Mijn oudste zoon van bijna vier is bijzonder. Mijn jongste zoon is dat natuurlijk ook. Net zoals alle anderen kinderen op de wereld. Mijn oudste zoon is alleen bijzonder druk. Met name in de ogen van een ander. Hij wordt vaak gezien als ‘vervelend’ jongetje omdat hij zo kan stuiteren, slecht luistert en ongrijpbaar is.
Het breekt mijn hart om te zien of te horen dat hij wordt beoordeeld op zijn gedrag. Ook bij mensen die dichtbij hem staan zie ik soms de geïrriteerde blikken. Het doet mij pijn omdat zijn gedrag niet is wie hij is. Hij kiest er niet voor om zo druk te zijn.
Hij is mijn spiegel
Hij is hooggevoelig èn prikkelzoekend. Niet de beste combinatie die er bestaat. Veel kinderen die hooggevoelig zijn trekken zich vaak meer terug als ze overprikkeld zijn. Mijn zoon gaat juist enorm stuiteren en kan zich met geen mogelijkheid concentreren.
Ook reageert hij sterk op (negatieve) energie van een ander. Vaak krijgt hij de schuld maar het gebeurt regelmatig dat de mensen om hem heen niet lekker in hun vel zitten. Dat voelt hij en daar reageert hij op. En dat is ook precies waarom hij het mij soms zo moeilijk maakt. Hij is mijn spiegel.
Dankbaar
Ook al heb ik een paar pittige jaren achter de rug, ik ben heel dankbaar dat dit bijzondere jongetje mijn zoon is. Hij heeft mij leren kijken naar mijn eigen issues en gedrag. Hij heeft mij leren zien dat ook ik hooggevoelig ben. Wij begrijpen elkaar maar kunnen ook ontzettend op elkaar reageren.
Verdrietig
Ik vind het heel verdrietig dat lang niet iedereen het jongetje ziet wie hij echt is. Warm, sociaal, wijs, nieuwsgierig en met een enorm gevoel voor ritme. Een lief, knuffelig mannetje dat dwars door je heen kijkt.
Gefrustreerd tot in mijn tenen
Ik begrijp natuurlijk heel goed waarom mensen hem soms als ‘lastig’ ervaren. Soms raak ik zelf ook gefrustreerd tot in mijn tenen. Dan word ik zò boos op hem omdat hij het vertikt te luisteren of omdat hij zijn broertje voor de derde keer een mep geeft. Ik kook dan zò van binnen dat ik even niet meer kan reageren vanuit mijn eigen rust.
Verantwoordelijk voor onze rust
Op dat soort momenten kan ik niet tot hem doordringen. Achteraf voel ik me er natuurlijk enorm schuldig over dat ik heb staan schreeuwen tegen dat jochie van nog geen vier jaar oud. Ik weet dat hij het niet met opzet doet. Hij heeft een drukke dag gehad.
Daarbij komt dat ik zelf ook niet voldoende rust heb genomen en daardoor op de ‘verkeerde’ manier reageer. Ik voel het als mijn verantwoordelijkheid dat we allebei niet te veel prikkels krijgen.
De sleutel
Af en toe loopt ik over van schuldgevoel maar ik weet het tegenwoordig gelukkig makkelijker naast me neer te leggen. Ik probeer te zien wat er mis ging en het de volgende keer anders aan te pakken. Ondertussen weet ik gelukkig wat de sleutel is. Voldoende rust en weinig geluid. Zowel voor hem als voor mij.
Compliment naar alle ouders
Ik hoop dat alle ouders die een extra bijzonder kind hebben vaak genoeg kunnen kijken naar al het moois dat hun kind brengt. Ik heb respect voor jullie harde werken. Jullie schuldgevoel en jullie frustraties.
Zie het als een compliment dat dit bijzondere kind bij jullie is gekomen. Dit betekent dat jullie het aan kunnen hem of haar de lessen mee te geven die nodig zijn om uit te groeien tot een mooi volwassenen mens.
