De eerste keer dat ik de liefde van mijn moeder in mijn eigen ogen terug zag, schrok ik me rot! Ze was een tijdje daarvoor overleden en ik was dol op haar. Mijn moeder was een soort engel op aarde. Geloof me, ze kon ook heel erg menselijk zijn, maar ik ken weinig mensen die zo’n enorme bron van liefde in zich dragen als zij deed. Ze leek stiekem ook nog op een engel. Met haar lange lichtblonde haren had een aureool haar niet misstaan. Dus toen ik op een dag na haar overlijden die liefde terug zag in mijn eigen ogen, durfde ik niet te geloven dat dit kon, dat die liefde ook in mij kon leven. Maar ik zag het toch duidelijk en het werd me steeds vaker verteld.
Vechten tegen zelfliefde
Inmiddels vind ik het redelijk absurd, maar ik herinner me dat ik er in eerste instantie tegen in gevecht ging. Dat was ik niet, die liefdevolle vrouw die ik zag in de spiegel en op foto’s. Ik was de ‘pittige’, degene die door schade en schande had geleerd om voor zichzelf op te komen. En dat ook weer grotendeels afgeleerd was, maar toch, dat was toch wie ik was? Ik was soms zelfs de egoïstische, zo was mij verteld. Dus een onuitputtelijke bron van liefde, dat kon ik niet zijn. Maar toch zag ik haar en zagen anderen haar ook, die vrouw die weliswaar ook heel fel de wereld in kon kijken, maar ook met zo veel liefde. Dus langzamerhand moest ik gaan accepteren dat ze een nieuw en blijvend onderdeel van mijn leven was.
Liefde voor mijzelf
En hoe meer ik die ogen terug zag in de spiegel, hoe meer ik zelf van die vrouw ging houden. Schoorvoetend in het begin, zelfs al was ik sinds de geboorte van mijn oudste zoon er al een beetje mee begonnen, maar steeds vaker kon ik het zien: Ik hou van jou, vrouw in de spiegel. Als ik nu terugdenk, had ik er al veel eerder mee kunnen beginnen, als ik de liefde in de ogen van degenen om me heen had gezien. Ik had zelf mijn ogen alleen nog dicht hiervoor. Natuurlijk was het mooi om te zien en ervaren hoe er van mij gehouden werd, maar echt diep van binnen voelen, deed ik het niet.
Een nieuw hoofdstuk
Het verlies van mijn moeder, voelde als een nieuw begin voor mij. Altijd had ik op haar zo liefdevolle aanwezigheid gebouwd, maar nu moest ik het zelf doen. Met de liefdevolle steun van mijn beide ouders aan ‘de andere kant’ voelbaar om mij vooruit te stuwen. Maar uiteindelijk was en ben ik degene die het allemaal moet doen, degene die iets van haar leven moet maken. Degene die in het licht mag stappen dat ze is.
Struikelblokjes
Natuurlijk heb ik ook nog mijn struikelblokjes en is die zelfliefde ook voor mij weleens verder weg. Ik geloof ook dat we er altijd in mogen blijven groeien. We zijn er nooit helemaal, er is altijd weer een nieuwe laag, een nieuw niveau. Daarom zijn we dit aardse leven juist aangegaan, om te blijven groeien. Maar zelfs op een slechte dag weet ik nu dat er ook altijd weer een goede komt, dat de basis van alles wat ik nodig heb, in mij zit en ik daar snel weer uit zal kunnen putten.
Het begint met jezelf echt zien
Natuurlijk hoef je niet eerst iets soortgelijks mee te maken om dichter bij jouw zelfliefde te komen. In mijn ogen begint het met jezelf écht zien. Wat daar een mooie manier voor kan zijn, is kijken naar hoe jij was als kind. Die enorme liefde en vaak juist ook die zelfliefde, zat toen al in jou. In de tijd dat je blij riep dat jij de beste was in iets. In de tijd dat jij zo lief was voor anderen, of voor dieren die je misschien meer vertrouwde dan mensen. In de tijd dat jij juist begon te ontdekken dat jij de wereld met andere ogen bekeek, maar nog niemand jou verteld had dat je dat vooral verborgen moest houden. Die enorme liefde zat en zit ook in jou. Leer naar jezelf kijken met de ogen van dat liefdevolle kind in jou en kijk terug met de ogen van de liefdevolle ouder en zie wat een prachtig mens je bent. Ik had de ogen van mijn moeder nodig in mijn eigen ogen om het te zien, maar je kunt het ook zelf. Jij kunt je eigen moeder of vader hierin zijn – dan maakt het ook niet uit of jouw ouders liefdevol waren, JIJ bent het namelijk al, voor jezelf – en door die ogen zien wie jij werkelijk bent.