Je kent het vast, dit principe. Ongetwijfeld heb je erover gehoord en misschien ook in de praktijk gebracht in een bepaalde situatie. Misschien werkte het voor je, kreeg je er inzichten door, kon je anders met de situatie omgaan, veranderde je gedrag. Of misschien was het niet meteen een succes en denk je dat het voor jou niet geldt of geloof je er überhaupt niet in. Maar wat nou als het echt zo is, dat de hele wereld en alles wat je erin tegenkomt, jouw spiegel is?
Weerstand. Dat kan ik erbij voelen als ik aan dit principe denk. Wanneer ik in een bepaalde situatie zit. Iets ingewikkelds met een ander, waardoor ik me niet goed voel en dat deels bij die ander leg. Soms vind ik het te moeilijk om in zo’n geval naar mezelf te kijken en vergeet ik het principe voor het gemak zodat ik het probleem bij de ander kan leggen en zelf buiten schot blij, tenminste gedeeltelijk.
Verantwoordelijkheid nemen voor ons eigen gedrag kan enorm uitgedaagd worden wanneer het gaat om iets waar we zelf (nog) heel veel moeite mee hebben en niet mee in het reine zijn. Om dán je blik naar jezelf te richten en te durven kijken naar wat het is in jou dat de situatie gecompliceerd maakt, is hogeschoolwerk.
Het zal toch niet?
Maar stel dat het echt zo is? Dat ALLES om je heen, alles wat jij waarneemt, een weerspiegeling is van jouw eigen binnenwereld En dan ook echt álles, ook dat ene wat je niet zo graag wilt zien, niet kunt accepteren als iets van jou. Want nee, dát kan toch niet iets met jou te maken hebben?
Als je de wereld waarneemt vanuit ik en jij, daar een enorme scheiding in hebt gebracht, dan ervaar je die scheiding ook steeds in alle situaties die je meemaakt. En dat is ook heel logisch, want ergens in ons leven hebben we de scheiding gecreëerd. Toen we geboren werden, waren we nog een met alles, verbonden met de zielswereld, de oneindige ruimte die we universum noemen, daar waar alles met elkaar samenhangt.
Ik heb een langere periode in mijn leven ervaren hoe het is als deze scheiding compleet weg is in je beleving. Ik zou het een naam kunnen geven – gerealiseerd of verlicht, iets in die geest – zodat je een idee krijgt van wat ik bedoel. Het grappige is dat ik dat in die periode totaal niet zo ervoer, ik wás gewoon. Pas achteraf begon ik het te beschrijven. Er was totaal geen scheiding meer tussen mij en wat dan ook. Ik was volledig verbonden met de kern, het wezen, van anderen, met alles, ook bijvoorbeeld bomen. Dat wat ik zag was een weerspiegeling van mezelf, maar nu zonder dat mijn ego zich ermee bemoeide, want die is het die de scheiding aanbrengt. Ons wezen, onze ziel, onze essentie, is verbonden en daar kan niets of niemand iets aan veranderen, Het is alleen: geloof je het of niet?
Een wereld van scheiding
In de wereld waar wij terechtkomen als we geboren worden, zeker in dit gedeelte van de wereld, gelooft het grootste gedeelte van de mensen dit niet, dus groei je op in een wereld van scheiding, van afgescheiden zijn.
Je wordt niet aangesproken op je ziel, maar op je karakter, je gedrag, je vermogen om mee te komen in een samenleving die z’n bedje voor jou gespreid heeft op die ene manier waarvan het de bedoeling is dat jij daar in gaat passen. Gericht op de buitenkant, op skills, resultaten, modellen en formules, gedrag en stoornissen als je niet het gewenste gedrag laat zien, en de consequenties daarvan.
Maar stel nou dat je als je geboren wordt, ontvangen zou worden als een ziel die het lef heeft om een lichaam aan te nemen en een leven op deze wereld te leiden? Stel dat je herkend zou worden als die ziel en op die manier welkom geheten werd?
