Kinderen die lastig gedrag vertonen zitten overduidelijk niet lekker in hun vel. Soms langdurig of soms voor een heel kort moment. Ze vertonen het lastige gedrag omdat dat, op dat moment, het beste is wat zij in die situatie kunnen.Heel vaak beantwoorden wij lastig gedrag van onze kinderen met lastig gedrag van onszelf. Niet dat we het zelf zo zien, maar vanuit het oogpunt van onze kinderen is het waar.
Een voorbeeld
Je kind wil een snoepje, koekje, ijsje, zakje chips… (vul maar in), maar jij vindt dat nu geen goed idee. Je kind wil het toch, dus het zeurt door, wordt boos, gaat huilen, stampvoeten… (vul maar in). Jij zegt nee, legt geduldig uit, zegt iets duidelijker nee, zegt dat je wilt dat het nu ophoudt, dreigt en wordt boos. Herkenbaar?
Een simpel voorbeeld, waarbij je niet direct het gevoel zult hebben dat je kind een ‘lastig kind’ is. Een voorbeeld dat we allemaal wel eens mee hebben gemaakt. En een voorbeeld op basis waarvan je kunt leren hoe lastig gedrag ontstaat, wat er gebeurt bij beide partijen en hoe het ook anders kan.
Zien dat jij lastig bent
In het bovenstaande voorbeeld, vertoon jij lastig gedrag voor jouw kind. Je dwarsboomt namelijk iets wat je kind graag wil. Als antwoord op jouw lastige gedrag, neemt je kind zijn toevlucht tot gedrag waarvan hij hoopt dat het jou op andere gedachten brengt. Zien dat jij lastig bent voor jouw kind, is dus een prachtig hulpmiddel om de situatie om te keren. En het brengt tegelijkertijd wat licht en lucht in de situatie.
Aandacht voor wat er echt is
De situatie ‘loopt uit de hand’ omdat jullie beide bij je standpunt blijven. Er gebeurt iets anders als je aandacht schenkt aan wat er werkelijk aan de hand is. In dit geval: je kind wil een snoepje en is verdrietig, boos of teleurgesteld dat dit niet mag. Door dat te benoemen en te erkennen, kom je uit de welles/nietes situatie. Daarna ontstaat er mogelijk ruimte om samen te kijken naar wat er wel kan.
Wat is er bij jou aan de hand?
Ook bij jou gebeurt er van binnen iets als je jouw kind als lastig ervaart. Als jouw gedrag steeds verder verwijderd raakt van wat je zou willen, dan leven er in jou ook emoties die gezien en erkend willen worden. Kijk dus eens wat jij voelt en accepteer dat. Denk niet, ik zou hier niet boos om willen worden, maar erken je boosheid en laat het er gewoon zijn. Pas nadat je dat gedaan hebt, ga je opnieuw de interactie met je kind aan.
Gewoon alleen maar liefdevol zijn
Zoals gezegd, een simpel voorbeeld en niet waar het mij in dit artikel echt om gaat. Waar ik hier een lans voor wil breken is om liefdevol te zijn in alle perioden in ons leven waarin we ons kind als lastig ervaren. Want wat er gebeurt, zowel in het simpele voorbeeld, als tijdens perioden waarin we ‘last hebben’ van ons kind, is dat we ons kind afkeuren. Soms openlijk, soms bewust, maar veel vaker onderhuids en onbewust.
Verwachtingen hebben
W
e spreken naar ons kind verwachtingen uit, vertellen hoe we willen dat hij is en leggen veel nadruk op wat we niet willen. Daarmee zeggen we eigenlijk tegen ons kind “je bent niet goed zoals je bent”. Juist die boodschap is lastig (of is dat hier een understatement?) voor ons kind en roept nog meer lastig gedrag op.
Wat werkt
Wat echt werkt, altijd en in iedere situatie is dat we ons kind liefdevol accepteren en de boodschap geven “je bent goed zoals je bent, ik hou van jou, wat je ook doet”. En met dat het werkt, bedoel ik dat het werkt voor je kind. Het is helend voor de pijn die er van binnen is. Het troost, omarmt en ontspant. En nee, het werkt niet altijd voor jou in de zin dat de situatie er niet altijd, voor jou, ten positieve door verandert. Maar het troost, omarmt en ontspant ook jou, echt waar!
Inspiratie
Pas geleden las ik een boek over een meisje dat op 8 jarige leeftijd wordt geadopteerd. Ze is een zogenoemd “verwilderd kind”. Ze kan niet praten, loopt alleen op haar tenen, is niet zindelijk en kan niet zelf eten. Artsen schatten haar mogelijkheden om deze dingen alsnog te leren op zo goed als nul. Haar adoptieouders geven haar vanaf het allereerste moment hun totale liefde, ze omarmen wie ze is. Hoe lastig ze ook is.
Het meisje bloeit op, leert te vertrouwen, wordt zelfstandig (zelf aankleden, zelf eten), wordt zindelijk en nog zoveel meer. Tot tranen geroerd was ik door dit voorbeeld van wat liefde kan doen. En tot tranen geroerd bij de gedachte dat wij nog zoveel kansen laten liggen om onze ‘lastige’ kinderen onze volledige en onvoorwaardelijk liefde te geven.
Als we dat wel doen, dan vinden we ook andere oplossingen. Zo had dit meisje heel veel energie en sprong ze steeds op meubels. In plaats van dit af te keuren en in te tomen, omarmden ze haar ook hierin. En zo kwamen ze op het idee om binnen een kleine trampoline neer te zetten waar het meisje naar hartelust op kon springen.
Samen er voor gaan
Ik zie dat berichten die hierover gaan veel ouders raken. Ik denk dat dat komt omdat we diep van binnen er allemaal naar verlangen om dit aan onze kinderen te geven. En er net zo naar verlangen om het zelf te ontvangen. Aangezien ik geleerd en ervaren heb dat geven en ontvangen één is wil ik je vragen om juist op alle lastige momenten jouw kind alle liefde te geven die je diep van binnen voelt. Ik doe met je mee. En als er zich nu veel mensen bij ons aansluiten, dan helen we samen onze kinderen, onszelf en een klein beetje de wereld. En, gaan we er samen voor?
Bewaar voor later op Pinterest:
