Door Ron McRay
Onlangs maakte ik me los van twee relaties die me heel dierbaar waren. Het was niet gemakkelijk om ze los te laten en het kostte me dan ook verscheidene weken en heel wat angst, hartzeer en droefheid. Nu ik dat achter de rug heb en de betekenis van die vroegere gehechtheden opnieuw bepaald heb, ben ik vrij en klaar voor iets nieuws. Deze brief is een resultaat van wat ik leerde…
Heb ik ooit iets echt “bezeten”? Ik dacht van wel, maar bij het terugblikken is
misschien het omgekeerde waar – ik werd juist “bezeten” door de dingen waarvan ik dacht dat ze van mij waren. Gehechtheid is het mechanisme van mijn ego om te proberen mijn zekerheid te versterken ondanks dat er geen echte zekerheid is. De hoop van zekerheid is dat ik voor waar aan kan nemen wat ik geloof zeker te zijn: Bijvoorbeeld, “ik bezit mijn huis, ik heb $10.000 op de bank, ik weet dat mijn religie het ware geloof is, mijn land altijd gelijk heeft”, enzovoort.
Is een van deze gehechtheden gegarandeerd echt en blijvend? Natuurlijk niet.
Ik ben nu gaan begrijpen dat een gehechtheid iets is waarvan ik dacht dat ik het onmogelijk kon opgeven. Ik ben er zo mee verbonden dat het een deel van me is. Het is alsof mijn energetisch lichaam iets omarmde wat niet echt van mij is. Door dit te doen gaf ik mij over aan de gehechtheid en gaf ik een deel van mezelf op. Wat is de prijs van mijn gehechtheid? Bij elke keuze horen consequenties. “Het spel van keuze en consequenties” is één manier die gebruikt wordt om het mechanisme van keuze te omschrijven. Toen ik koos om gehecht te raken waren de consequenties een beperkingen van mijn persoonlijke kracht en de mogelijkheid om veel pijn te ervaren als ik het verlies van mijn gehechtheid onder ogen zou moeten zien..
Losmaking betekend niet, niet liefhebben, niet geven om, of geen genegenheid voelen voor iemand, iets of een idee. Losmaking kan dit alles omvatten en nog meer. Losmaking is vrijheid geven aan mezelf en aan de dingen waar ik om geef en waar ik van houd. Gehechtheid is het zo stevig vasthouden van die dingen dat ik mijn leven en groei beperk om me eraan te kunnen vasthouden. “Eraan vasthouden” beperkt het potentieel van mijn gehechtheden en van mij.
Losmaking en niet-materieel zijn niet hetzelfde. Ik kan materiële dingen in mijn leven hebben en er niet aan gehecht zijn. Ik kan gehecht zijn aan het meest onbeduidende en het heiligste. De “waarde” van de gehechtheid is om zo te zeggen, immaterieel. Het is de betekenis die de gehechtheid heeft die een kanaal naar mijn persoonlijke kracht vormt en mijn energie en de vrijheid om te handelen aftapt. Dit is de sleutel: ik kan kiezen welke betekenis iets voor mij heeft. Als ik een betekenis voor iets kies die zegt dat ik zonder dat niet kan leven, heb ik dus gecreëerd dat ik er niet zonder kan leven, en ben ik eraan gehecht. Mijn leven, met betrekking tot de gehechtheid, staat dan helemaal in dienst van het beschermen en vasthouden van de gehechtheid om iets te garanderen wat niet gegarandeerd kan worden.
Bijvoorbeeld, laten we zeggen dat ik een hoed heb die ik droeg toen ik de Katmandu beklom (wat ik niet heb gedaan – denk eraan dit is doen alsof ter illustratie), en ik ben erg gehecht aan die hoed vanwege de ervaringen die we “deelden”. Ik draag die hoed overal waar ik naar toe ga. ‘s Nachts ligt hij onder mijn kussen. Ik draag hem zelfs in huis. Mijn gehechtheid is enorm. Op een avond ga ik naar een restaurant en geef hem aarzelend samen met mijn jas af aan de garderobe. Als ik wil weggaan is mijn hoed nergens te vinden. Hij is weg. Ik sta erop dat de garderobe, de keuken, de eetruimte doorzocht worden, maar het levert niets op. Mijn hoed is verdwenen.
