Dr. Gabor Maté , een bekende spreker en bestsellerauteur die zich richt op verslaving, stress, de ontwikkeling van kinderen en trauma’s, gebruikte onlangs een opvallend woord in mijn LinkedIn-feed: “Genocide”. Als holocaust-overlever zal hij weloverwogen hebben gekozen voor deze term. Maar waar doelt hij op? Niet op de Hutu’s en Tutsi’s of de Oeigoeren, maar op een wereldwijde uitroeiing van authenticiteit. Volgens Maté worden wij mensen, vooral door de “toxiciteit van sociale media”, beloond om onecht te zijn. We presenteren een ideaal plaatje in plaats van de rauwe realiteit. Nep is het nieuwe echt en de rest is desinformatie.
Onze kinderen zijn dankzij telefoon, tijd en internet al ruimschoots gewend aan deze oppervlakkigheid. Weet je hoeveel kinderen beroemd willen worden op TikTok of Instagram? Of internetmiljardair? Leraren zien dat deze wens meestal weinig goeds voortbrengt. Sommige ouders smeken scholen om mobiele telefoons in te nemen tijdens lessen, omdat constant lege, gevoelsarme, narcistische en psychopathische voorbeelden zien leidt tot navolging.
Onze oppervlakkige samenleving, met een gebrek aan oprechte verbinding, maakt letterlijk ziek. Minstens de helft van alle volwassenen gebruikt wel een vorm van medicatie of therapie. Onze ooit als zeer gelukkig bestempelde jeugd weet niet meer waar ze menselijke verbinding moeten zoeken, behalve in een zorgvuldig geprogrammeerd beeld in hun hoofd. Vastgeketend aan de mobiele telefoon krijgen ze les over zogenaamde inclusie in een samenleving die geen respect en liefde toont voor de onschatbare wijsheid van kinderen. Ze worden niet als gelijkwaardige wezens gezien in deze onbewuste samenleving.
“We wonen toch in een rijk land” roept de rationele volwassene die niet meer wil voelen. “We hoeven niet zoals kinderen in Afrika naar de waterput te lopen en ieder kind in Nederland heeft recht op onderwijs.” Dat kinderen die wél naar de waterput lopen vele malen per dag meer lachen en zich onderdeel voelen van een gemeenschap, negeren we. Anders zouden we misschien wel jaloers worden op die zogenaamd kansarme kinderen die nog verbonden zijn met de natuur en de mensen en dieren om zich heen.
Ondertussen krijgt onze innerlijke wereld steeds minder ruimte doordat we ons in steeds kleinere hokjes aanpassen aan ons idee van de maatschappij, gebaseerd op sociale media. We passen ons aan andere neppers aan en geven onze autoriteit weg omdat we, ons van binnen onmachtig voelend, antwoorden buiten onszelf blijven zoeken. Als kleine kinderen die niet van hun ouders hebben kunnen leren over hartsverbinding, omdat die dat zelf ook niet hebben meegekregen van de generaties voor hen. Familieopstellingen zijn niet voor niets zo populair.
Volwassenen zoals jij en ik, die zich aan anderen aanpassen en hun pure zelf niet meer laten zien omdat ze menen daarmee goede volwassenen te zijn, zijn met al hun goede bedoelingen vooral getraumatiseerde kinderen met levenservaring. En daar mogen we ons eindelijk weer eens liefdevol mee verbinden. Het is hard nodig en letterlijk iedereen wordt er wijzer van.
PS: Je kunt me hier volgen op Instagram, of connect met me op LinkedIn