Attention Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD) is een stoornis die op dit moment alleen al bij 5 tot 10% van de Amerikaanse kinderen wordt gediagnostiseerd. Recente enquêtes, gedaan door het US Centers for Disease Controle hebben aangetoond dat:
• Ongeveer 11% van de kinderen van 4 tot 17 jaar (zo’n 6,4 miljoen) sinds 2011 de diagnose ADHD hebben gekregen
• Het percentage van kinderen met de diagnose ADHD blijft stijgen, van 7,8% in 2003 tot 9,5% in 2007 en 11% in 2011.
• Het percentage van ADHD als diagnose is met een gemiddelde van 3% per jaar gegroeid van 1997 tot 2006 (artikel) en met een gemiddelde van ongeveer 5% per jaar van 2003 tot 2011.
• Jongens (13,2%) hebben een grotere kans dan meisjes (5,6%) om ooit de diagnose ADHD te krijgen.
• De gemiddelde leeftijd waarop de diagnose ADHD werd vastgesteld was 7 jaar, maar kinderen met een ernstiger vorm van ADHD werden door hun ouders al eerder gemeld en kregen de diagnose al eerder.
• Het gebruik van de ADHD diagnose varieerde substantieel per staat, van een lage 5,6% in Nevada tot een hoge 18,7% in Kentucky.
Waar hebben we hier precies mee te maken?
In feite, naar mijn mening, is het ronduit gek. Het niet willen, of het vermogen niet hebben om op te letten bij het krijgen van informatie die de ziel niet voedt, het hart laat opspringen of pakkend is voor de geest is op geen enkele manier kenmerkend voor een stoornis, maar iets dat geheel normaal lijkt. Misschien zouden we op moeten houden te kijken naar de leerling en ons meer moeten focussen op de omgeving waar we onze kinderen mee omringen? Als het voor sommige leerlingen niet voldoende stimulerend is, betekent dat nog niet dat ze een stoornis hebben en schadelijke medicatie toegediend zouden moeten krijgen.
Sommige van deze kinderen gaan volledig op in hun eigen wereld en weigeren pertinent om op te letten, ze proberen zich op iedere mogelijke manier te amuseren door te doen wat zíj willen doen en niet wat anderen zeggen dat ze moeten doen. Deze kinderen zijn het doelwit van de farmaceutische industrie geworden en het doelwit voor wat misschien wel een gefingeerde labelcampagne is, gebaseerd op slechts zéér weinig wetenschappelijke onderbouwing.
Kenmerken die geassocieerd worden met ADHD zijn op geen enkele manier een “gebrek”. Sterker nog, er is bewijs dat suggereert dat deze kenmerken wellicht meer geassocieerd zou moeten worden met mogelijkheden, waardoor vele van deze kinderen in klassen voor (hoog)begaafden of bijzonder getalenteerden zouden moeten worden geplaatst in plaats van in de speciale onderwijsprogramma’s waar ze nu in geplaatst worden. Jammer genoeg laten nieuwe data van “the National Center for Learning Disabilities” zien dat slechts 1% van de leerlingen die worden ondersteund vanwege ogenschijnlijke “leerbeperkingen” (waarvan sommigen wel geheel en onweerlegbaar kloppen) worden toegelaten op scholen met programma’s voor (hoog)begaafden of getalenteerden. Het rapport concludeert dat “leerlingen met leer- en aandachtsproblemen worden uitgesloten van onderwijs voor (hoog)begaafden en getalenteerden, zo worden achtergesteld in leerniveau en vaker geschorst worden door school dan andere leerlingen” (1)
Dit is een vrij kwalijke kenmerk, en wat het nog kwalijker maakt, is het feit dat recente studie in cognitieve neurowetenschap aantoont dat zowel creatieve denkers, als degenen met de diagnose ADHD moeite laten zien bij het onderdrukken van hersenactiviteit die komt van het “Imagination Network” (netwerk van de verbeelding, red.) (2)(3). Er zijn geen schattingen van scholen die ons voorzien van evaluatie op creatief en denkbeeldig gebied. Deze zijn moeilijk op te tekenen en te meten en krijgen in ons onderwijssysteem maar erg weinig aandacht.
In feite, iets dat in de paragraaf hieronder wordt aangestipt, een gigantische hoeveelheid onderzoek laat zien dat het van mensen met kenmerken van ADHD veel waarschijnlijker is dat zij hogere niveau’s van creatieve gedachten en prestaties laten zien in vergelijking tot degenen die deze kenmerken niet hebben (4)(5)(6)(7)(8)(9). Onderzoek toont ook aan dat deze kenmerken worden geassocieerd met de verbreding van aandacht, en dat degenen die deze kenmerken hebben, meestal een mentaal “filter” hebben. Met andere woorden, het is hun keuze waar ze hun aandacht aan geven, en ze zijn erg selectief en strikt als het er op aankomt.
