Ademtarisme oftewel Breatharianisme, dat is leven zonder te eten. Dit gebeurt al duizenden jaren. Wereldwijd is er in heel wat culturen over dit vermogen geschreven. In het derde boek van de De yoga sutra’s worden bijvoorbeeld zo’n 25 siddhi-krachten vermeld die buitengewone eigenschappen zouden hebben. In het boeddhisme is dit algemeen erkend en ook in andere spirituele tradities. Verwerving van de siddhi‘s zou kunnen leiden tot helderziendheid, telekinese en dus ook bevrijding van honger en dorst.
Al staat de moderne wetenschap steeds minder huiverig tegenover vermogens als telepathie, remote viewing en voorkennis, dan nog is er maar weinig onderzoek gedaan naar breatharianisme. Toch zijn er wel enkele briljante geesten die geloven dat het echt bestaat, waaronder Nikola Tesla. Die zei er in 1901 het volgende over:
Ik vermoed dat het leven zich zal ontwikkelen tot een bestaansvorm die geen behoefte meer heeft aan voeding, die niet de hele tijd vast zit aan beperkende behoeftes. Waarom zou een levend wezen niet alle energie die het nodig heeft om te functioneren gewoon uit zijn omgeving kunnen halen, in plaats van voedsel tot zich te nemen en dat dan met een ingewikkeld biochemisch proces om te zetten in de energie die het nodig heeft om te kunnen blijven bestaan? (Bron)
Bevrijding van voedsel en honger klinkt best wel vergezocht en volgens de moderne biologie zou het ronduit onmogelijk zijn. Maar ja, als de geschiedenis van de moderne wetenschap ons één ding leert, is het dat wat de ene dag nog onmogelijk is, de volgende dag in de schappen ligt. Een goed voorbeeld hiervan is de recente ontdekking dat mensen met hun geest het eigen immuunsysteem kunnen beïnvloeden.
Eens kijken wat er gebeurde toen mensen die aangaven niet te eten wetenschappelijk werden onderzocht.
Breatharianisme
Er zijn verbluffende resultaten bereikt met Bigu Qi Gong diëten en Qi Gong vormen waarin helemaal niets werd gegeten. Er stond een studie in het American Journal of Chinese Medicine, zoals terug te vinden in het US National Library of Medicine archief, waarin aangetoond werd dat een bepaalde vrouw met bijzondere vermogens in staat was gebleken invloed uit te oefenen op de kiemsnelheid van zaadjes om een betere zaadjesvoorraad te creëren. Dit is maar één, gedocumenteerd, voorbeeld.
Aanhangers van de charismatische beweging in India zeggen ook prima te kunnen leven zonder eten. Dean Radin, die over de wetenschap gaat aan het Instituut voor Noëtische Wetenschap, de organisatie van wijlen astronaut Edgar Mitchell, legt het als volgt uit in zijn boek Supernormal: Science, Yoga, and the Evidence for Extraordinary Psychic Abilities:
Dit betekent dat het menselijk lichaam omgevingsenergie in voedingsstoffen kan omzetten. Door dit vermogen te oefenen, kan iemand zo lang als hij wil zonder eten, en misschien zelfs zonder water! In de Yoga Sutra’s wordt dit in Pada 111:30 als een siddhi omschreven: bevrijding van honger en dorst.
Dit lijkt keihard in te gaan tegen een overweldigende hoeveelheid van onze medische kennis; wij hebben tenslotte geleerd dat het menselijk lichaam vijf dagen zonder water zou kunnen en hooguit een paar weken zonder eten. Langer dan dat, dan ben je dood. En ondanks een behoorlijke lijst voorbeelden van mensen die jaren zonder eten hebben volgehouden, misschien zelfs zonder drinken, zien de meeste voedingsdeskundigen en biochemici dit toch als absurd en onmogelijk. De mensen die beweren dat het echt kan – en dat zijn er wereldwijd toch honderden – zien ze als knettergek. Misschien dat er een paar gekken tussen zouden kunnen zitten. Maar toch niet al die mensen?
Prahlad Jani
Prahlad Jani komt uit Ahmedabad in India. Hij beweert dat toen hij 11 was, de hindoegodin Amba tot hem kwam en hem vertelde dat hij geen voedsel meer zou hoeven eten. Naar verluidt heeft hij sinds de jaren ’70 in een grot gewoond, en hij zegt zijn hele leven, hij was 81 in 2012, verder (bijna) niet te hebben gegeten.
In 2003 én in 2010 werd Jani onderzocht in het Sterling Ziekenhuis in Ahmadebad door dr. Sudhir Shah en zijn collega’s. Shah is een neuroloog met twintig jaar ervaring en bovendien professor en opleidingshoofd aan de neurologieopleiding van de KM School of PG Medicince and Research.
Tijdens het eerste onderzoek, in 2003, werd Jani de klok rond gemonitord, zowel door personeel van het ziekenhuis als met camera’s. Hieruit bleek dat Jani daadwerkelijk niets at of dronk. Hij vertoonde ook geen fysiologische veranderingen, wat, wederom volgens de moderne medische wetenschap, onmogelijk zou zijn. Dit onderzoek duurde tien dagen. Misschien lijkt dat niet zo lang, maar tien dagen zonder eten of water, zonder merkbare invloed op iemands fysiologie, is uiterst opmerkelijk.
