“Dus jij neemt beslissingen op je gevoel“, echode mijn oude vriend O aan de telefoon. We bespraken de pandemie. Ik meende een combinatie van verbazing, onbegrip, zorg en medelijden in zijn stem waar te nemen. Dat doe je toch niet! Beslissen op je gevoel, hoe haal je het in je hoofd. Beslissen doe je naar aanleiding van feiten. Op basis van Data. Wetenschap. Cijfers, Formules en Letters...
Ik legde met tegenzin uit, want hoe lang kent ‘ie mij nou al wel (of toch niet?), dat ik ook altijd mijn hoofd gebruik. Ook die informatie verwerk, de data, cijfers en wetenschap, maar dat ik uiteindelijk, zoals ik vrijwel altijd doe, mijn gevoel de doorslag laat geven. Wat zegt mijn innerlijke weten hierover, wat voel ik in mijn hart? Ergens begreep ik wel dat er hier twee verschillende perspectieven op mannelijkheid botsten. De broodnuchtere familieman die zich graag op wereldlijke feiten en data baseert en ik, de intuïtieve man die ook zijn verstand gebruikt, maar die toch echt graag alles van binnenuit wil voelen.
Toen ik net op de lagere school zat, wilde ik Frans en Engels leren spreken om zo met meer kinderen te kunnen spelen en praten op de camping in Frankrijk. Ik hield ook zeer van lezen en tv-kijken omdat het, net als andere talen leren spreken, mijn wereld zo enorm vergrootte. Ik verslond niet alleen boeken, ik deed daarmee ook ongemerkt heel veel kennis op. En ik zag, door om me heen te kijken, dat op school en in de samenleving kennis werd gewaardeerd. Als je veel feiten kan onthouden en kan reproduceren wanneer gewenst, dan is dat ‘goed’. En dat kon ik, met speels gemak, ook al vond ik naar school gaan niet makkelijk want veel te saai. Men vond mij een intelligente, zij het meestal onderpresterende, leerling en Trivial Pursuit, hoe toepasselijk, was mijn domein.
Maar vanbinnen begreep ik niks van wat om me heen in het algemeen als intelligent werd beschouwd. Niks van waarom ik als intelligent werd gezien. Omdat dingen begrijpen en onthouden zo makkelijk voor me was – ik zag vaak letterlijk hele bladzijden voor me in mijn hoofd als ik iets moest reproduceren – heb ik dat nooit als intelligent gezien. Het kostte me immers niet zo veel moeite en kennis vergaren, daar moest je ook lang en hard voor werken, zag ik om me heen. Dat was een hele serieuze zaak. Dus ik kon dat innerlijk niet rijmen. Na de middelbare school had ik het wel gehad met het saaie schoolsysteem, met boekenkennis verzamelen, en Trivial Pursuit. Ik miste iets in de meeste leraren, in de scholen en in de samenleving wat ik pas vele jaren later voor mezelf kon omschrijven. Ik miste kennis gebaseerd op Liefde en op Wijsheid. Dat wat ik ergens vanbinnen kon voelen. Niet bedenken, niet reproduceren, niet begrijpen, maar voelen.
Ik heb na de middelbare school nog jarenlang gezocht naar liefde en wijsheid om me heen. In de maatschappij, in werk, in relaties en in de andere mensen om me heen, en regelmatig zag ik ze. Lange tijd voelde ik me niet thuis in deze harde, door mannelijke energie gedomineerde maatschappij vol ratio en mind, waar intuïtie en voelen heel lang alleen aan vrouwen, hysterisch of niet, en kinderen werd toegeschreven. Waar de meeste mensen in mijn ogen een masker dragen en niet authentiek zijn. Waar we geld de voorrang geven ten opzichte van menselijkheid. Volkomen afgescheiden leven van elkaar, van ons ware wezen en van de natuur. Waar we met zijn allen helemaal gek zijn geworden als je het mij vraagt, en stug de kleren van de keizer blijven zien. En lang heb ik mezelf aan de maatschappij geconformeerd, mezelf aangepast om mee te kunnen doen, om niet buiten de boot te vallen. Mezelf klein gemaakt. Overleven. Ook gemaskerd. En ook regelmatig ongevoelig en hard. Veel liever gelijk dan geluk.
Wat ik destijds niet wist, was dat ik volkomen onbewust banen en omgevingen had gezocht – geleid door mijn ziel, zou Ellen Scheffer misschien wel zeggen – en gevonden waar mijn intuitie, verstand en gevoel steeds meer tot hun recht kwamen. Als pakketje steeds meer gewaardeerd worden. Erkend. Gezien. En daardoor ook meer en meer door mezelf. Ik kreeg steeds meer zelfvertrouwen. Ik zag toen ook nog niet in dat ik relaties zocht en kreeg met gevoelige en intuïtieve mensen die zelf over veel liefde en wijsheid beschikten. Oude zielen. Maar door lang genoeg in al die spiegels te kijken zag ik uiteindelijk mijn eigen liefde en wijsheid gespiegeld. Dat wat ik buiten mezelf zocht had ik in mezelf gevonden. Dat wat ik in mijn leven miste was ikzelf.
Mijn oude vriend maakte tijdens ons telefoongesprek een gevoel wakker van hoe ik vroeger mijn eigen wijsheid kleiner en ondergeschikt maakte aan wat ik dacht dat de maatschappelijke norm was. En soms juist groter, in mijn onzekerheid. Zijn vraag riep een oude pijn op waar ik al een tijdje niet meer bij had stilgestaan. De pijn van me afgewezen voelen. Ik heb het gesprek afgemaakt zoals dat heet, met maar één gedachte voor ogen en die was dat ik te allen tijde de verbinding wilde houden met mezelf, en met hem. Ondanks mijn sterke oude emotie. Ergens voelde ik wel dat ikzelf de verantwoordelijkheid had (en heb!) voor mijn gevoel en dat als ik me niet gezien voel, dit komt doordat ik mezelf niet voldoende zie. En afwijs. Het was een goede reminder om achter mezelf en mijn keuzes te blijven staan. Om authentiek te zijn.
Mijn vriend, die ik ontmoette in 1999 toen wij allebei bij hetzelfde grote bedrijf werkten, is een oude vriend omdat we volgens mij allebei actief ons best doen (ons hart volgen) om de ander de ander te laten zijn en we leren dat onze soms behoorlijk verschillende perspectieven naast elkaar kunnen staan, in plaats van tegenover elkaar. Dat er geen één waarheid bestaat, maar alleen persoonlijke perspectieven op waarheid. Dat voelen niet minder is dan denken en niet meer ook. We geven voorrang aan de ruimte en de verbinding, in plaats van aan de mening. En we zijn beiden ook een beetje koppig soms, om je geen droombeeld voor te spiegelen. Ik doe regelmatig expliciet mijn best om te voelen, voor zover dat kan, dat ik me in hem verplaats. Want ik kan me natuurlijk nooit echt helemaal in hem verplaatsen, hij niet in mij, maar je kunt wel die hartsverbinding leggen waarin dat allemaal wegvalt en de verbinding en liefde overblijven. Ik kan tegenwoordig vaker bewust kiezen voor geluk in plaats van gelijk.
PS:volg me hier op Instagram, of Linkedin