Scott Barry Kaufman, de wetenschappelijk directeur van het “Imagination Institute” van het positieve psychologiecentrum van de Universiteit van Pennsylvania zegt:
“Natuurlijk, of het een positief of negatief iets is hangt af van de context. Het vermogen je aandacht te beheersen is zeer zeker een waardevolle aanwinst, moeilijkheden om je innerlijke stem te beheersen kan in de weg gaan staan bij het opletten tijdens een saaie les op school of het kunnen concentreren op een uitdagend probleem. Maar de bekwaamheid om je innerlijke stroom van fantasie, verbeelding en dagdromen op afroep te hebben kan enorm bevorderlijk zijn voor de creativiteit. Bij het automatisch behandelen van de kenmerken van ADHD als een stoornis – zoals we zo vaak doen in de context van onderwijs – laten we onnodig te vaak competente en creatieve kinderen er tussendoor glippen.” (bron)
Een ander interessant stuk informatie om je bewust van te zijn is dat in 2004 een schrijver met de naam Gary Davis een groot deel van de literatuur die van 1961 tot 2003 is verschenen heeft beoordeeld en 22 terugkerende karaktereigenschappen van creatieve mensen, waarvan de meeste zeer positief waren en werden geassocieerd met dezelfde karaktereigenschappen als mensen die de diagnose ADHD hebben. Sommige van deze positieve eigenschappen bevatten: onafhankelijkheid, het nemen van risico’s, hoge energie, nieuwsgierigheid, humor, emoties en artistiek. Enkele van de negatieve bevatten: impulsiviteit, twistziek (ruzie zoeken, red.) en hyperactiviteit. Hij publiceerde zijn bevindingen in het boek “Creativity is Forever”
Het zijn niet de kinderen, ze hebben geen stoornis van enige aard. Ze hebben simpelweg een andere manier van leren en met een gebrek aan zich onderscheidend onderwijs in een modern onderwijssysteem. Een kind 8 uur per dag in een zo niet stimulerende omgeving laten doorbrengen is verkeerd.
De oplossing zit niet in het geven van medicijnen aan onze kinderen waarvan bewezen is dat ze extreem schadelijk zijn op meerdere manieren, om te zorgen dat een kind bijna gedwongen wordt om op te letten en te luisteren, maar ligt eerder in het veranderen van de omgeving waarin de leerling zich bevindt om het meer stimulerend en opwindend te maken. Dit is een moeilijke taak in het moderne onderwijs en iets waar onderwijsinstellingen dagelijks mee worstelen.
Deze kinderen moeten niet afgezonderd worden en gelabeld met iets dat misschien helemaal niet bestaat.
Is ADHD wel echt?
Toen ik op school zat kreeg ik deze diagnose, naast een leerstoornis en meer. Als kind wist ik altijd dat ik prima in orde was, dat alles wat ik deed en waar ik op wilde letten gewoon mijn eigen keuze was, ik heb altijd het gevoel gehad dat geen enkel label en de verwachtingen die daarmee samenhingen ook maar enigszins valide waren, en persoonlijk weigerde ik om enige medicatie die me werd aangeraden in te nemen. Ik ben erg blij dat ik dat ook niet gedaan heb.
Ik ben ook een gekwalificeerde en gediplomeerde leraar voor 7 tot 12 jarigen. Door het opdoen van ervaring, zowel als vrijwilliger als tijdens mijn werk, is mijn visie op dit onderwerp helemaal niet veranderd, maar eerder sterker geworden. Ik heb interactie zowel met deze kinderen, als met die die speciale lesprogramma’s (met meerdere “stoornissen/beperkingen”) en de manier waarop we ze labelen/bekijken is (naar mijn mening) volledig 100% achterstevoren en veroorzaakt enkel schade. De labels en beschrijvingen die het onderwijs gebruikt om deze kinderen te definiëren zijn zelfs nog erger.
Het feit dat kinderen die “moeite” hebben met het opletten bij iets waar ze niet in geïnteresseerd zijn en alleen op basis daarvan in een categorie met kinderen met een “stoornis/beperking” worden geplaatst, simpelweg gebaseerd op enkel observatie, is een angstige gedachte en ik ben blij dat ik niet de enige ben die deze vraag gesteld heeft.
Er zijn vele voorbeelden, en één van de meest recente komt van neuroloog Dr. Richard Saul. Richard Saul is een neuroloog die een lange carrière heeft gehad in het onderzoeken van patiënten die moeite hebben met een korte aandachtsspanne en een onvermogen om zich te focussen. Vanuit zijn ervaring uit de eerste hand heeft hij het gevoel dat ADHD niets meer is dan een nep-stoornis, die enkel en alleen een kapstok vol symptomen en niet een echte ziekte is. Hij heeft sterk het gevoel dat het niet als een aparte stoornis in de “American Psychiatric Association’s Diagnostic & Statistical Manual” zou moeten worden vermeld.
