Waarom lukt het anderen wel en jou niet?
Waarom voel jij je rot en hebben anderen nergens last van?
Waarom lukt het jou niet om je dromen waar te maken en je doelen te behalen?
Je mindset is enorm belangrijk, daar zijn we inmiddels wel achter. Maar wat je daar dan precies mee moet, is soms nog wat onduidelijk.
We leven in een maatschappij waarin nogal wat misverstanden zijn over mindset, gedrag en wat goed voor je is. Nu heeft iedereen daar natuurlijk zo zijn eigen visie op, en ik wil mijn visie graag met je delen.
Je moet positief denken
De trend is tegenwoordig dat je altijd positief moet zijn. Je moet omdenken, het mooie zien van elke rotsituatie. Je zo snel mogelijk over tegenslag heen zetten. Een positieve mindset is wat je moet hebben.
De positiviteitgoeroes en mindsetcoaches schieten als paddenstoelen uit de grond. Als je overal het positieve van kan inzien, dan is geluk en succes gegarandeerd… Toch?!
Niet helemaal, want soms is het leven gewoon echt even kut. Dan baal je flink, dan ben je in en in verdrietig, heel erg boos of bang. En dat is helemaal oké! Die gevoelens mogen er ook zijn.
Het wegstoppen van ‘negatieve’ emoties zoals boosheid, angst en verdriet zorgt voor heel veel (mentale) gezondheidsproblemen. Het is dus minstens zo belangrijk om te leren ruimte te maken voor je ‘negatieve’ emoties, maar je hoeft er niet in te blijven hangen of erin te verdrinken.
Een positieve mindset is belangrijk, maar wanneer je deze gaat gebruiken om de minder fijne gevoelens te onderdrukken, kan het op de lange termijn schadelijk zijn.
Het gaat dus allemaal om de balans. Zoals dat met vrijwel alles in het leven het geval is.
Je moet meer geven dan nemen
Want als je maar genoeg geeft, dan komt het vanzelf naar je terug. Toch?
Ja, en toen zat je met een burn-out op de bank. Omdat je maar bleef geven, niet kan ontvangen en niet helder hebt waar jouw grenzen nu eigenlijk liggen.
Grenzen aangeven, voor jezelf zorgen… het is niet egoïstisch. Het is heel hard nodig om gezond te blijven en om in je kracht te blijven staan. De regel in het vliegtuig – eerst je eigen zuurstofmasker en dan pas die voor je kinderen – is er niet voor niets. Als jij niet voor jezelf zorgt, dan kun je er veel minder goed voor anderen zijn. Het is van groot belang voor jouw (mentale) gezondheid dat je weet waar jouw grenzen liggen, dat je weet hoe jij in balans blijft. En dat je daarnaar handelt. Ook hier geldt dus weer: geven en nemen moeten in balans zijn.
Als ik het niet alleen kan, dan ben ik niet sterk genoeg
Om hulp vragen wordt gezien als een teken van zwakte. Als opgeven of falen. Als je het allemaal alleen kan, dan ben je sterk en succesvol. Dat is waar je naar streeft.
Maar mensen zijn van oorsprong sociale wezens. Wij zijn niet gemaakt om alles alleen te doen. Dat is tegen onze natuur.
Sterker nog, waarschijnlijk vind jij het heel fijn om een ander te helpen. Dat geeft voldoening. Dat je er kan zijn voor de ander. Dat de ander zijn of haar dankbaarheid uit omdat jij er voor hem of haar bent. De band tussen jullie groeit daardoor. Je voelt je verbonden en dichter bij elkaar.
Maar waarom gun je het een ander dan niet om hetzelfde voor jou te mogen doen? Om iets voor jou te betekenen, om die voldoening te kunnen voelen nadat ze jou geholpen hebben. Om die verbinding met jou te voelen en jullie band te laten groeien en verdiepen.
Beetje krom eigenlijk als je er zo naar kijkt. En ook best wel zonde. Want die verbinding en die diepere band met de ander, dat is wél wat je wilt. Maar waarom heb je dan het idee dat om hulp vragen of hulp aannemen zwak is? Je doet er jezelf en de ander een enorm plezier mee.
