Je stem gebruiken om jezelf te laten horen, dat doen de meeste mensen praktisch al hun hele leven. Maar zeggen wat er écht in je omgaat, waar het vanbinnen gevoelsmatig op staat, dat doen maar weinigen. Want om vanuit je gevoelens te spreken moet je ze niet alleen éérst voelen, maar ook durven verwoorden. Wij mensen lopen met ons uitspreken ook nog eens direct tegen een fundamentele angst aan, namelijk afgewezen worden door mensen waarmee we ons identificeren. Om buitengesloten te worden. Tegenwoordig vooral als we iets zeggen wat “ niet hoort”.
Om ons niet alleen te voelen in deze maatschappij offeren we de directe verbinding met onszelf en ons gevoel op, en laten we ons pure ongefilterde zelf in de steek. En dat kost ons vooral een hele hoop geluk.
Wist je dat mensen die (meer) met hun gevoelens in contact staan , ook de pijnlijke, véél gelukkiger zijn dan mensen die weinig tot geen verbinding met hun gevoel hebben?
Zelfs iemand die diepe emotionele pijn voelt en zich daarmee verbindt is vele malen gelukkiger dan iemand die pijn vermijdt. Het verschil tussen die twee is dat de één verantwoordelijkheid over zijn gevoelens neemt. En dat vraagt om bewustzijn, niet uitsluitend ratio. Want ons reptielenbrein is misschien slim, maar niet wijs. Het koppelt razendsnel data uit het verleden aan nu om de onmiddellijke toekomst te kunnen voorspellen. Het weet perfect waar je vroeger bang van werd, om deze situaties nu zo efficiënt mogelijk te vermijden, want daar gaat de temperatuur van je processor maar van omhoog en dat is zonde van de beschikbare energie.
Nederland heeft als koudbloedig rationeel land dan ook een verduiveld efficiënte maatschappij gecreëerd, waar we in ons leven al vroeg aangeleerd krijgen dat ons leven maakbaar is zolang we maar goed ons hoofd gebruiken en ons aanpassen aan de gemiddelde mores. En vooral geen afwijkende mening hebben. Misschien dat daarom inmiddels meer dan de helft (>51%) van onze studenten psychische klachten ervaart, en één op zes! zelfmoord overweegt de laatste jaren.
Niet dat dit nieuws langer dan één dag op de voorpagina`s staat want daar moet je niet te lang bij willen stilstaan. Dat die hoogopgeleide mensen die later o.a. het land gaan besturen doodongelukkig zijn vanbinnen en zich totaal niet verbonden voelen met zichzelf en anderen, omdat ze vanaf de kleuterschool al vakkundig afgesneden worden van hun pure ongefilterde zelf. Om maar mee te kunnen doen met de gestandaardiseerde ratrace waar jezelf constant vergelijken met anderen normaal is i.p.v. dat je wordt uitgenodigd om jezelf te zijn met al je unieke kwaliteiten.
Dat mensen zo bang zijn om alleen te staan, niet alleen als ze zich uitspreken, is overigens vanwege de allergrootste leugen op onze planeet, die al millennia heel efficiënt en koudbloedig wordt gecultiveerd, namelijk die dat wij mensen afgescheiden van elkaar leven. Dat er “Six degrees of separation” bestaan. We vergeten daarmee de ‘wetenschap’ dat we allemaal uit dezelfde goddelijke bron komen en daarom God zijn, en energetisch niet los van elkaar kunnen bestaan, maar vooral ook niet klein en onmachtig zijn.
Maar we kunnen het wel zo beleven. Als een nachtmerrie die maar niet ophoudt
Het is overigens geen toeval dat de roep om je mond te houden en je aan te passen tegenwoordig steeds harder, haastiger en meedogenlozer klinkt, en het menselijk leed dat dit veroorzaakt razend en snel uit het nieuws verdringt, niet alleen van onze studenten. Dat is vooral omdat mensen zich steeds meer realiseren wat er gebeurt als ze zich liefdevol uitspreken. Die oude liefdeloze machtsstructuur kan daar totaal niet mee overweg. Want we worden er persoonlijk én collectief te gelukkig van en hebben dan die angstcultuur niet meer nodig!