“We hebben de gewoonte om altijd een probleem te zien in mensen die niet binnen het systeem passen. Of ze nou niet in het standaard onderwijs willen meedraaien, niet hun hele leven willen werken of moeite hebben zich te focussen op dingen die ze niet leuk vinden, we hebben de neiging dit als een probleem te bestempelen, maar is het dat? Misschien kijken we gewoon niet ver genoeg naar binnen om uit te vinden wat er werkelijk aan de hand is of waarom we leven op de manier waarop we leven. Misschien is het tijd dat we het idee om “ergens in te passen” los moeten laten dat niet met ons resoneert, in plaats van het te labelen als een stoornis”. – Joe Martino, stichter van “Collective Evolution”.
Het is ook belangrijk om op te merken dat, volgens een artikel, geschreven in het duitse weekblad “der Spiegel”, de uitvinder van ADHD, de Amerikaanse psychiater Leon Eisenberg in een interview op zijn sterfbed zei dat “ADHD een goed voorbeeld is van een fictieve ziekte”. Het artikel circuleert al jaren rond op het web. Ik kan echter niet compleet verifiëren dat deze verklaring ook echt waar was (10).( De bron van dit verhaal is het artikel ‘Die gestresste Seele‘ in het Duitse weekblad Der Spiegel (jaargang 2012, nummer 6, 2 februari 2012)- redactie)
Het is ook belangrijk om het farmaceutische geneesmiddeleneffect op te merken in deze vergelijking. Voor (een klein uit vele) voorbeeld(en), de Amerikaanse psycholoog Lisa Cosgrove en anderen hebben financiële verbanden onderzocht tussen de Diagnostic and Statistical Manuel of Mental Disorders (DSM), panelleden en de farmaceutische industrie. Ze vonden dat van de 170 DSM panelleden er 95 (56%) één of meer financiële banden hadden met bedrijven in de farmaceutische industrie. 100% van de leden van de panels over “stemmingsstoornissen” en “schizofrene en andere psychotische stoornissen” hadden financiële banden met geneesmiddelenfabrikanten. Deze banden waren in het bijzonder sterk in de diagnostische gebieden waar geneesmiddelen de eerste manier van behandeling voor mentale stoornissen zijn. In de volgende editie van het handboek is het hetzelfde (11) (12).
“De DSM lijkt meer een politiek document te zijn dan een wetenschappelijk document. Ieder criterium voor diagnostiek in de DSM is niet gebaseerd op medische wetenschap. Er bestaan geen bloedtests voor de stoornissen in de DSM. Het vertrouwt op de bevindingen van behandelaren die vertrouwen op het handboek. *(11) – Lisa Cosgrove, PhD, Professor in begeleiding en schoolpsychologie aan de Universiteit van Massachusetts, Boston.
De woordenschat van de psychiatrie wordt nu op alle niveaus gedefinieerd door de farmaceutische industrie. * Dr. Irwin Savodnik, een assistent professor in de psychiatrie aan de Universiteit van Californië in Los Angeles. (bron)
Er is een heleboel bewijs dat suggereert dat farmaceutische bedrijven bepaalde psychiaters hebben beïnvloed om bepaald gedrag als een geestesziekte de “pathologiseren” (= te karakteriseren als een ziekte, red.) waardoor meer geneesmiddelen voor de massa in de markt gezet kunnen worden. Naar mijn mening is het bewijs daarvoor overweldigend, maar we zullen dat voor een ander artikel bewaren omdat het op zichzelf al een groot onderwerp is.
Er zijn veel dingen te overwegen als het gaat over ADHD en de inhoud van dit artikel is slechts het begin. Wat zijn jouw gedachten over ADHD? Voel je uitgenodigd om je mening met ons te delen in de ruimte hieronder.
Lees ook:
Bronnen:
- (1) http://www.ncld.org/ld-insights/blogs/kids-with-disabilities-shut-out-of-gifted-programs-held-back-more-often
- (2) http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0006899309004612
- (3) http://www.rexjung.com/creativity/2013/7/24/the-structure-of-creative-cognition-in-the-human-brain
- (4) http://psydok.sulb.uni-saarland.de/volltexte/2007/904/pdf/ADHD.pdf
- (5) http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S019188691000601X
- (6)
- (7) http://link.springer.com/article/10.1023/A:1019812829706#page-1
- (8)
- (9) http://www.amazon.com/Misdiagnosis-Diagnoses-Gifted-Children-Adults/dp/0910707677
- (10) Blech, Jörg: Schwermut ohne Scham. In: Der Spiegel, Nr. 6/6.2.12, p. 122–131, p. 128.
- (11) http://www.tufts.edu/~skrimsky/PDF/DSM%20COI.PDF
- (12) http://www.plosmedicine.org/article/info%3Adoi%2F10.1371%2Fjournal.pmed.1001190
