In onze jeugd groeien en evolueren we zo snel dat de labels die we onszelf geven, vaak niet lang blijven plakken. Ze vallen van ons af en we vervangen ze meestal met grotere en ambitieuzere versies. Die laten we ook al snel achter ons, dus proberen we de volgende en de volgende… vermoeiend.
Naarmate we ouder worden, hebben we steeds minder zin om van het ene label op een ander over te gaan. Zelf voel ik me steeds meer tevreden met het dragen van maar één label, om gezien te worden als een zoeker. Ik weet niet precies wanneer ik mezelf zo begon te zien, of wanneer ik de term überhaupt begon te begrijpen. Ik weet alleen dat ik misschien wel veel weet, maar tegelijkertijd niets helemaal weet. Daarom blijf ik zoeken, in de hoop dat ik op een dag alles echt zal kennen. Dat klinkt in ieder geval wel als een zoeker, toch?
Je kan het spiritueel zien of niet, maar we bewandelen allemaal een pad en we willen allemaal zeker weten dat we het juiste pad hebben gekozen. Daarom kijken we regelmatig naar anderen, naar hoe zij op hun pad lopen, en of zij iets lijken te weten dat wij hebben gemist. We kijken, we vergelijken en we oordelen. Misschien proberen we soms zelfs om net als hen zijn, maar uiteindelijk komen we allemaal weer op ons eigen pad.
En dat is goed, maar ik denk niet dat het verkeerd is om dingen uit te proberen. Experimenteren is een teken van een actieve en gezonde geest. Vrij experimenteren is onmisbaar voor een actieve zoeker. En als we het goed doen, dan kunnen we houden wat we ervan leren en wat goed voelt, terwijl we weer loslaten wat niet goed voelt.
Ja, als we het goed doen.
Blijven vertrouwen op je eigen oordeel, je eigen kennis, dat is de uitdaging. En die uitdaging is waarom ik dit nu schrijf en waarschijnlijk waarom jij dit nu leest. Hoeveel je ook gelooft in je eigen gelijk, toch hebben we de neiging om te zoeken naar bevestiging van dat gelijk. Dat doen we door te vergelijken. We kijken naar hoe anderen leven, niet alleen om van ze te leren, maar juist ook om beter te zien hoe onze eigen manieren eruitzien.
We kijken om ons heen, zeggen we dan, maar eigenlijk kijken we onbewust naar binnen. Maar zelfs als we dat inzien en onze Hogere Ik de baas laten zijn, dan vergeten dat al snel weer, zodra ons innerlijke kind iets fels en glimmend langs ziet komen. We laten ons eigen pad maar graag achter, zodat we als een zus van Assepoester de magische schoenen van een ander kunnen aantrekken. We proberen de schoenen aan, ook al weten we dat ze niet van ons zijn.
Ergens vanbinnen weten we dat de meeste dingen die we proberen, niet bij ons passen.
En toch is de verleiding om het te proberen haast onweerstaanbaar.
Het is normaal om de wereld en jezelf beter te willen begrijpen, maar waar we misschien écht naar op zoek zijn met dat begrip, is vrede. Geloven we misschien dat, als we maar zo veel mogelijk weten, we niet alleen kunnen accepteren wat er is, maar ons daar zelfs veilig bij kunnen voelen? Wordt onze zoektocht meer gevoed door ons dierlijke instinct dan ons spirituele kompas?
Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat een constante zoektocht naar kennis met te veel intense focus ervoor zorgt dat onze acties rechtstreeks in gaan tegen de vrede waar we stiekem al zo lang naar zoeken. We zijn zo gretig om te leren, dat we duizenden artikelen doorspitten over wat we zouden moeten doen, wat we vol moeten houden en wat we op moeten geven. In ieder artikel hopen we de waarheid te lezen. We proberen misschien zelfs wat van de tips, alleen maar om erachter te komen dat onze wens niet wordt vervuld. Ons doel om meer nuttige informatie te vinden, dat kunnen we wel vervullen. Maar we vinden geen voldoening in dat proces. En toch blijven we terugkomen bij onze zoektocht.
