De laatste tijd was er behoorlijk wat ophef over de grasmaaier-ouder. Daarmee wordt bedoeld de ouder die alles doet om zijn of haar kind te behoeden voor problemen en mislukkingen. Dus in plaats van het kind mentaal en emotioneel klaar te stomen voor teleurstellingen, maaien ze alle obstakels uit de weg, zodat een kind überhaupt nooit met teleurstellingen te maken krijgt. Dit fenomeen wordt vooral negatief bestempeld. De vraag is echter: welke behoefte van die ouders zit er achter dit gedrag en is dit fenomeen niet gewoon een tussenfase van het nieuwe ouderschap?
Elk gedrag komt voort uit een behoefte
Als je kijkt naar deze ouders die soms zelfs letterlijk het gras voor de voeten van hun kinderen wegmaaien, zodat ze ongehinderd hun pad kunnen vervolgen, dan kun je je afvragen waar dit uit voort komt. Is dit de behoefte van het kind waarop de ouder inspeelt of heeft de ouder een behoefte waardoor het zich zo gedraagt? En als het de eigen behoefte van de ouder is, is dit een actuele behoefte of komt die behoefte mogelijk voort uit de jeugd?
De onderbouwing van het zoveel mogelijk willen wegruimen van obstakels die het geluk van het kind in de weg kunnen staan vind je vooral terug in de wens van de ouders om het anders te doen. Met in gedachte hun eigen teleurstellingen over hun leven en dat ze niet het maximale uit zichzelf en het leven hebben kunnen halen, willen deze ouders vooral hun kind helpen om gelukkig te zijn en hun volle potentie te benutten. Althans dit wordt zo beweerd.
De behoefte van de maai-ouder kun je terugvoeren naar hun kindpijn
Als je kijkt naar de behoefte in plaats van naar waarom maai-ouders zich zo gedragen, dan kun je dit echter terugvoeren naar de behoefte van gezien en gehoord voelen en de daaruit ontstane kindpijn van deze ouders. De ouders van nu zijn namelijk diegenen die vast zijn komen te zitten door trauma’s en door belemmerende patronen, kaders en hokjes. Maar in plaats van de ouders van nu hadden zij ouders die niet zagen waardoor het kwam, of was het niet ‘normaal’ dat je daar iets aan deed.
Bewustwording doorloopt momenteel een sneltreinvaart en destijds moest je je gewoon maar aanpassen, conformeren en vooral gewenst gedrag vertonen. Daardoor zijn deze ouders zichzelf verloren en hebben zij jaren moeten ‘werken’ aan het herstellen van de verbinding met zichzelf, waardoor zij dus pas op late leeftijd zich echt konden gaan ontplooien. Door het gevoel van verloren tijd en/of de boot gemist hebben, willen ze nu hun kinderen hiervoor behoeden.
Hoe het anders moet, zijn zij nu aan het onderzoeken
En net als met het wiel dat ook niet zonder vallen en opstaan is uitgevonden, zo zijn de ouders van nu aan het proberen hoe zij hun kinderen op de beste manier kunnen steunen zodat zij zich gezien en gehoord voelen en zich vanuit een liefdevolle stabiele (thuis)basis kunnen ontwikkelen tot hun volle potentie.
Natuurlijk maken ze daarbij fouten
Want ook zij weten dat mentale en emotionele weerbaarheid en flexibiliteit misschien wel één van de belangrijkste factoren zijn voor een lang en gelukkig leven. Blijf je hangen in je ellende of maak je er wat van, dat is precies de keuze die zij ook hebben moeten maken voor hun eigen levensgeluk.
Echter in hun zoektocht naar het anders doen, was hun eerste prioriteit vooral voorkomen dat hun kinderen ook te maken zouden krijgen met pijn, verdriet, mogelijk zelfs met depressies en burn-out. Vaak juist omdat zij daar zelf ook net van hersteld waren of nog middenin zaten. Maar naarmate zij de weg terug naar hun hart vonden en vinden, ontdekken zij ook wat echt tot geluk leidt en zo ontstaat momenteel de volgende fase in ouderschap.
De maai-ouder wordt steeds meer een zaai-ouder.
Deze ouders weten als geen ander hoe belangrijk het fundament is, waarbij ze gebruik maken van eeuwenoude wijsheden op het gebied van voeding, lichaamsbewustzijn, persoonlijke ontwikkeling en innerlijke balans en vooral ook de wet van aantrekkingskracht. Want wat je zaait, zal je oogsten.
Door hun kinderen op bewuste en liefdevolle wijze te ondersteunen en op te staan wanneer zij dat (nog) niet kunnen, door op te komen voor hun belangen en behoeften, laten deze zaai-ouders zien dat zij wel gezien en gehoord worden.
Ze laten hun kind voelen dat zij het waard zijn. Iets dat zij zelf gemist hebben.
Een zaai-ouder is daarmee een ouder die beseft hoe belangrijk het is dat een kind stabiel en evenwichtig in het leven staat, zodat het veerkrachtig vol zelfvertrouwen en eigenwaarde de uitdagingen op zijn pad tegemoet kan treden zonder zichzelf te verliezen of verloochenen. En ze weten dat dit alles begint bij zelfliefde en bewust in het leven staan.
Maar een kind dat nog afhankelijk is, zowel emotioneel, mentaal als voor de fysieke overleving en nog niet voldoende bewustzijn heeft om zelfstandig te ontdekken hoe het om kan gaan met de uitdagingen op zijn pad, heeft hierin de leiding nodig van zijn ouders. En de zaai-ouders neemt die verantwoordelijkheid met liefde en laat zich daarbij inspireren door zijn eigen levensverhaal.
Vanuit hun eigen behoefte naar erkenning zien zij hun kind in al zijn potentie.
Doordat het gras wegmaaien slechts een toplaag was van de onderliggende behoefte, slechts een schil van de ui, zijn we nu als collectief een laag dieper gegaan en heeft de maai-ouder plaatsgemaakt voor de zaai-ouder die het kind alles leert over een goede voedingsbodem van zelfliefde en innerlijke veerkracht, over zaaien en oogsten en over omgaan met onkruid.
Niet alleen onze kinderen maken een razendsnelle bewustzijnsontwikkeling door, ook wij ouders bewegen hierin mee.
En door liefdevolle zaadjes in het (onder)bewustzijn van onze kinderen te planten en door deze aandacht te geven en te voeden, kunnen ze uitgroeien, zodat onze kinderen stevig verankerd in zichzelf de wereld tegemoet kunnen zien en op hun eigen unieke wijze deze tot volle potentie kunnen laten bloeien.