‘‘If you never heal from what hurt you, you’ll bleed on people who didn’t cut you…’’ (anoniem)
Hoe interpreteer jij bovenstaande woorden?
Voor mij zegt deze frase: als je niet met je trauma of pijn aan de slag gaat, blijf je anderen verwonden.
Ben jij je bewust van je belangrijkste pijn, trauma of trigger?
Wie heeft er eigenlijk geen blessure opgelopen in zijn of haar leven en bovenal in de kindertijd? Onzichtbare, afgedekte, niet geduide of zelf geuite pijn is als een etterende wond. Wanneer deze pijn onbekend is komt deze op in een reflex en uit zich mogelijk in een reactie. Je bent je deze reflexen niet bewust en juist omdat je ze niet bewust bent, kun je er makkelijker andere mensen mee belasten en dus verwonden. Door de jaren heen kunnen we bewust dan wel onbewust best wat pijn of trauma verzamelen.
De eerste trauma’s
Het eerste trauma ontstaat al bij incarnatie. Een ziel kiest voor een lichaam en een familiesysteem om in geboren te worden. Het zieltje daalt in, in dit geval in een babylichaampje, in de baarmoeder. Je incarneert, vanuit een omgeving van licht en liefde, naar een klein, smal, krap lijfje. Eerst ben je nog veilig in de baarmoeder, lekker warm, daarna word je door een smalle geboortegang het leven ingeperst. Hallo wereld! Daar ben ik! Niet voor niks dat baby-tjes heel hard huilen als ze geboren worden…
Vervolgens ben je als kleintje voor liefde, licht, voeding en warmte direct afhankelijk van je beide ouders geworden. Je ouders die jou dit alles moeten bezorgen, je bedienen of het toedienen. De eerste afhankelijkheid ontstaat. En het vergeten wie je daadwerkelijk bent. Een volgend trauma dient zich aan…
Meer kindertijdtrauma’s kunnen volgen: tekort aan liefde en aandacht van de ouders, mishandeling, verwaarlozing, een ouder die afwezig is, wellicht overlijdt, een ouder die geen liefde kan geven, om welke redenen dan ook. Ik ken weinig volwassenen die een volledig vlekkeloze, liefdevolle jeugd hebben gehad en als ze dit wel denken te hebben gehad, kan er vaker nog sprake van een illusie of blinde vlek zijn. Het ongemak ligt wellicht nog te slapen. Of is weggedrukt. Soms komt de pijn pas later in het leven naar de oppervlakte. Of ontstaat later.
Ken jezelf
Veel mensen groeien op met trauma of krijgen er gedurende het leven mee te maken. Trauma zorgt voor diepe transformatieprocessen, processen die je doen groeien als mens en als ziel. Dat is het doel en nut van trauma en pijn. Laat je nooit door iemand vertellen dat hij of zij nooit pijn heeft gekend. Mijn eerste vraag in een therapeutische sessie is dan: wanneer heb je voor het laatst echt gehuild? De pijn ligt waarschijnlijk nog in zijn of haar schaduw. Is nog niet herkend, erkend, gezien en doorvoeld. Dit is tevens de gevaarlijkste pijn. Pijn die door middel van triggers, reflexen en uitbarstingen tot uiting kan komen, precies om die reden. Trauma en pijn willen worden aangekeken en verwerkt. Dat is de signaalfunctie van pijn. Zie het als lief zijn voor jezelf, maar ook verantwoordelijkheid naar jezelf en vooral ook naar de ander om dit aan te willen gaan.
Ken je je eigen pijn, dan ken je je triggers en reflexen en dan weet je op het moment dat iemand anders die raakt, dat je eerst een paar keer diep kunt ademhalen voordat je reageert, of wellicht dat je even helemaal niet reageert. Komen we terug bij de uitspraak: bloed druppelen op anderen en je trauma op anderen uitspreiden.
Je eigen draagvlak en draagkracht verbreden
Als we aan onze trauma’s zouden werken, ontstaat er meer draagkracht, meer begrip, meer empathie, kunnen we beter naar elkaar luisteren omdat we onze pijn begrijpen en daar niet prompt uit reageren. Een van de manieren om naar oude pijn te kijken is te werken met het innerlijk kind, dat vaker jeugdsentimenten en trauma representeert.