Daar is niets zwaks aan toch? Dat is juist iets heel moois.
Overal is een pilletje of een pleister voor
We leven in een maakbare wereld. Als je niet gelukkig bent, dan heb je vast iets verkeerd gedaan of niet hard genoeg gewerkt, denken we. Dus aan de ene kant zijn we enorm streng voor onszelf en dragen we de verantwoordelijkheid en de last van de wereld op onze schouders.
Maar aan de andere kant… zodra we ziek worden of ons rot voelen, dan gaan we naar de buitenwereld wijzen. Dan is het de schuld van de maatschappij, van die persoon die jou iets heeft aangedaan of van je familiesysteem. We schieten in de slachtofferrol of we gaan heel hard op zoek naar oplossingen in de buitenwereld. Een pilletje, een behandeling, symptoombestrijding. Als we er maar zo snel mogelijk weer vanaf zijn.
Maar wat we echt nodig hebben is: verantwoordelijkheid durven nemen. Eerlijk naar jezelf durven kijken. Op onderzoek uit durven gaan, zonder oordeel. Waarom voel ik mij zo? Wat wordt er in mij geraakt? Waar komt dat vandaan? Welke oude pijn heb ik nog te helen in mijzelf?
Als iemand een opmerking maakt over dat jij te dik bent, dan doet dat alleen pijn als jij diep vanbinnen onzeker bent over je lichaam of zelf al de overtuiging hebt dat er wel wat kilo’s af mogen. Als jij volledig happy zou zijn met je lichaam, dan komt zo’n opmerking helemaal niet binnen. Alles waardoor jij geraakt wordt vanuit de buitenwereld is dus een spiegel naar jouw binnenwereld.
En hoe verander je die mindset dan?
De eerste stap is je bewust worden van je huidige situatie. Wat zijn jouw belemmerende gedachten of overtuigingen? Waar liggen jouw valkuilen? Waar kan het in jouw geval anders/beter? Wees nieuwsgierig naar jezelf, zonder oordeel, gewoon observeren en onderzoeken.
Dit kan best lastig zijn omdat het voor jou zo normaal is dat het je niet meer opvalt. Dat zijn blinde vlekken, die heeft iedereen. Het kan daarom helpen om een coach in te schakelen om je bewust te worden van je (denk)patronen, je mindset. Ik heb zelf ook eerst van alles zelf geprobeerd omdat ik vond dat ik het alleen moest kunnen, dat hulp vragen zwak was. Ik had heel Google uitgeplozen, tig boeken gelezen, oefeningen gedaan die ik tijdens mijn zoektocht vond, geprobeerd te mediteren, visualiseren, affirmaties, schrijfoefeningen etc., maar het lukte me niet.
Pas toen ik hulp vroeg en een spiegel voorgehouden kreeg, kwam ik in een stroomversnelling. Toen begreep ik pas echt waarom het eerder maar niet lukte en waar het mis ging. Ik was zo druk met alle tools terwijl mijn basis nog niet gelegd was. Met hagel om me heen aan het schieten in de hoop dat ik iets zou raken. Maar wat ik nodig had was naar binnen keren, naar mezelf kijken, helderheid scheppen over waar ik stond, over mijn doel en wat ik moest doen om dat doel te raken. Je kunt ook geen huis bouwen met alleen gereedschap, zonder plan, locatie of fundering. Je moet beginnen bij de basis van het probleem, niet bij de oplossing.
Vervolgens als je jouw huidige situatie en je doel helder hebt kun je besluiten dat je ermee aan de slag wilt. Wat voor jou werkt, is persoonlijk en een kwestie van uitproberen (ook hier kan een coach je goed bij helpen). Maar besef wel dat een mindset die je al je leven lang hebt niet verandert in een dag. Daar zul je elke dag aan moeten werken. Dat zal gaan met vallen en opstaan. En als jij het opgeeft bij de eerste keer dat je valt, dan kun je er beter niet aan beginnen. Want vallen zúl je, dat is onderdeel van het proces. Gun jezelf een leerproces, gun jezelf oefenruimte en geef jezelf de tijd om te mogen leren en experimenteren.
