Dit is een verhaal over hoe een vrouw door zelfreflectie tot inzicht kwam, in een situatie die een uitdaging vormt in vele relaties en huwelijken. In dit verhaal is de vrouw het uitgangspunt maar het is voor beide seksen in te vullen.
Volgens mij zitten we in een zeer transformatieve tijd is als het aankomt op relaties. Veel mensen verlangen diep van binnen naar een “andere” ervaring binnen relaties. Ik geloof ook dat verhalen als deze, ook al zijn ze niet super diepgaand ofzo, het groeiende bewustzijn binnen in ons aanraken. Wat ons uitdaagt onszelf te bevragen hoe we ons in relaties gedragen.
Het verhaal
Ze begint uit te leggen wat er gebeurde:
“Mijn ‘Aha moment’ kwam door een pakje gehakt. Ik vroeg mijn man om nog even bij de supermarkt langs te gaan en wat mee te nemen voor het avondeten. Bij binnenkomst legde hij het pak gehakt op het aanrecht. Ik begon de rest van de spullen uit te pakken en realiseerde me dat hij gewoon rundergehakt had meegenomen.
Ik vroeg: “wat is dit?”
“Gehakt,” antwoordde hij, lichtelijk in de war.
“Je hebt niet de goede meegenomen,” zei ik.
“Heb het niet goed gedaan?” Antwoordde hij met opgetrokken wenkbrauw. “Had ik een ander merk moeten meenemen ofzo?”
“Nee, je mist het punt,” zei ik . “Je hebt gewoon rundergehakt gehaald. Ik heb altijd mager rundergehakt.”
Hij moest lachen. “Oh, is dat alles? Ik dacht dat ik echt iets fout had gedaan.”
Dit is waarschijnlijk een herkenbare situatie voor velen. Een partner doet iets met een goede intentie maar heeft zonder het te beseffen niet precies gedaan wat de ander vroeg. Dit kan leiden tot de volgende situatie, waar we ons bewust kunnen gaan worden van onze onbewustheid.
Haar verhaal gaat verder:
“Dat is hoe het begon. Ik viel hem aan. Dat hij niet slimmer was dan dit. Waarom zou hij niet voor de gezondste optie gaan? Heeft hij überhaupt de etiketten gelezen? Waarom kan ik hem niet vertrouwen? Moet ik alles voor hem uitschrijven tot in de kleinste details voordat hij het goed kan doen? En hetgeen waardoor ik me het meest beledigd voelde, waarom was hij niet wat meer observerend? Hoe kan het hem in al die jaren ontgaan zijn wat ik altijd koop? Heeft hij wel aandacht voor iets dat ik doe?
En daar zat hij, de dupe van mijn verontwaardiging en mompelde antwoorden als: “het is me nooit opgevallen,” “ik vind het toch echt niet zo’n groot probleem” en “ik zal het de volgende keer goed doen.” Ik zag een uitdrukking op zijn gezicht verschijnen die ik de afgelopen jaren veel bij hem gezien heb. Het was een combinatie van verslagenheid en ontmoediging. Hij leek eng veel op onze zoon als hij straf krijgt. En toen sloeg het besef in. Waarom doe ik dit? Ik ben zijn moeder niet.
Opeens voelde ik me akelig en schaamde me voor mezelf. Het was toch niet echt iets om me heel druk over te maken. En dat was nou juist hetgeen wat ik wel deed. Over een onbenullig pakje gehakt wat hij plichtsgetrouw voor me had meegenomen uit de supermarkt, zoals ik had gevraagd. Als ik specifieke eisen had gehad, had ik maar duidelijker moeten zijn. Ik wist niet hoe ik me elegant uit deze conversatie kon terugtrekken zonder over te komen als een gespleten persoonlijkheid, dus ik mompelde iets als: “Ja, ik denk dat het hiermee wel gaat lukken, ik ga maar aan het eten beginnen.”
Ze gaat verder met uitleggen van hoe ze zich realiseerde dat ze zeurde over iets heel kleins.
En dat ze op deze manier zijn ware karakter tekort deed. Waarom doen we dit soort dingen zo vaak? We gaan er vanuit dat onze partner precies weet wat er in ons omgaat, en als dat niet het geval is of ze begrijpen ons verkeerd krijgen ze de wind van voren.
Ze gaat verder, zich realiserend:
“We hebben het hier over mijn echtgenoot van meer dan 12 jaar. Dezelfde man die zonder klagen mijn autoband verwisseld in de regen. De man die onze kinderen leerde fietsen. Degene die de hele nacht bij mij bleef in het ziekenhuis toen mijn moeder ziek was. De man die altijd hard heeft gewerkt voor een inkomen om zijn familie te onderhouden.