Zelf heb ik de mazzel om veel fantastische lessen te mogen leren uit allerlei bronnen. Ik sta nog steeds vaak versteld van de enorme wijsheid die sommige auteurs bij zich dragen. Dat fascineert me en ik lijk niet de enige te zijn die de waarde van hun lessen inziet, zoals blijkt uit de duizenden mensen die het hebben over de effecten. Het is vaak het enthousiasme van anderen dat me ertoe brengt om eens toe te passen wat er in die lessen wordt verteld.
Ik probeer het, maar meestal faal ik volledig
Het lukt me niet om de effecten te zien waarvan anderen zo vurig zijn overtuigd. Als ik in zie dat het me niet gaat lukken, dan geef ik meestal mijn eigen luiheid of slechte houding de schuld. Pas onlangs ben ik gaan vermoeden dat het niet aan mijn eigen toewijding of moeite ligt dat het me niet lukt om te doen wat anderen wel lijkt te lukken. Misschien zit het zo: wat ik probeerde, staat een ander prachtig, maar zal ik nooit kunnen aantrekken. Hoe hard ik het ook probeer.
Volgens mij ben ik niet de enige die zichzelf de schuld geeft. Waarschijnlijk zijn er talloze mensen die zichzelf onterecht op hun kop geven, voordat we er überhaupt aan denken om het advies van iemand anders op te volgen. Meestal met een flink schuldgevoel dat we niet meteen en met ontzag aandacht hadden voor de lessen van die overduidelijk slimme en succesvolle mega-goeroes. Nog veel meer mensen blijven waarschijnlijk boeken en artikelen lezen die helemaal niet met ze resoneren, puur omdat we denken dat wij falen als we de les niet begrijpen. Een fout die we moeten rechtzetten door koppig door te zetten. Veel mensen, waaronder ikzelf, dwingen onszelf principes te volgen die niet bij ons passen, puur omdat een beroemde naam ze aan ons uitlegt. Zijn we soms bang dat mensen ons arrogant vinden, als we de woorden van erkende meesters aan de kant zetten, of zijn we eerder bang dat ons gebrek aan affiniteit met hun lessen er eigenlijk op wijst dat we weinig aanleg hebben voor spirituele intelligentie?
Misschien zijn we niet op zoek naar een wijze goeroe om ons de weg te wijzen, maar naar een Goede Fee om ons te transformeren. Misschien proberen we vooral een Assepoester te zijn, die wordt gered en wordt herboren om te mogen dansen met schitterende mensen. Alle verdriet en sleur, weg met wat magie van een goedaardig, kunstzinnig wezen, zonder dat we iets snappen van het waarom en het waarvoor.
Ik weet zeker dat we allemaal zijn omringd door allerlei behulpzame entiteiten, maar ik denk niet dat daar een Goede Fee tussen zit. Ik weet ook zeker dat niemand gered kan worden door een andere magie dan die van onszelf. Vrede zal je nooit vinden in of krijgen van iemand anders. Die zekerheden helpen je natuurlijk alleen als je je eraan houdt.
Ik zal tot op het eind een zoeker blijven, dus ik moet onthouden dat ik de aangeboren neiging moet weerstaan om me te vergelijken met anderen. Dat de onzekerheid niet alleen lastig is, maar ook onvermijdelijk. Dat ik alleen mijn eigen pad hoef te bewandelen, waar het me ook brengt, samen met alleen die mensen en dingen waar ik me comfortabel bij voel. Ik zal moeten onthouden dat ik dat op een rustiger tempo mag doen, als ik daarmee in mijn eigen schoenen blijf lopen. Misschien kan ik dan het advies volgen van zo veel persoonlijke channelings:
— “Treed voorzichtig, mijn geliefde kind. Treed voorzichtig, wees vredig en vertrouw.”
