We hebben inmiddels al het tweede lustrum gevierd van ons boek : ‘Mijn vader lijkt op Barbapapa, portretten van nieuwetijdskinderen en hun ouders (‘Wij’ zijn fotograaf Erik Buis, en journalist en healer Hermelijn van der Meijden.) In dit artikel blik ik terug op het geboorteproces, dat ons maar liefst 60 interviews bracht met nieuwetijdskinderen over die buitengewone belevingswereld en obstakels waartegen ze aanlopen.
Toen we van start gingen, hadden we nog geen uitgever, en niemand om te interviewen. Alleen een idee, en een agent die daar wel iets in zag. En verder hadden we een streven: een boek met 30 (jonge) kinderen, die elk woorden moesten geven aan een ander onderwerp. Samen moesten ze het hele spirituele spectrum beslaan; van aura tot ziel. Ze zouden niet allemaal over geesten mogen praten, er moesten veel meer dimensies aan bod komen.
Moeiteloos
Inmiddels kijken we terug op een bijzonder proces, dat bijna moeiteloos verliep. De eerste twee kinderen hadden we, via via, redelijk snel gevonden. De interviews die ik met ze had, voldeden precies aan mijn verwachtingen: ze waren informatief en buitengewoon. Met die twee verhalen maakten we een proefboekje, Drie maanden daarna, in de zomer, kwam het telefoontje van onze agent: Kosmos/Servire – een topper – wilde het uitgeven!
Met een uitgever, komt ook meteen een deadline, dus vanaf dat moment moesten we aan de slag: vrienden benaderen, netwerken aanspreken, therapeuten vragen. Want: waar vind je nieuwetijdskinderen? En ook: hoe weet je zeker dat het er een is? Om het mezelf niet te lastig te maken, gebruikte ik een ruime definitie: kinderen die meer voelen, zien, horen en/of weten dan hun leeftijdsgenootjes.
Optrommelen
De eerste 10 kinderen hadden we, binnen onze eigen kring, zo getraceerd. De onderwerpen die ze aansneden bleken nog interessanter dan ik van tevoren had bedacht. Eén meisje was een healer, een tweede was in vorige levens beland, en nog eentje gaf haar visie op acceptatie. De cover werd gemaakt. Moeiteloos weer. We kozen een foto van Moon. De titel werd een quote van haar. Ze was onze eerste geïnterviewde!
Daarna werd het even stil. Met nog 20 kinderen te gaan, leek de flow eruit. Dus ik bedacht, naar aanleiding van een verhaal van de indianen, een minder conventionele manier van ‘kinderen manifesteren’. Met behulp van drums laten de indianen het universum weten wat ze willen. Ik pakte mijn sjamanentrommel, en begon elke ochtend om kinderen te vragen. En behoorlijk specifiek. Ik wilde nog kinderen die konden praten over gidsen, engelen, en de dood. Het duurde even, dus ik bleef ze optrommelen, en toen kwamen ze! Ik vond een jongetje dat uit kon leggen hoe reïncarnatie werkt, een meisje dat communiceert met gidsen, en een jongetje met een beschermengel. Maar er ‘waaiden’ ook onderwerpen aan die ik zelf nooit bedacht zou hebben.
Resultaat
Het aantal van 30 kinderen hebben we inderdaad gehaald. Stuk voor stuk vertellen ze een bijzonder en uniek verhaal. Evenals hun ouders. Zij geven heel veel tips aan andere ouders, onderwijzers, en begeleiders; over hoe je met deze kinderen omgaat. De rode draad is steeds die van liefde, aandacht, en serieus nemen. Maar ook: in de spiegel durven kijken, als je kind je op je zwakheden wijst. De 60 interviews samen vormen een prachtig document, dat een bijdrage kan leveren aan begrip en support voor kinderen die ‘anders’ zijn, en in het algemeen: meer nieuwsgierigheid naar en interesse in spirituele dimensies.
‘Mijn vader lijkt op Barbapapa, portretten van nieuwetijdskinderen en hun ouders’ is te koop in boekhandels en via de auteur zelf:https://www.hermelijnvandermeijden.nl/
© copyright Foto’s: Erik Buis