In paniek en ziek ga ik naar huis maar slapen kan ik kan niet. In de hoed zit een kaartje met mijn naam en telefoonnummer; misschien heeft iemand de hoed per ongeluk meegenomen en als hij ontdekt dat die van mij is zal hij me bellen en kan ik hem terughalen. Na een slapeloze nacht wordt het dag en ik voel me wanhopig en depressief. Weken gaan voorbij. Ik plaats advertenties in de krant, plak foto’s van mijn verloren hoed op gebouwen en palen waarin ik een beloning aanbied, en ik verschijn in lokale praatshows en vraag dringend om teruggave van mijn hoed. De politie is niet erg behulpzaam en de FBI weigert om een algemeen bulletin uit te geven over de nu duidelijke kidnapping van mijn hoed. Ik begin te drinken, verlies al snel mijn baan, mijn auto en huis en zwerf dakloos door de omgeving op zoek naar mijn hoed … alles vanwege mijn gehechtheid eraan… Grappig van inhoud maar niet van samenhang. Begrijp je het beeld?
Hoe meer gehechtheden ik heb, hoe minder vrijheid en persoonlijke kracht ik heb. Maar hoe kan ik mij losmaken van gehechtheden? Als gehechtheden gaan over zekerheid, hoe kan ik dan zekerheid krijgen door me los te maken?
Ik denk er eerlijk over na hoe ik me zou voelen als ik iets zou verliezen waaraan ik gehecht ben. Wat de emoties ook zijn, hoe verschrikkelijk ze ook mogen zijn, ik ervaar zo goed als ik kan de diepte van het verlies. Als ik zover ben, maak ik me los van het voorwerp, de persoon, of het idee door te bedanken voor de bewezen dienst en dan laat ik mijn greep met liefde voor mezelf en voor de gehechtheid los. Ik aanvaard wat het leven zonder dat zou zijn; ik verander de betekenis van datgene waaraan ik aan gehecht was. Ik begrijp dat zelfs in de schaduw van het verlies, ik nog altijd mezelf ben en dat spirit van me houdt. De rest van mijn leven ligt voor me. Zekerheid komt voort uit het hebben van geen gehechtheden. Toen ik dit begreep, realiseerde ik mij dat ik een van de grootste bestanddelen van geluk had ontdekt.
Betekent dit dat ik moet opgeven waaraan ik gehecht ben? Misschien doe ik dat (zoals in een dood) en misschien niet. In het voorbeeld van de verloren hoed veranderde ik de betekenis van de hoed van een onmisbaar bezit tot dat van een oude “vriend” die verder ging, toen ik de hoed bedankte voor zijn bewezen dienst en hem losliet om waar dan ook naar toe te gaan. Ik was vrij om een nieuwe hoed te kopen of gewoon de herinnering te bewaren aan de oude.
In de meeste gevallen van losmaking merkte ik dat ik niets hoefde op te geven alleen de “betekenis” van de gehechtheid. Ik gaf het gewoon een nieuwe betekenis. De nieuwe betekenis bevat nog altijd de vreugde en het genoegen van de oude gehechtheid maar met het besef dat ook al is het in mijn leven aanwezig, ik er zonder kan leven en mezelf zelfs open kan stellen voor iets beters. Dit is de vrijheid van bestaan waarbij ik door kan dringen tot mijn persoonlijke kracht. Ik ben vrij omdat ik niet gebukt ga onder de zorg om mijn gehechtheden te verliezen. Ik laat persoonlijke kracht toe door open te staan voor nieuwe ideeën, ervaringen en materiële goederen.