Veel mensen zijn tegenwoordig het contact met hun innerlijk kind kwijt; we moeten van alles, presteren, hard werken, lange dagen maken, veel met het hoofd werken, eigenlijk gunnen we onszelf te weinig ‘speelruimte’. Speelruimte en plezier maken is de ruimte en het gebied van het gezonde innerlijk kind. Het kind dat plezier wil maken, spelen, lachen, dansen en genieten.
Hoeveel uur per dag besteed jij als volwassene aan bovenstaande gezonde (kinder)speeltijd? Heb je daar als volwassene wel eens over nagedacht? Of heb je het te druk met verplichtingen en lijstjes afwerken? Hoeveel uur per dag werken vind je normaal? En wie heeft daarin jouw lat bepaald, jij zelf of je familiesysteem zoals je ouders?
Speeltijd voor de ziel
Speeltijd is goed voor de ziel en ook zeker voor trauma of pijn. Verlichting van pijn vindt sowieso plaats tijdens speeltijd, want speeltijd is aandacht voor jezelf en echte aandacht betekent verlichting.
Deze maand woonde ik een weekendworkshop bij, over een veranderende nieuwe maatschappij en samenleving. Mooie initiatieven om te bouwen aan een andere, nieuwe wereld en hoe we daar als mens ook liefdevoller en vriendelijker met elkaar zouden kunnen omgaan. De eerste dag was er sprake van samenwerking tijdens de workshop. We deelden informatie, kennis en inzichten en er werd liefdevol naar elkaar geluisterd. Er werd ook aan opdrachten gewerkt.
Verbinding verbroken
De tweede dag verhardde de discussie, vooral omdat 1 of 2 mensen vanuit hun programmering en conditionering in combinatie met pijn, ik noem dit dus een reflex of trigger, reageerden. Er ontstond een persoonlijke discussie die buiten de groep ging staan. De verbinding in de groep werd meteen verbroken; veel mensen begonnen zich te ergeren en gingen tekeningetjes maken of op hun telefoon kijken. Er ontstond verdeling in de groep als gevolg van een verhardende discussie en persoonlijke zienswijze, die de hele workshop geen enkele eer toebracht, want we kwamen allemaal, zo bleek ook vooral achteraf, naar de workshop om oefeningen samen te doen en oordeelloos naar elkaar te luisteren. Toch lukte dat laatste niet.
Waarom lukte dit dan toch niet, en waarom lukt dit momenteel in de maatschappij ook heel vaak niet? Waar is, los van onze moraal, ons hartelijk luisterend vermogen gebleven, echt empathisch luisterend vermogen, zonder in de rede te vallen? Maar bovenal, waar is ons gelukkige, blije, spelende innerlijke kind gebleven en daarmee lichtheid en verdraagzaamheid?
Tijdens de pauze liep de man in kwestie, die de discussie triggerde, naar buiten naar de trampoline die er stond. Hij maakte zich los, sprong zo hoog als hij kon en er verscheen een lach op zijn gezicht. Ik voegde me bij hem, we maakten foto’s van gekke sprongen en barstten in lachen uit. Mijn ziel had zijn ziel bereikt, mijn kind zijn kind, we ontmoetten elkaar op dezelfde golflengte. Terug in de zaal verstond ik hem, ik had in zijn ziel gekeken.
Een blije ziel maakt de omgeving blij
Zijn we niet in de kern allemaal mooie blije, dansende zielen? Dansend op de trampoline van het leven. Soms springen we iets hoger en voelen we onze grens. Soms durven we niet te springen, uit angst om verkeerd te stappen of landen. Soms springen we eindeloos en tijdloos door totdat tijd en ruimte wegvallen. Soms springen we samen met iemand anders, en dansen we een stukje met elkaar op.
Juist daar in die dans, in dat avontuur en die vreugde ligt onze ziel besloten, onze ziel die verbinding zoekt met de ander, en door daar te verblijven, vanuit innerlijk en kinderlijk plezier ontstaat een ware verbinding, met onszelf en met de ander.
En in die ware verbinding, liggen vreugde, liefde en geluk besloten, en daarmee heb je nog nooit iemand verwond.
Wil jij weten welke sluiers er nog liggen tussen je getraumatiseerde en gezonde innerlijke kind? Dan heb ik een aanbieding voor je. In de maand november kun je een intake gesprek boeken en besteden voor 50% korting. Wil je daar gebruik van maken? Klik hier.