Stel dat die scheiding, dat membraan tussen twee werelden van binnen en buiten, universum en aarde, jij en ik, niet zo dik zou zijn, maar heel dun, bijna transparant en dat we ons één zouden blijven voelen, zelfs in of met dat lichaam?
Illusie
Ik heb dat zo gemist. Als ik aan mijn geboorte denk, kan ik enorme heimwee hebben naar hoe het óók kan. Bijvoorbeeld bij inheemse stammen, indianen… Waar je door de gemeenschap verwelkomd werd en herkend als de ziel die je bent en niet alleen als dat lichaampje met 10 vingertjes en 10 teentjes en een lief snoetje. Want dat zijn we niet! Dat is wat we erbij hebben gekregen, als een bonus. Een instrument waarmee we onszelf, onze essentie kunnen uitdrukken, vormgeven, tastbaar kunnen maken.
En toch ervaren we dat niet als een bonus. Zien we steeds die afgescheidenheid als werkelijkheid en niet de eenheid, die veel meer waar is. We zijn er vrijwel allemaal ingestonken, in de illusie. En dat wordt ons voortdurend gespiegeld in de wereld om ons heen; in onze relaties, de dingen die we doen, onze worsteling met ‘iets bereiken’, een waardevol leven leiden. De innerlijke gesprekken, discussies en ruzies (of zelfs oorlog) die we voeren met dat wat onze tegenstander lijkt, onze vijand. De niet-harmonie, de niet-verbondenheid.
Jouw spiegel
Heb je al eens geprobeerd om werkelijk alles, alles, alles als spiegel te zien voor jouw binnenwereld? Met andere woorden: volledig eigenschap te nemen over alles wat er in jou leeft. Dát te zien als jouw werkelijkheid, die je helemaal zelf hebt gecreëerd. Zonder dat je daar schuldig aan bent (want oh, dat woord komt zo snel op als het over dit soort dingen gaat). En daarmee wordt er ook iets heel gaafs duidelijk. Want als je zelf de wereld om je heen hebt gecreëerd, betekent dit dus dat jij de creator van je leven bent. En DUS… kun je ook jouw werkelijkheid veranderen, als je daar (nog) niet tevreden mee bent. Ik zeg niet dat het makkelijk is, maar is het idee alleen al niet geweldig? Dat jij zo’n fantastisch, schitterend, ongelooflijk, uitdijend, verbonden wezen bent dat nieuwe werkelijkheden kan creëren? Hoe zou het zijn als dat jouw werkelijkheid was? Dat je je leven zou leiden vanuit dit uitgangspunt?
Doe je mee?
Zullen we het aangaan, dit experiment? Dat waar je zo lang geleden ja tegen zei, maar je gaandeweg vergat. Dan ben ik er nu om het je weer te helpen herinneren 😊 Het is nooit te laat…
Je kunt opnieuw ja zeggen. Nu met dit 3d-lichaam, met deze persoonlijkheid, met het bewustzijn dat je nu hebt. En je hoeft het niet alleen te doen, ik doe gewoon met je mee.
Stap 1: JA zeggen.
Stap 2: Besluiten dat je alles omarmt (iiieeks) wat hierbij hoort, alles wat op je pad komt.
Stap 3: Alles wat er gebeurt, wat je om je heen ziet en ervaart, zien als spiegel van de werkelijkheid die jij zelf creëert. En dus, als het je niet bevalt naar binnen keren en jouw wereld veranderen, vanbinnen. Dan volgt de buitenwereld vanzelf.
Kriebels? Twijfels? Argwaan? Omdat het tot nu toe niet zo leek te werken? Snap ik helemaal, maar je bent nooit te oud om opnieuw te beginnen. Dus wat zeg je ervan? Doen? Een maand uitproberen. Deal? High five! Tot over een week of vier, bij mijn volgende artikel…
