Ik zie, weet en voel sinds flink wat jaren eindelijk weer het hart van andere mensen. Wat hun lichte en onvoorwaardelijke kant is. Hun ziel. En mijn verbinding met hen. Zelfs als ze dat hart zelf niet voelen of er weinig verbinding mee hebben. Ik hoor het als mensen uit hun hart spreken, en de meeste mensen spreken meestal niet de waarheid die in hun hart ligt maar vertellen me het verhaal uit hun hoofd. Dat komt volgens mij omdat ze ergens na hun geboorte vergeten dat ze voortkomen uit onvoorwaardelijke liefde en eenheid. Dat begrijp ik overigens prima, want als je mij dat vroeger had verteld, had ik het ook zeker niet van je aangenomen. Want ik zag dat bewustzijn vrijwel niet om me heen, en zeker niet in mezelf. Ik identificeerde mezelf dan ook heel lang vooral met het drama uit mijn jeugd. Met pijn, verdriet en eenzaamheid. Maar zo bleek uiteindelijk toen ik het helemaal zat was mijn eigen emoties niet te begrijpen, dat is vooral een manier van denken. Niet per se van voelen. Dus dat ben ik gaan doen.
Mijn hart kon ik in eerste instantie nog helemaal niet verstaan toen ik vroeg naar mijn pijn en verdriet. Dus ben ik maar gaan luisteren naar de gevoelens in mijn lichaam. Ik had ze al zo lang genegeerd. En langzaam aan, en ook met hulp van anderen, durfde ik ze aan te kijken. Mijn pijn, verdriet en eenzaamheid. Plus de bijbehorende boosheid die ik zolang onderdrukt had. Ik merkte twee dingen op. Mijn emoties verzachtten weliswaar vanwege de aandacht, maar ze gingen niet weg. En zo bleek uiteindelijk toen ik het helemaal zat was mijn eigen emoties niet te begrijpen, in mijn lichaam voelen is voor mij vooral een manier van denken. Niet per se van voelen met mijn hart. Dus dat ben ik gaan doen.
Ik vroeg opnieuw naar mijn pijn, eenzaamheid en verdriet en eindelijk kon ik het voor het eerst helder verstaan. Wat bleek nou? Daar had het helemaal geen oordeel over. En zo bleek uiteindelijk hoe ik mijn eigen emoties en die van anderen kon gaan begrijpen. Met neutraliteit en onvoorwaardelijke liefde. En sinds ik dat heb toegelaten, weet, voel en zie ik mijn hart weer. Mijn lichte en onvoorwaardelijke kant. Mijn ziel. En begrijp ik ook dat ik hier geboren ben, niet om te vergeten, maar om mezelf te herinneren.
Dus dat ben ik gaan doen.