Wanneer je opgegroeid bent in een onveilig gezin waar je geen of weinig liefde en bemoediging hebt gehad, waar geen oog was voor jou als uniek persoon, is het onvermijdelijk dat je een negatief zelfbeeld hebt ontwikkeld. “Ik ben niet goed zoals ik ben’, is de boodschap die je hebt meegekregen. Waarschijnlijk heb je uit zelfbescherming voelhoorntjes ontwikkeld om de sfeer thuis aan te voelen.
Je hoeft het leven van je ouders niet te herhalen, je mag je eigen weg gaan.
Het is niet zo gek dat er een op de buitenwereld gerichte innerlijke dialoog ontstaat waarbij je gewogen en altijd te licht bevonden wordt. Je kan het nooit goed doen volgens je innerlijke criticus. Een kind kan niet begrijpen waarom het geen liefde krijgt en zal aan zichzelf gaan twijfelen en zich gaan schamen en schuldig voelen. Een kind neemt de lasten van het gezin op de schoudertjes.
Bij ons thuis was het wel goed hoor.
Je kan in een gewelddadig liefdeloos gezin zijn opgegroeid en met diepe wonden en lege handen eenzaam de grotemensenwereld zijn ingestuurd. Maar ook in een ogenschijnlijk harmonieus gezin kan veel aan de hand zijn. Onderhuidse manipulatie, je schuldig laten voelen om gewenst gedrag te krijgen, dat soort mechanismen slaan diepe wonden en kunnen ook leiden tot het ontwikkelen van een negatief zelfbeeld, waar je later misschien moeilijk de vinger op kan leggen.
Ik ben goed zoals ik ben.
Ieder kind komt puur en vanuit liefde op deze wereld. Ook jij en ik. Als het prachtige unieke wezentje met zijn eigen talenten en nog te leren levenslessen.
Er bestaat geen goed of slecht, maar ontwikkeling. Een kind kan het niet fout doen. Zou het niet mooi zijn als we onze kinderen de vrijheid kunnen geven om zich te ontwikkelen in hun eigen tempo en hen kunnen stimuleren hun eigen schoonheid, talenten en gaven te omarmen? Willen we dat in wezen niet allemaal?
Maar velen van ons zijn gekwetste kinderen van gekwetste kinderen en we hebben geleerd te luisteren naar iedereen behalve naar onszelf.
Doorgeefluikje.
Zoals ik er nu op terugkijk, waren mijn ouders zeker ook kind van de rekening. Als ik hun jeugd bezie, is het niet zo gek dat ze zijn geworden wie ze zijn (waren).
Mijn vader, verwaarloosd als kind en getraumatiseerd oorlogslachtoffer, was een man die in stilte leed.
Mijn moeder, opgegroeid in een gezin met een alcoholistische vader, zou je als narcistische persoonlijkheid kunnen benoemen.
Ik voel weerstand in mij opkomen wanneer ik dit schrijf, alsof ik met dit te benoemen hen de mogelijkheid tot groei ontneem. In mijn leven/werk probeer ik uit de labels te blijven.
Labels kunnen handig zijn om bepaalde kenmerken te benoemen en een gevoel van herkenning en erkenning te krijgen en dat is een hele opluchting. Maar een label kan ook een beperking zijn, een kader en een eindpunt van ons onderzoek waar we als slachtoffer achterblijven. We komen allemaal ergens vandaan. Een label kan het zien van een groter plaatje in de weg staan.
Ouder en kind spiegelen elkaar.
Het gehele universum werkt met je mee je ogen te openen om de pure jij weer te gaan zien en liefhebben. Er is een magnetische aantrekkingskracht die ons bij elkaar brengt met unieke kansen om ons innerlijk kind te helen.
Gedurende mijn leven als jong volwassene werd ik er mij pijnlijk van bewust dat ik veel van mijn moeders kenmerken met mij meedroeg. Dat is niet zo leuk om toe te geven, want ik ben heel lang heel boos op haar geweest. Toen ik zelf kinderen kreeg, stelde ik tot mijn schrik vast dat mijn reactiepatroon wel erg veel leek op dat van mijn moeder…
Omdat ik bepaalde trekken van mijn moeder nog zo helder voor de geest had en vooral hoeveel pijn dit bij mij als kind had veroorzaakt, ontstond er een innerlijke dialoog. Daardoor kon ik mijn kinderen blijven zien als de unieke wezens die ze zijn. Maar ik kreeg gaandeweg ook iets meer begrip voor mijn moeder (haar vergeven kon ik toen nog niet). Misschien kon ik het op dat moment nog niet voelen, maar ik kon wel mijn eigen pijn herinneren. Dit wilde ik beslist niet voor mijn kinderen.
Onvoorwaardelijk liefde.
Het is de liefde voor mijn kinderen en hun onvoorwaardelijke liefde voor mij, hun moeder, waardoor ik de moed vond om naar mezelf en naar mijn eigen handelen te gaan kijken. Geen makkelijke weg in een onveilige wereld waar ik voor mijn gevoel werd veroordeeld om wie ik in wezen ben. Stapje voor stapje kon ik gaandeweg de schuld en schaamtegevoelens achterlaten die een groot deel van mijn leven hebben gekleurd en getekend.
Vergeven maar niet vergeten.
Ik heb mezelf vergeven.
Ik heb mijn moeder vergeven.
Daardoor kon ik me losmaken van onze familiegeschiedenis. Het gaf mij de kracht om mijn eigen nieuwe pad te gaan. Nu herken ik en ben ik bewust en zeul ik de lasten van generaties voor mij niet meer met mij mee.
Heb je wel eens die engel opgemerkt die bij je was in al de moeilijke momenten?
Door mijn kinderen bij hun pijntjes en verdriet te troosten heelde ik ook mijn eigen innerlijk kind. Ik kreeg weer begrip voor mezelf en besefte dat ook IK gewoon een kind was dat liefde verdiende. Wat had ik nodig in die moeilijke situaties, hoe zou ik dat nu doen als moeder van mijzelf?
Op die manier ging ik terug in de tijd en doorleefde het verdriet van het kleine meisje in het hier en nu, voel het maar. Ik vond dat eenzame kleine kind, verstopt onder in de kast, hartverscheurend huilend. Ik nam haar op mijn schoot, dicht tegen mijn hart, sloeg mijn armen om haar heen en troostte haar.
Het is niet jouw schuld, het was nooit jouw schuld. Je bent goed zoals je bent, ik hou van jou.
Wanneer je jezelf in het HIER en NU heelt, heel je ook het verleden en de toekomst.
Die engel ben je zelf.
