Hier in het Westen is een levensstijl van onnodige uitgaven opzettelijk gecultiveerd en gevoed door grote bedrijven.
In de documentaire “The Corporation” laat een marketingpsycholoog zien hoe makkelijk het is om de verkoop te verhogen door je te richten op zeurende kinderen en het effect dat zeuren heeft op de uitgaven van de ouders.
“Je kunt consumenten manipuleren zodat ze je producten willen hebben en dus kopen. Het is een spel” – Hughes, medebedenker van “The Nag Factor”.
Geschreven door Andrew Barker
Dit is slechts een klein voorbeeld van iets dat overheerst in onze cultuur: bedrijven maken geen omzet door de deugden van hun producten te promoten, maar door een cultuur te creëren waarin honderden miljoenen mensen zinloze spullen kopen om ontevredenheid weg te jagen. Dit doet denken aan de analogie van cultuur als “hongerige geesten”; een cultuur van mensen die voortdurend willen en nodig hebben, maar nooit tevreden zijn.
We kopen spullen om onszelf op te vrolijken, om bij te blijven met de buren, om onze kindertijdvisie van hoe onze volwassenheid zou zijn te vervullen, om onze status aan de wereld te laten zien en om allerlei andere psychologische redenen die heel weinig te maken hebben met hoe nuttig het product echt is. Hoeveel spullen staan er in je kelder of garage die je het afgelopen jaar niet hebt gebruikt?
De 40-urige werkweek
Het ultieme instrument voor bedrijven om een dergelijke cultuur in stand te houden is om de 40-urige werkweek tot de normale levensstijl te maken. Onder deze werkomstandigheden moeten mensen ‘s avonds en in het weekend een leven opbouwen. Door deze regeling zijn we van nature meer geneigd om veel geld uit te geven aan entertainment en gemakken omdat onze vrije tijd zo schaars is.
Het laatste wat mensen willen doen na een dag hard werken, is sporten, zichzelf verbeteren, zich verdiepen in hun passie of vraagtekens zetten bij hoe de dingen zijn. Opluchting en bevrediging zijn meestal de eerste en belangrijkste dingen waar het publiek naar op zoek is. De achturige werkdag ontwikkelde zich tijdens de industriële revolutie in Groot-Brittannië in de 19e eeuw, als verlichting voor fabrieksarbeiders die werden uitgebuit met werkdagen van 14 of 16 uur.
Naarmate technologieën en methoden zich verder ontwikkelden, konden arbeiders in alle industrieën veel meer waarde produceren in een kortere tijd. Je zou denken dat dit zou leiden tot kortere werkdagen. Maar de 8-urige werkdag is te winstgevend voor grote bedrijven, niet vanwege de hoeveelheid werk die mensen in acht uur gedaan krijgen, maar omdat het zorgt voor een koopgrage bevolking. Het schaars houden van vrije tijd betekent dat mensen veel meer betalen voor gemak, bevrediging en alle andere verzachtende omstandigheden die we kunnen kopen. Het zorgt ervoor dat we televisie blijven kijken en de reclames. Het houdt ons onambitieus buiten het werk en grotendeels apathisch.
We zijn een cultuur binnengeloodst die ons moe maakt, die hongerig is naar verwennerij, die bereid is veel te betalen voor gemak en vermaak, en vooral, die vaag ontevreden is met ons leven zodat we dingen blijven willen die we niet hebben. We kopen zoveel omdat het altijd lijkt alsof er nog iets ontbreekt.
Het interessante is dat hoe meer mensen ik spreek, hoe meer het lijkt alsof ze niet eens op deze manier willen leven. De vraag is waarom we het nog steeds doen.
Er wordt heel weinig tijd besteed aan het buiten onze huidige kennis en manier van weten treden om te onderzoeken wat er nog meer mogelijk is. We creëren meestal vanuit ons verleden en het cynisme van ‘realistisch’ zijn. We zitten ook vast in strijdlustig denken en proberen overal waar we kijken de schuld te leggen.
Er wordt heel weinig aandacht besteed aan nieuwe en opkomende mogelijkheden. Dit is een soort paradox omdat de aandacht wordt gekaapt door meer dramatische, polariserende of afleidende inhoud. Er is dus weinig stimulans voor makers van inhoud om deze inhoud te maken, omdat het wordt afgewaardeerd in sociale feeds, plus mensen gaan er minder mee om.
