Een paar weken terug zag ik de nogal ziiige film met Will Smith, getiteld: Collateral Beauty vrij vertaald als: bijkomstige schoonheid. De film zelf vond ik iets te cliché en onwaarachtig gespeeld, maar de strekking en de titel spreken me des te meer aan.
Over de schoonheid die bij pijn komt kijken. Over licht wat juist in het donkere te vinden is. Dat er áltijd schoonheid komt kijken bij pijn, hoe erg je pijn ook is. Als je het maar wíl zien. Als je maar wil kijken naar de bijkomstige schoonheid van je pijn. Hoe moeilijk het soms ook lijkt.
Boodschappen van je ziel
Inmiddels weet ik zeker dat het Donkere een bijkomstige schoonheid in zich draagt en dat het een hoger doel dient. Dat bijvoorbeeld zelfdestructie, ziekte en verlies sterke boodschappers van je ziel zijn. Dat ze je iets komen vertellen. Iets wat je misschien hardnekkig aan het ontkennen bent, iets wat je niet wilt of durft te zien. Iets wat gebaseerd is op angst.
Ik schrijf hierover omdat ik vorig jaar vrij ongelukkig uitgleed door een plas water waar ijzel in zat. Die uitglijder van een paar luttele seconden zorgde voor een jaar waarin ik min of meer gedwongen werd tot het verkennen van mijn grenzen en overgave. Het verkennen van mijn fysieke en energetische grenzen en de overgave aan allerlei diep weggestopte gevoelens, angsten en pijnen. Ik diende me over te geven aan wat er op dat moment was.
Op mijn rug, liggend op de bank met niets anders dan een tikkende klok, een ongevulde agenda en het uitzicht op een verlaten straat lag ik te vechten als een beest. Niet tegen de ziekte. Nee. Ik vocht tegen de leegte in mijn ziel. Dat vechten tegen de leegte duurde eindeloos en maakte alles erger. Series, films, boeken, medicijnen, drank, voeding, spelletjes, social media.. het waren de tissues die het gat van mijn ziel moesten dichten. Wat natuurlijk niet lukte, want de doekjes waren niet stevig genoeg. Dus wat deed ik? Weggooien en nieuwe kopen. Blijven stelpen met middelen die niet op dieper niveau werkte, blijven aanklooien, blijven huilen.
Streven naar liefde
De hersteltijd, het letterlijke vallen en weer opstaan. Het opnieuw vallen. Het opnieuw leren opstaan, de tijd, maar vóóral de stilte heeft me laten zien hoe erg mijn angstige ego altijd maar op zoek was naar geruststelling. Hoe mijn ego het vertrouwen en het respect van de ander onbewust probeerde af te dwingen met bepaald gedrag. Met daden. Omdat dat in mijn optiek de enige manier was om de liefde te krijgen waar ik zo naar streefde. Feitelijk een soort ruilhandel. Ik doe iets waarvan ik denk dat jij het verwacht. Jij bent inderdaad blij, dus ik ben ergens ook blij. Die ander is gerustgesteld. Ik mag er dus zijn.
Onder die voorwaarden was ik in mijn ogen geliefd. Alleen met bepaald behaald succes, alleen met geholpen mensen, alleen met blije gezichten om me heen, alleen met geslaagde projecten, alleen met zoveel likes of clicks en cijfers op de bankrekening mocht ik er pas zijn. Anders: beter verdwijnen of net zo lang aan mezelf werken en/of mezelf onzichtbaar houden tot ik zelf vond dat ik er mocht zijn.
Geluk en liefde was dus in mijn optiek pas te verkrijgen bij het voldoen aan al die voorwaarden. Liefde kreeg je door te doen, door gewenst gedrag te vertonen, door mensen gerust te stellen en te helpen, door zogezegd ideaal te zijn.
Maar met mijn lichamelijke uitval kon ik me niet meer waarmaken. Dat gaf mij die gevoelens van leegte. Dat gaf het gevoel van ‘gaten’ in mijn bestaan. Mijn bestaansrecht was op een wankel punt gekomen. Ik kon namelijk niets meer doen, niets meer geven om te krijgen.
Geluk vind je niet in iets buiten je om.
