op haar manier gaan doen. En ik kon haar laten gaan. Ze kwam beter in haar vel te zitten. Ze pakte nu zelf de regie. Het werd háár verantwoordelijkheid en het voelde niet meer als de mijne. Ze mocht nu zelf tegen dingen aanlopen, haar eigen fouten maken, haar eigen oplossingen vinden, ontdekken dat mijn manier niet de enige was. En ik ontdekte dat ook…
In mijn praktijk
Ik ontmoet veel ouders die hiermee worstelen én jongeren die er last van hebben. En het gaat echt niet alleen over school.
Een moeder vond het lastig om de opvoeding voor de helft bij haar ex te laten en te zien op welke wijze hij de kinderen aandacht geeft. Het deed haar verdriet om te zien dat hij met hun dochter omging zoals hij haar behandelde. Zij werd hierdoor geraakt en reageerde vanuit haar eigen pijn en projecteerde dat op haar kind. Zij wilde voorkomen dat haar dochter in dezelfde valkuilen zou stappen, dat zij eerder in zou zien, door haar waarschuwingen, wat er gebeurde. In een opvoedopstelling werd dit duidelijk voor de moeder. Dat was een hele openbaring en ook confronterend, maar het gaf zoveel ruimte. Ze heeft nu meer vertrouwen in haar dochter en ze voelt en ziet dat zij haar eigen pad te lopen heeft met haar vader.
Een rustig, introvert meisje van 21 kwam bij mij omdat ze onzeker was, weinig zelfvertrouwen had. Ze vond het zo moeilijk om contact te maken en zich te laten zien in een groep. Ze herkende dit bij haar moeder. Tijdens een opstelling kwam bij haar de herinnering boven dat haar moeder ooit, op het schoolplein met haar aan de hand, een opmerking maakte over het overdreven gedrag van een andere vrouw. Het meisje voelde in al haar cellen de afkeuring van haar moeder op dit gedrag… Dit verhaal heeft zich vastgezet in haar lijf en zorgde ervoor dat patronen zich bleven herhalen. Het heeft haar denken over toen, in het nu en voor de toekomst gevormd. Het beperkte haar in haar doen en in haar denken. In de opstelling heeft ze deze ‘last’ kunnen loslaten op energetisch niveau, waardoor ze zich nu veel vrijer voelt.
Bevrijd!
Ik ben zo dankbaar dat het systemisch werk en de energetische wetten op mijn pad zijn gekomen. Dat ik begrijp hoe het projectiemechanisme werkt. Maar bovenal dat ik in de spiegel durfde te kijken (en nu nog steeds!) die mijn dochter mij (onbewust) voorhield, waardoor ik de ‘shit’ uit mijn verleden kon gaan opruimen. Wat een bevrijding voor mij, maar met name voor mijn dochter!
Leestip:
‘Het projectie mechanisme in de praktijk‘ geschreven door Karen M. Hamaker-Zondag
