Als ouder heb je maar één wens: je hoopt dat het goed gaat met je kind. Maar wat als het anders loopt? Je kind is misschien somber of vaak boos. Het kan niet meekomen op school of heeft moeite met de maatschappelijke druk. Of het opvoeden geeft veel wrijving en botsingen. Je voelt dat je de verbinding met je kind verliest. Je kunt je kind niet bereiken en maakt je zorgen. Dit raakt je eigen diepe angst en het raakt de pijn van het kwijtraken van de verbinding met jezelf. Wat kan je als ouder voor je kind doen? De paradox is: je helpt je kind door als ouder de ommekeer naar jezelf te maken. Jij in je kracht, je kind in zijn kracht!
Spiegel van je ziel
Als moeder van drie kinderen heb ik ervaren dat mijn moederhart iedere keer diep werd geraakt wanneer het niet goed ging met een van hen. Het voelde alsof ik zelf de getroffene was. En in zekere zin is dit ook zo. Je staat als ouder niet los van je kind. Of misschien beter gezegd, je kind staat niet los van jou. Ik heb via mijn kinderen geleerd wat ik zelf te helen heb. Zij hebben mij iedere keer een puzzelstukje gegeven van mijzelf. Je kinderen zijn de spiegel van je ziel.
Zelfliefde als basis
Als kind wil je maar een ding: onvoorwaardelijke liefde van je ouder voelen. Onvoorwaardelijke liefde is er als je hart overstroomt van zelfliefde. De liefde kan dan vrij stromen tussen de harten en vormt de verbinding tussen jou en je kind. Deze geborgenheid heeft het kind nodig om vol vertrouwen het leven te kunnen ontdekken.
Mijn kinderen hadden een lieve moeder met een groot hart. Maar mijn hart stond gericht naar de buitenwereld om maar niemand teleur te stellen en de harmonie te bewaren. Angst was mijn drijfveer en dat is een situatie waarin eigenliefde ontbreekt. Kinderen voelen die angst. Ze missen de verbinding op hartniveau, mijn aanwezigheid en daarmee de geborgenheid. Het geeft hun een onveilig gevoel. Alle drie zijn op eigenwijze voor mij gaan zorgen om veiligheid te vinden. Daarmee kwamen ze in verbinding met mijn angsten. Ik kreeg drie verschillende spiegels van mijn gedrag, het voorkomen dat iemand teleurgesteld raakt of boos wordt.
De Energetische Drager
De oudste voelde zich vaak somber en teleurgesteld in zichzelf. Haar ‘energetisch ik’, haar zielenliefde, zette zij als een warme deken om mij heen waarmee zij de teleurstelling om mij heen wegduwde. Je zag fysiek niet dat ze iets deed, maar je kon het wel voelen. Heel fijn, totdat mijn kind liet zien wat ze droeg. Ze werd een mentaal slachtoffer van de energie die ze op zich nam. Alsof ze een donkere wolk energie bij zich droeg. Mijn reflex om haar teleurstelling weg te nemen, maakte haar depressieve gevoelens erger. Ik voelde angst om de controle kwijt te raken. Door mijn hart open te stellen naar mijzelf in plaats van naar de omgeving, werd zij verlost van haar sombere gevoelens.
De Aardse Vechter
De jongste liet een uitvergroot ‘pleasegedrag’ naar de omgeving zien; jezelf opzij zetten voor de ander. Zij vocht met haar ‘aardse ik’, de aardse liefde, tegen de teleurstelling in mijn omgeving. Zo ben je als ouder even vrij van ‘moeten voorkomen dat…’. Ik kon de warmte voelen waarmee ze mij vulde. Het is alsof je nooit problemen hebt met dit kind, elkaar zo goed aanvoelt. Echter, voor het kind is dit hard werken. Het houdt de sfeer gezellig, vraagt steeds of je hulp nodig hebt en zegt dat het niet erg is terwijl iemand haar pijn doet. Continu alert en afstemmen op de ander om de harmonie te bewaren. Haar gedrag putte haar fysiek uit. Zij kreeg meer rust toen ik meer in verbinding met mijzelf kwam.
Hartekind zonder aanpassing
De middelste had de zware taak op zich genomen om te laten zien wat ik probeerde te voorkomen. Hij was en is volledig in zijn hart. Deze kinderen hebben geen aanpasgedrag behalve op hartniveau. Bij de geboorte voelde het alsof mijn hart groeide voor mijzelf, een groot hart met zelfliefde. De liefde kon vrij stromen en was onze verbinding. Zoals het mag zijn.
In angst sluit ik mijn hart voor mijzelf af, mijn kind doet dat ook. Het gevolg is dat de teleurstelling die ik probeer te voorkomen, hem juist ging aansturen. Hij creëerde ruzie, was snel boos en ging teleurstellen. Een probleemkind? Of een spiegel in dat er echt iets mag veranderen. Als klein kind keek hij met ogen vol licht en liefde de wereld in. Hoe kan hij 9 jaar later zo boos en niet blij zijn? Hij liet mij zien dat er iets niet klopte. Zodra mijn hart voor mijzelf groeide, kwam bij hem het licht terug.
Wat kan je als ouder doen?
Wanneer je kind het moeilijk heeft, voel je als ouder vaak angst. Je maakt je zorgen, je wilt je kind helpen, je wilt voorkomen dat het ongelukkig is of verder in de problemen komt. De kunst is niet met de angst mee te gaan. Je aandacht richten op je kind vergroot het probleem. Je mag je aandacht omkeren naar jezelf, luisteren naar wat jou van binnen heeft geraakt. Door in liefde jezelf aan te kijken, heel je iedere keer een stukje en maak je de weg vrij om de verbinding met jezelf te herstellen. Dit pad heeft mijn zelfliefde laten groeien en geeft meer ruimte voor wie ik echt ben. Hierdoor komen mijn kinderen vrijer van mijn angsten en kunnen meer hun eigen leven gaan leven.
Liefde creëert
De kracht van liefde voor jezelf zet ook het hart open in je kind voor zichzelf. Je mag van jezelf houden. Vanuit zelfliefde kan je duidelijk je grenzen aangeven bij het opvoeden en worden ze geaccepteerd. Je kind voelt je liefde, waardoor geen afwijzing gevoeld kan worden. Misschien is het niet blij met de grens, maar de situatie escaleert niet.