In de leegte
Hoe, lieve heer? Ik vroeg het heel vaak. Hoe houdt bloeden van mijn binnenste op? Hoe maak ik een einde aan deze nare leegte? Toen ik eindelijk weer een beetje kon lopen en elke dag op mijn krukken naar het parkje in de buurt schuifelde, kreeg ik langzaam antwoorden. Ze kwamen tot mij in rust. In dankbaarheid. In overgave. Alsof ik vervolgens een stem hoorde praten in mijn hoofd die tegen me sprak. In mijn Iphone -notities typte ik vervolgens:
Geluk vind je niet in een huis, een partner, een baan, een project, een prachtig geleverde prestatie, in familie of vrienden. Geluk vind je ook niet in kunst of in cultuur, niet in reizen. Niet in anderen. Niet in íets buiten je om. Je denkt van wel, soms lijkt het ook zo, en toch: geluk krijg je niet blijvend van iets of iemand buiten je om. Wel tijdelijk. Zeker. Tijdelijk kun je heel veel geluk halen uit bovenstaande dingen. Maar het maakt je afhankelijk. En zodra iets van de zaken waar jij je geluk uithaalt op één of andere manier bij je wegvalt, ben je weer terug bij af, dan is er weer sprake van leegte en angst. Afhankelijkheid van iets of iemand buiten je om leidt tot: angst voor verlies en tekortkoming, leegte, jaloezie, controle en verslavingen. Het leidt tot zelfdestructie en zelfondermijning.
Geluk haal je dus alleen maar uit jezelf door liefde en vertrouwen te ademen. Door angst of boosheid uit te blazen. Door dat talloze keren te herhalen en door jezelf daar fors in te trainen. De liefde die je na een tijd in en uitademen voelt, komt uit jou en heeft geen oorsprong of voorwaarden. Het zit er. Je haalt het uit je hart en het geluk vind een prachtige weg via de natuur en via muziek, via kunst. Via creatie, via manifestatie en via de liefde van anderen.
Je krijgt geen liefde door beloning en erkenning en daarmee geruststelling van anderen na te streven en te ontvangen. Liefde zit in je en je kunt het oproepen en aanspreken waar je ook bent en met wie of wat je ook bent. Via mooie zaken van buitenaf wordt liefde nóg intenser nóg mooier en nog dieper. Maar je hebt die zaken van buitenaf niet nodig om liefde en dankbaarheid te voelen. Dat zit in je.
Bij iedereen.
Vertrouwen
Ik heb dus niets nodig behalve mijn wil, dacht ik. Mijn wil om te vertrouwen. Mijn wil om liefde te ademen. Geen bevestiging van anderen, geen zogenaamde identiteit, geen vader of moederfiguur als partner, geen verslavingen, geen ultrastrak lichaam, geen vrienden, geen genot, geen verlangen, geen pil, geen boek, geen yoga, geen meditatie. Niets is eerst nodig om op mezelf te leren vertrouwen, behalve mijn wil om te vertrouwen. Dat is dus de diepere betekenis van vrijheid en geluk. Dat is dus Liefde.
Vertrouwen zorgt ervoor dat zaken als zelfhulpboeken, je talenten en de manier waarop je die inzet, meditatie, zelfkennis, yoga, een baan, buitenzijn, vrienden, passie, genot en verlangen bijdragen en jouw geluk alleen maar vergroten. Maar je hebt al die zaken niet nodig óm te vertrouwen. Alleen maar je wil, je intentie om te vertrouwen is fundamenteel.
Oefening baart
Hoe vaak ben ik weer de fout in gegaan na deze prachtige inzichten? Duizenden keren. Hoe vaak moe(s)t ik mezelf toch weer bewijzen en eerst heel veel geven? Miljoenen keren. Hoe vaak zegt mijn lichaam nu heel snel: stop Janine, je doet het weer? Elke dag.
Nieuwe condities, nieuwe standaarden, n Nieuwe manieren van liefhebben. Nieuwe ideeën over (zelf)vertrouwen, transitie op grote schaal. Veranderingen om onafhankelijk, gelukkig en vrij te worden, zonder hulp van iets van buitenaf. Het kost enorm veel tijd. Het kost tijd, pijn, moeite en wilskracht om jezelf opnieuw te programmeren.
Zodra er weer donkerte opkomt in je geest. Op wat voor manier dan ook. Met ziekte, verlies of uitval. Dan betekent dat: keer terug naar je diepgewortelde intentie om onafhankelijk te worden. Keer terug naar de Liefde in je ziel. Keer terug naar God.