Hij weet hoe hij de olie moet vervangen van de auto. Hij kan het besturingssysteem van mijn computer herinstalleren. Hij tilt zware dingen voor me op en maakt vastzittende deksels open. Hij veegt de stoep aan. Hij kan een ventilator ophangen. Hij maakt het toilet als het doorloopt. Ik kan (of doe) geen een van deze dingen. En toch geef ik hem een rotgevoel over iets als een maaltijd. Hij is een goede man die veel voor me doet en hij verdient het niet om gepakt te worden op kleine dingen die niet eens van betekenis zijn in het grotere geheel.”
Ik spreek vanuit mijn eigen ervaring als ik zeg dat exact zoiets mij ook een aantal keer is overkomen. Ik heb de dingen die ik goed doe en waar ik goed in ben en mijn partner heeft de hare. Toch is het niet echt motiverend om geconfronteerd te worden met wat ik niet doe zonder erkenning te krijgen voor alles wat ik wel doe op een dag. Dus waarom gebeurd dit zo vaak in relaties?
We horen zo vaak over relaties die moeilijk zijn en dat het hard werken is. Tot op een zekere hoogte ben ik het daarmee eens. Maar vaker nog zijn we misschien simpelweg samen met de verkeerde persoon, of we missen de basisvaardigheden van relaties waarin we geen les hebben gekregen in het leven maar die wel essentieel zijn voor een gezonde relatie.
Gebrek aan communicatie
Communicatie is waarschijnlijk een van de belangrijkste -zo niet de belangrijkste- factor die kan leiden tot situaties als hierboven beschreven. Denk aan het moment dat ze erachter kwam dat het gehakt verkeerd was, er was maar een simpele vraag nodig: : “Is er een reden dat je het gewone gehakt hebt gepakt?” De andere partner kan dan zijn/haar reden geven en het volgende antwoord kan zijn: “Oh oké, geen probleem maar zou je de volgende keer de magere variant willen nemen want die is gezonder.” Het komt er simpelweg op neer om geen aannames te gaan doen over waarom de persoon heeft gehandeld zoal hij/zij deed. In plaats daarvan kun jij je woorden op een vriendelijkere manier gebruiken om het hele verhaal te achterhalen en te begrijpen. Communicatie is de sleutel.
Ruziën over details
Dit is een andere grote oorzaak in veel relaties en vaak is het ook iets waar we zelf mee worstelen. We maken ons veel te druk over kleine dingen. Er is geen goed of fout voor gevoelens die situaties bij mensen kunnen oproepen. Wat voor de een iets kleins is kan voor de ander heel erg zijn. Maar in zo’n situatie als hierboven gaat het om een maaltijd, iets wat zo snel rechtgezet kan worden. Is het het waard om boos te worden en te reageren op iets wat achteraf zo klein blijkt te zijn? Het is altijd goed om in het heetst van de strijd of bij heftige emoties even naar binnen te gaan om te voelen wat er echt aan de hand is. Doe een stap terug en vraag je af, is dit specifieke incident echt een groot probleem?
We verplaatsen ons niet in elkaar
Begrijpen waarom onze partner zo handelt is een ander belangrijk ding waar we overheen kijken of vergeten. In dit geval dacht de partner dat hij alles goed deed, terwijl de ander aannam dat hij niet luisterde, niet oplettend was en fouten maakte. Wederom als we terugkijken naar de communicatie is een van de stappen die zorgen voor een goede communicatie, jezelf afvragen waarom je partner deed wat hij/zij deed, zei wat hij/zij zei enz. Dit hoeft niet te komen vanuit een oordelend, minachtend of boos gevoel. Maar gewoon een neutrale reflectie, jezelf afvragend waarom het zo gelopen is. Waarom voelt mijn partner zich zo? Waarom zei hij/zij dat? Wat zorgt ervoor dat hij/zij zo reageert of dit gedrag vertoont? In plaats van met onze eigen oordelen te komen of erover te roddelen met onze vrienden, communiceer met je partner en ontdek wat er aan de hand is. Dat zal een enorm verschil maken.
Ik geloof dat als deze drie basisvaardigheden in elk type relatie gebruikt zouden worden dat dit van grote invloed kan zijn op het alledaagse leven. We zouden vreemden niet meer zo beoordelen,we zouden efficiënter met collega’s kunnen samenwerken, we hebben het makkelijker met vrienden en familie en we zouden zelfs meer persoonlijke groei kunnen bereiken. De realiteit is dat veel van wat we van onszelf niet willen zien, ons juist vastzet en keer op keer dezelfde soort problemen veroorzaakt. We kunnen niet zomaar nieuwe ervaringen verwachten als we niet het bewustzijn hebben voor wat er zich in de eerste plaats in onszelf afspeelt.
Ze eindigt het verhaal met:
“Er zijn twee mensen nodig in een relatie. Niemand heeft altijd gelijk en niemand heeft altijd ongelijk. En je kunt het nooit over elk detail helemaal met elkaar eens zijn. Het maakt je niet slimmer, superieur of beter als je elk dingetje dat hij doet waar je het niet mee eens bent uitvergroot. Dames, onthoud, het is maar gehakt.”