Van 22 april tot 6 mei 2010 werd Jani opnieuw onderzocht in het zelfde ziekenhuis. Hij werd gadegeslagen door vijfenveertig onderzoekers, onder andere afkomstig van het Indian Defence Institute of Physiology and Allied Sciences. Hij heeft toen twee weken aantoonbaar niets gegeten of gedronken. Net zoals 7 jaar eerder vertoonde hij geen enkel teken van fysieke achteruitgang. Dit is echt ongelooflijk en het strookt voor geen meter met wat wij (denken te) weten over het menselijk lichaam en de noodzaak tot voeding van het menselijk lichaam.
Zoals misschien te verwachten, zijn noch deze onderzoeken, noch de bevindingen, ooit gepubliceerd in wetenschappelijke tijdschriften. Toch is er een boel kritiek op gekomen, maar die lijkt redelijk makkelijk te pareren. Het idee dat Jani met behulp van zijn volgelingen toch aan de oplettendheid van het ziekenhuispersoneel en van de camera’s zou zijn ontsnapt, en dat hij dan stiekem zou hebben gegeten en gedronken, bijvoorbeeld. Het ziekenhuispersoneel houdt echter vol dat dit echt niet kan, omdat hij echt de hele tijd in de gaten zou zijn gehouden, conform de onderzoeksopzet.
Zelfs met deze kritiek lijkt het bewijs aanwezig. Het vermogen van Jani komt dan inderdaad overeen met de bekende siddhi.
Een groep wetenschappers, waaronder de medewerkers van het eerder genoemde Defence Institute of Physiology and Allied Sciences, gaf in 2010 een persverklaring aan ABC News:
We kwamen tot de conclusie dat als dit echt bij een mens gebeurt, zelfs al is het maar voor vijftien dagen, dat dat immense gevolgen zou hebben voor zowel de medische wetenschap als voor het welzijn van de mensheid.
We hebben dus besloten om de onderzoeksuitkomsten niet te negeren, maar om ze op empirische, wetenschappelijk verantwoorde wijze verder uit te diepen. De onderzoeksopzet was er niet op uit om het verhaal van één mens te bewijzen of te ontkrachten, maar om een wetenschappelijke koers te verkennen en een nieuw fenomeen te bestuderen. (BRON)
Best een interessant verhaal, hé?
Michael Werner
Dan was er nog een geval, met de scheikundige Michael Werner, directeur van een farmaceutisch onderzoeksinstituut in Zwitserland. De heer Werner stelt dat hij op 1 januari 2001 is opgehouden vast voedsel te eten. In oktober 2004 is hij tien dagen lang onderzocht op de Intensive Care-afdeling van een ziekenhuis in Zwitserland, en net als Jani, vertoonde ook Michael Werner geen duidelijke fysiologische veranderingen. De resultaten van dit onderzoek zouden nog niet gepubliceerd zijn.
Dean Radin van het Instituut voor Noëtische Wetenschap verklaart waarom zulke onderzoeken misschien wel nooit gepubliceerd zullen worden en waarom er heel weinig aandacht is geweest voor dit bijzondere fenomeen:
Het opvallendste aspect aan de onderzoeken naar zogeheten breathariers is de gapende kloof tussen enerzijds het belang van het verschijnsel en anderzijds de bijna absolute desinteresse van de gevestigde wetenschap. Als het echt mogelijk is om een gezond leven te leiden zonder iets te eten, zou dat extreem makkelijk aan te tonen moeten zijn, en als het aangetoond zou worden, zou het van extreem belang zijn, zowel voor de wetenschap als voor de mensheid.
Het is nu eenmaal zo dat de meeste wetenschappers zaken die ze niet kunnen verklaren, het liefst afdoen als belachelijk en zo al niet onmogelijk dan toch minstens hoogst onwaarschijnlijk. Ze zullen er dus niet eens onderzoek naar willen doen. Liever nog verwerpen ze de gedachte direct al, zonder dat ze er met wetenschappelijke neutraliteit en nieuwsgierigheid naar zouden kijken.
Een andere reden voor dit verschijnsel zou wel eens angst kunnen zijn. Onderzoekers zijn voor hun financiering meestal afhankelijk van verschillende belanghebbenden, en ze weten maar al te goed dat als een onderwerp krankzinnig aandoet, de fondsenwerving best eens een probleem zou kunnen worden. Zouden ze toch een dergelijk zweverig onderzoek aangaan, dan kunnen ze rekenen op de hoon van het establishment.
Werner had van het breatharianisme gehoord van een Australische spirituele lerares, Jasmuheen, die leert over de overgang van eten naar niet eten. Jasmuheen zelf is ook onderwerp van een onderzoek geweest, maar zij vertoonde na 48 uur monitoring al klachten als stress, hoge bloeddruk en uitdroging. Wie dit leest is niet gek, dit is niet iets waar je zomaar instapt. Het kan extreem gevaarlijk zijn; het komt nogal eens voor dat mensen overlijden als ze zomaar met eten en drinken stoppen.
De wetenschap van het vasten
De wetenschap begint langzamerhand wel open te staan voor de positieve effecten van onthouding. Mark Mattson, hoofd van de onderzoeksafdeling neurowetenschap aan het National Institute of Aging en tevens professor in de neurowetenschap aan de John Hopkins Universiteit, gaf in 2014 een geweldige TED-talk over vasten. Kennelijk zorgt vasten ervoor dat er nieuwe stamcellen aangemaakt worden, dat je DNA herstelt en dat zowel kanker als Parkinson en Alzheimer bestreden wordt, om maar eens wat te noemen.
Ook interessant is dat uit onderzoeken met dieren naar voren komt dat minder voeding vaak leidt tot een betere gezondheid en zelfs een langer leven.
Arjun Walia