Het gebrek aan stimulans om deze inhoud te maken wordt dan cultuur. De “topdenkers” die er zijn, komen voortdurend met slimme debatten, gotcha’s en argumenten in Instagram-clips en YouTube-shorts, allemaal bedoeld om de aandacht te trekken in plaats van dieper na te denken.
Sinds 2023 worden we geconfronteerd met de komst van AI en automatisering die na verloop van tijd onvermijdelijk sommige banen zullen wegnemen – en zo hoort het ook, aangezien deze technologieën kunnen worden gebruikt om mensen meer vrije tijd te geven. Maar zal de economie verschuiven om het leven van mensen makkelijker te maken als ze hun werk verliezen? Of wordt de afhankelijkheid van de overheid de volgende stap voorwaarts? Het lijkt erop dat een revisie van het systeem de enige redelijke manier is om dit probleem aan te pakken.
Een economie gebaseerd op frivole verslavingen en bevrediging
Westerse economieën zijn op een zeer berekende manier gebouwd op bevrediging, verslaving en onnodige uitgaven. We geven uit om onszelf op te vrolijken, te belonen, te vieren, problemen op te lossen, onze status te verhogen en verveling te verlichten. Kun je je voorstellen wat er zou gebeuren als de hele westerse wereld zou stoppen met het kopen van zoveel onnodige rommel die niet veel blijvende waarde aan ons leven toevoegt? De economie zou instorten en nooit meer herstellen.
Al onze bekende problemen, zoals zwaarlijvigheid, depressie, vervuiling en corruptie, zijn wat het kost om een triljoen dollar economie te creëren en in stand te houden. Om de economie “gezond” te houden, moet deze wereld ongezond blijven. Gezonde, gelukkige mensen hebben niet het gevoel dat ze veel nodig hebben dat ze nog niet hebben, en dat betekent dat ze niet veel troep kopen, niet zoveel vermaakt hoeven te worden en uiteindelijk niet veel reclames kijken.
De cultuur van de achturige werkdag is het krachtigste middel van het grootkapitaal om mensen in diezelfde ontevreden staat te houden waarin het antwoord op elk probleem is om iets te kopen.
Misschien heb je wel eens gehoord van de Wet van Parkinson? Het wordt vaak gebruikt over tijdsgebruik: hoe meer tijd je hebt gekregen om iets te doen, hoe meer tijd het je zal kosten om het te doen. Het is verbazingwekkend hoeveel je gedaan kunt krijgen in twintig minuten als twintig minuten alles is wat je hebt. Maar als je de hele middag de tijd hebt, duurt het waarschijnlijk veel langer.
De meesten van ons gaan op deze manier met hun geld om. Hoe meer we verdienen, hoe meer we uitgeven. Het is niet zo dat we opeens meer moeten kopen omdat we meer verdienen, alleen omdat we dat kunnen, dus doen we dat. Het is heel moeilijk voor ons om te voorkomen dat we onze levensstandaard (of in ieder geval onze uitgaven) verhogen telkens als we een loonsverhoging krijgen.
Moeten we in de rimboe gaan wonen om hieraan te ontsnappen?
Ik denk niet dat het nodig is om dit hele lelijke systeem te mijden en in de rimboe te gaan wonen, maar we kunnen er zeker goed aan doen om te begrijpen wie de grote commercie echt wil dat we zijn. Ze zijn al tientallen jaren bezig om miljoenen ideale consumenten te creëren en dat is ze gelukt. Tenzij je een echte anomalie bent, is je levensstijl al ontworpen.
De perfecte klant is ontevreden maar hoopvol, ongeïnteresseerd in serieuze persoonlijke ontwikkeling, zeer gewend aan de televisie, fulltime werkend, redelijk verdienend, zich uitlevend in zijn vrije tijd, op de een of andere manier net rondkomend en zich volledig onbewust van de manier waarop zijn leven is gefabriceerd en zal deze gevangenismuren actief verdedigen.
Ben jij dit? Misschien is het tijd om jezelf te bevrijden.