Het “waarom” hiervan ligt in het begrijpen van energie. Een ieder van ons heeft zo veel energie als hij/zij kan bevatten. Aangezien alles energie is kan ik maar een kleine hoeveelheid bevatten van wat er voor mij beschikbaar is. Als mijn bergruimte vol en er geen ruimte meer over is, kan ik niet iets nieuws in mijn leven brengen. Gehechtheden kunnen veel ruimte innemen. Als ik iets loslaat, komt er ruimte vrij zodat ik iets nieuws in mijn leven kan brengen. Daarop is een gezegde van kracht dat zegt: om iets nieuws in je leven te brengen, moet er eerst iets ouds opgeruimd worden. Niet het losmaken blokkeert mijn vermogen om iets nieuws of een nieuw iemand in mijn leven te brengen.
Een veel voorkomend voorbeeld dat zo velen van ons ervaren is het verlies van een relatie.
Ik heb meer dan één relatie gehad waaraan ik me vastklemde nadat die geëindigd was, dus ik ben echt vertrouwd met “relatie-gehechtheden”. Hier is er een… Een paar jaar geleden was ik dol verliefd op een vrouw die intelligent en mooi was en waarmee ik veel gemeen had. We begonnen afspraakjes te maken en vanaf de eerste afspraak hechtte ik me aan haar vast als een bloedzuiger. Ik werd ook heel bang dat ze me zou laten vallen als een baksteen. Drie jaar lang probeerde ik voortdurend om te zijn en te doen wat ik dacht dat zij graag wilde zodat ze bij mij zou blijven. Alhoewel ik wist dat zij het echt prettig vond om bij mij te zijn, wist ik diep in mijn hart ook dat zij voor mij niet hetzelfde voelde als ik voor haar. Niettemin bleef ik maar hangen totdat ze me verliet voor een andere man die ze uiteindelijk trouwde.
Les voorbij, nietwaar? Nee… gedurende bijna een jaar wilde ik me gewoon niet van haar losmaken. Hoewel ik afspraakjes had met verscheidene, werkelijk fantastische vrouwen, kon ik gewoon geen nieuwe relatie aangaan – uitgesloten. Hoewel ze volledig uit mijn leven verdwenen was, bleef ik gehecht aan mijn “betekenis” voor haar en was er geen ruimte in mijn leven voor iemand anders. Ik zie nu in dat iemand gehecht kan blijven aan iemand die reeds jaren uit zijn leven verdwenen is… wellicht zelfs voor de rest van zijn leven. Gedurende de tijd dat ik gehecht bleef, verloor ik vele potentiële mogelijkheden voor een nieuwe relatie. Het is zo gemakkelijk om eenzaam en bitter te worden – alleen omdat ik verkoos een relatie niet los te laten die nooit was bedoeld iets “te zijn”.
Uiteindelijk, zonder bewust te weten hoe ik het deed, kon ik mezelf van haar losmaken en we zijn tot op de dag van vandaag vrienden gebleven. Binnen een paar weken nadat ik me van haar had losgemaakt, kon ik een nieuwe relatie aangaan. Hoe was dit losmaken gegaan? Ik begrijp nu dat dit kwam doordat ik een nieuwe betekenis aan onze relatie kon geven.
Schijnbaar van de ene dag op de andere veranderde ik van “afgewezen geliefde” in een “vriend”. Ik geloof dat mijn innerlijke leiding vanaf het begin wist dat we niet lang samen zouden zijn, dus wanneer ik me vanaf het begin niet gehecht had zou ik gewoon van haar gezelschap en al de fantastische ervaringen die we hadden, hebben kunnen genieten zonder dat we iets van de liefde en het wonder van onze relatie hadden moeten opgeven.
Nu leer ik hoe ik moet loslaten, en dat is een prachtig geschenk.
Er ligt een nieuw jaar voor ons en dat luidt een nieuw begin in; het is nu is een goede tijd om na te denken over gehechtheden en te proberen ervan los te komen. Is dat een beetje eng? Ja, maar ik vind de beloning het risico waard.
Dat je vol medeleven onderscheid mag maken ….
Ron McCray
